28 Juni - Presidenten en indianen,

De trip van vandaag gaat naar de Black Hills. Vanaf de Badlands is dat ongeveer twee uur rijden, dus we vertrekken niet al te laat. Over de 44 gaan we richting Rapid City en we zien de achterkant van the Wall, de rotswanden van de Badlands die we gisteren van boven hebben gezien. We komen door twee dorpjes, Scenic en Farmingdale. Beide dorpjes van niks en huizen die op instorten staan. Toch wonen hier mensen en dat verbaast ons of ze moeten ook tot de verzamelaars behoren want het is een grote bende op het erf. Na ongeveer 67 mile komen we aan de rand van Rapid City en tanken we eerst, je weet het maar nooit. Dan op weg naar Mount Rushmore wat in de Black Hills ligt. De afgelopen dagen hebben we met veel Amerikanen gesproken. Het eerste wat ze vragen is waar kom je vandaan en dan wat heb je al gedaan en wat ga je doen. We vertelden dan, dat we ook naar de Black Hills gaan en iedereen zei dat het een fantastisch gebied is. We zijn benieuwd en willen wel weer eens wat anders zien dan the Badlands. Het is hier veel groener, bossen met open plekken waar gras, bloemen en struiken staan. De weg golft door het landschap en we vinden het hier prachtig. De rotsen zijn donker en soms grijszwart van kleur, vandaar ook de naam Black Hills. De route naar Mount Rushmore National Monument staat goed aangegeven en niet veel later komen we bij de entree. Het is er druk maar ze hebben het goed georganiseerd. We moeten een kaartje kopen voor het parkeerterrein en we krijgen korting omdat we senior zijn. Het hebben van grijze haren heeft soms ook zijn voordelen.

Dan lopen we het terrein op en het eerste waar je dan komt is the avenue of Flags. Er staan masten en aan elke mast zitten 3 vlaggen. Het zijn de vlaggen van de staten van Amerika. Aan de voet zit een bordje met de naam van de staat en welk jaar ze bij Amerika gekomen zijn. In de verte zien we de vier hoofden van de presidenten die in de rots uitgehouwen zijn. Vaak heb je dit gezien op de tv of in films, tijdschriften en toeristische folders maar als je ze in het echt ziet is het toch anders. Het komt heel anders over dan van een plaatje, we zijn onder de indruk. We lopen door op naar het eind en komen op Grand View Terrace vanwaar je een prachtig zicht hebt op George Washington, Thomas Jefferson, Abraham Lincoln en Theodore Roosevelt. Ze zijn begonnen in 1923 en de beelden waren in 1939 klaar. In die tijd moet het een monsterklus geweest zijn. Je kan via de Nature Trail dichter bij de beelden komen. Via trappen, die naar boven en naar beneden gaan, lopen we langs de rots waarin de hoofden uitgehakt zijn. Je ziet ze nu vanuit verschillende hoeken wat het indrukwekkende maakt. Op het eind kom je weer terug bij het terras en we hebben genoten.

Op naar de volgende stop, Crazy Horse Memorial. Dat is niet zover rijden en na een half uur zijn we er en zetten we de camper op een heel groot parkeerterrein. In de verte zien we Crazy Horse al. Het is ook een reuzen sculptuur in de rots maar dan van een indiaan op een paard. Het hoofd is gedeeltelijk af en ze zijn nu bezig met de hand die naar voren wijst. Het is een geweldig imposant project, een huzaren stukje, al zal het iets makkelijker gaan door de moderne techniek van vandaag. We kunnen met de bus naar de voet van de berg maar we denken dat we dan niet veel meer zien dan nu, dus dat laten we maar. Bij het complex zijn een groot aantal musea over het project en indianen en daar gaan we even kijken.

