6 Juni - On the top of the world….

Gisteravond gezien dat het lampje van de propaan gastank rood brandde. Dat betekent dat het bijna op is. Op de camping kunnen we propaan krijgen, dus maar even bijvullen. Bij het tanken blijkt dat de meter op de tank goed is maar die van het controlepaneel niet. Mooi ook weer gerustgesteld. Dan aan de rit.

Het plan was naar Four Courners te gaan, dat is het punt waar 4 staten aan elkaar grenzen, Utah, Arizona, New Mexico en Colorado. Net zoiets als bij ons het drielandenpunt. Andere camping gasten vertelden ons dat Hovenweep National Monument de moeite waard is. Dan skippen we Four Corners en gaan naar Hovenweep. Tomtom instellen en daar gaan we. Omdat we wat later zijn dan anders halen we eerst een koffie to go bij Twin Rocks Café. Dat café is heel beroemd omdat vlakbij twee hoodoo’s (rotspilaren) staan. Als we daar zijn staat er een hele batterij aan motors en horen we Nederlands. Een groep motorrijders komt uit Nederland en maakt een tocht door de USA. De motoren hebben ze gehuurd in Las Vegas en ze maken in 10 dagen een rondje van 3000 km. Het is een gezellige groep. Met de koffie in de houder van de camper gaan we verder.

Onderweg zien we vaak borden langs de weg met open ranch. Dat wil zeggen dat het kan gebeuren dat er vee over de weg loopt zoals koeien of paarden. Dan zien we ineens een groep schapen. Bij de schapen twee honden. Waarschijnlijk moeten die de schapen bewaken voor coyotes. Zoiets hebben we nog niet eerder gezien. Verder en dan houdt de weg op en wordt het een dirtroad. Ja dat heb je met tomtom. Die zoekt de kortste of snelste route uit en ziet dan niet of het een asfaltweg of dirtroad is. Nou we gaan niet verder over de dirtroad maar keren gaat ook niet. Een stuk verder wordt de weg iets breder en met hangen en wurgen keert Klaas de camper. Wat een opluchting maar ook balen want nu moeten we een heel eind terugrijden. Het is niet anders en we besluiten gelijk door te gaan naar Mesa Verde National Monument en Hovenweep over te slaan.

De camper heeft weer grote dorst en we moeten wel snel een tankstation vinden. We hopen dat we Cortez halen want daar is de benzine wat goedkoper. Na de nodige miles zijn we in Cortez en gooien we de tank vol en gaan weer verder. Dan is het nog maar een kort stukje naar Mesa Verde. Eerst gaan we naar het visitor center voor permits voor een paar wandelingen naar rots woningen. Op borden zien we echter dat we de permits alleen maar online kunnen krijgen. Door covid is alles veranderd en moet je bijna alles vooraf online regelen. Ook dit slaan we dan maar over. Er zijn nog genoeg andere dingen te zien. We rijden het park in en de weg gaat gelijk al flink stijgen en Big Betty (onze camper) moet hard aan het werk. Op een lookout stoppen we en nemen we een broodje en wat soep. Tegelijkertijd genieten we van het uitzicht. Onder ons zien we een vallei, wat is dit prachtig.

Na een halfuurtje weer verder, door een tunnel en dan naar de Wethermill Mesa Road. Kleine voertuigen, tot een maximum van 25 feet, mogen over deze weg. Wij zijn 25 feet dus we mogen erover. Het is een weg met allemaal bochten die steeds maar omhoog gaat. Het gaat maar door en we hebben het gevoel dat we naar de top van de wereld rijden. Onderweg prachtige vergezichten over de vallei onder ons, het is adembenemend. De afgelopen jaren hebben ze veel bosbranden gehad en veel bomen zijn verbrand. Tussen het jonge groen staan nog veel verbrande bomen. Het is een triest gezicht. De hele trip kost ons een uur maar het is de moeite waard. Op het eind parkeren we de camper en gaan we voor de eerste korte trail naar Step House. Het voetpad loopt naar beneden en in de verte zien we een grote overhangende rotswand. In de holte hebben indianen duizend jaar geleden woningen gemaakt. We kunnen erlangs lopen en ze rustig bekijken. Mooi om te zien.

Het pad loopt door en langzaam gaan we weer naar boven naar de trieste wereld van verbrande bomen. De tweede trail die we willen doen is naar Long House Overlook. Aan een (ranger) parkwachter vragen we wanneer hier de brand is geweest. Dat is was in 2000 en nu groeit er nog weinig, wat gras en lage struikjes. De ranger zegt dat er kans bestaat dat de bomen nooit weer terugkomen omdat het zo droog is en blijft. Een verontrustende toekomst. Bij de Long House Lookout zien we onder ons weer zo’n grote overhangende rots met daaronder woningen van de indianen uit het verleden. Bijzonder om te zien.

Het is tijd om terug te gaan. Het is warm en we hebben zin in watermeloen uit de koelkast. Op een bankje genieten we van de verfrissing. Het is bijna 16 uur en tijd om boodschappen te doen en naar de camping. De terugweg is net zo mooi als de heenweg, wat een fantastische verzichten hebben wij over de valleien onder ons. Na een uurtje zijn we weer beneden en rijden we naar Durango, onze eindbestemming. De wereld om ons heen wordt steeds groener en dat is dat heerlijk voor onze ogen. De afgelopen dagen hebben we alleen maar zand, stof en rotsen gezien en hier… prachtig mooi groen gras. De landerijen worden wel beregend. Op sommige stukken lopen koeien op ander wordt het gehooid en in balen geperst en verkocht. In Durango gaan we eerst naar de Wall Mart want daar hebben we de komende dagen geen gelegenheid toe (en misschien ok geen internet). Dan op naar onze camping en die is schitterend. Allemaal grote bomen en verderop een rivier. We staan op het bovenste terras en we hebben het zicht over de camping. Dit is genieten

K&N