Toen de Indianen Mount Rushmore zagen waren ze van mening dat er ook een beeld voor de oorspronkelijke inwoners van Amerika moest komen. Beeldhouwer Ziółkowski, die ook bijgedragen had aan de bouw van Mount Rushmore werd gevraagd een monument voor de Indianen te maken. In 1948 werd begonnen en in 1998 was het gezicht van Crazy Horse grotendeels klaar. Het is niet duidelijk wanneer het beeld helemaal af zal zijn maar zo te zien duurt dat nog wel enkele tientallen jaren.

In het museum zien we eerst het project van het maken van Crazy Horse. Heel veel informatie over de bouw van het monument en heel interessant om te lezen. Wat voor materiaal ze gebruiken van vroeger en een film hoe ze het nu doen. Er is ook een ruimte met beeldhouwwerken van Ziółkowski (overleden in 1982) en spullen uit zijn eigen woning. Hij had 10 kinderen en een aantal hebben met hun kinderen het project overgenomen. Dan komen we in gedeelten waar schilderijen en foto’s van indianen hangen. Vitrines met kleding, hoofdtooi, trommels, pijpen, pijlpunten etc. Allemaal spullen die door huidige stammen beschikbaar gesteld zijn aan dit museum. Bij elke vitrine korte en bondige informatie, heel leerzaam. Dit hadden we hier echt niet verwacht en ziet er heel verzorgd uit. Voor we het weten is het al halftwee en moeten we naar buiten. Op een podium geven een paar indianen een voorstelling van indiaanse dansen. In 2011 zijn we bij een pow wow (indiaans dansfeest) geweest en dat was een van de mooiste dagen van al onze Amerikaanse reizen. Daarom willen we dit weer zien. De jonge dame vertelt, dat er veel misverstanden zijn over indianen en vraagt of we weten hoeveel stammen (tribes) er nu nog in de USA zijn. Het zijn er meer dan 570. Zij is van de Lakota en heeft een traditionele jurk aan. Ze vertelt meer over de indianen en het is reuze interessant.

Dan is komt een jonge man op het podium die in traditionele kleding de gras dance doet. De vrouw vertelt de achtergrond en de bedoeling van de dans en dat maakt veel duidelijk.Daarna is de beurt aan een jonge vrouw die de Fancy Shawl Dancing doet. Ze danst met een kleurige sjaal die ze om haar schouders heeft en met haar beide handen wijd uitstrekt/uitvouwt. Het is prachtig om te zien. De vrouw zelf is nu aan de beurt en doet een dans met hoepels. Zij doet het met 22 stuks want zij is nu 22 jaar. Met die hoepel maakt ze allemaal figuren, ze heeft het wel verteld, maar we zijn het vergeten. Op het laatst heeft ze alle 22 hoepels op haar lichaam, heel kunstig. Deze dans zie je niet op pow wow’s maar er worden wel wedstrijden mee gehouden. We hebben genoten maar het is tijd verder te gaan.

Vanaf de parkeerplaats rijden we naar Custer en dan over de 89 richting Sylvan Lake. Bij het meer willen we een trail gaan lopen. Het is wel een beetje spannend want er moeten ergens tunnels zitten en daar kan de camper niet onderdoor. Kan wel, maar dan hebben wij er een met een open dak. Als we het goed uitgepuzzeld hebben moeten we voor de tunnel bij het meer zijn. Gelukkig het klopt. Het is een kunstmatig meer dat nu als recreatieplas wordt gebruikt. Het is vandaag weer warm en er zijn veel mensen en kinderen die genieten van het meer. We lopen langs het meer naar de dam en het is prachtig. Je kan achter de dam langs lopen en dan de Sunday Gulch Trail lopen maar als we die zien, haken we af. Redelijk steil en de trail is oneffen met grote rotsblokken, het is klimmen en klauteren en dat zien we niet zitten. Via de andere kant van Sylvan Lake lopen we terug. Dat is ook al een pittige wandeling van klimmen en dalen, alleen is dit maar een klein stukje. Het is bijna 16 uur en we zoeken de camping op want we moeten even bijkomen van de vele indrukken.

K&N