16 Juni - Fantasy and paintings,

Als we wakker worden is het weer een stralende dag. De zon is al over de bergen en zet de camping in het licht. Na het bekende ochtendritueel gaan we nog een klein stukje zien van Dinosaur National Monument. De Cub Creek Road hebben we gisteren overgeslagen. Langs die weg zijn een paar uitzichtpunten en trails maar we willen naar een plek waar rotstekeningen zijn te zien en naar de Josie Morris Cabin. Onderweg zien we nog een rots die lijkt op een schildpad, Turtle Rock. Ach van elke rots is vaak wel iets te maken.

De weg gaat ineens steil naar beneden en wordt dan ook nog een dirtroad maar gelukkig heel goed begaanbaar. Rustig rijden we verder tot we bij de rotstekeningen komen. We moeten een stukje klimmen om ze goed te zien. Het zijn er maar een paar en ze vallen wat tegen. Weer verder en om de bocht zie ik weer een rotstekening maar dan van een lizard (hagedis). We stoppen even en klimmen een klein stukje omhoog om ze beter te bekijken.

Dan op naar Josie’s cabin. Na een klein stukje rijden zijn we er. Dit is een houten huis en we kunnen erdoorheen lopen. Huisraad staat er niet meer alleen nog een openhaard. Het is een Spartaanse woning en dat was de bewoonster ook. Op een informatie paneel lezen we dat de cabin van 1913 tot 1964 werd bewoond door Josie Bassett Morris. Josie was ongeveer 40 jaar toen ze hier haar intrek nam, ze was op dat moment gescheiden van haar vijfde echtgenoot. Josie kweekte fruit en groente, en ze hield vee. Meestal deed ze dit alleen. Wat haar bewoog om als vrouw in the middle of nowhere te wonen en te leven is ons niet duidelijk maar het moet een pittige tante zijn geweest. De cabin staat in de schaduw van grote bomen. We doen nog een korte trail en drinken dan een bakje koffie op een picknick set in de schaduw van de bomen die om de cabin staan.

Dan hobbelen we terug en rijden het park uit. Nanda neemt het stuur weer over en we stoppen even bij een pull out naast de Green River. Er staat een man bij de rivier, een vertegenwoordiger van John Deere en hij wil wel even praten. In de 15 jaar dat hij hier al woont heeft hij het waterpeil van de Green River nog nooit zo hoog zien staan. In het verleden kon je in juli en augustus er soms bijna door heen lopen. Dat lukt nu zeker niet met deze stroming maar de zomer is nog niet voorbij. Dan gaan we weer verder. De volgende stop is Fantasy Canyon. Onderweg zien we een aantal jaknikkers en heel veel olietanks in het landschap staan. Hier wordt olie gewonnen. Na de nodige mijlen komen we bij de afslag naar de canyon en moeten we nog een stuk over een dirtroad, dus rustig aan. Als we er zijn nemen we eerst een broodje. Dan lopen we door de vreemd gevormde grijze rotsformaties. Dit was vroeger een meer en door de eeuwen heen sleten de zachtere steenlagen weg, de hardere steenlagen bleven over. Het is leuk hier even door heen te lopen maar je moet er niet voor omrijden. Na een half uur hebben we het wel bekeken en gaan verder.

De volgende stop is net voorbij Vernal, de McConkie Ranch Petroglyphs. Tomtom is even in de war en stuurt ons weer naar dirtroads en daar hebben we geen zin meer in. Dus een stuk terug en dan pakt hij de route weer goed op. Uiteindelijk komen we bij McConkie Ranch aan en zetten de camper op een weiland dat als parkeerplaats is ingericht. Er staat een hokje met informatie over de route naar de petroglyphs. Van de tekeningen had ik foto’s gezien dus de verwachtingen waren hoog. Er zijn twee routes, de noordelijke en de zuidelijke. We doen eerst de noordelijke. We moeten een klein stukje klimmen maar dat is door het losse grit wel pittig. Er staan een paar tekeningen en een paar figuren getekend. Verderop zien we nog een paar. We hebben het snel gezien en gaan terug voor de zuidelijke rotstekeningen die bekend staan als de The Three Kings. Terug bij de camper moeten we de andere kant op en om een meertje heen lopen. Dan nog een stuk langs een afrastering en weer een stuk klimmen. Ook hier een paar figuren maar ik kan niet opmaken dat het The Three Kings zijn.

We vinden het wel welletjes voor vandaag en lopen terug naar de camper en rijden naar de camping in Vernal. De campingbaas verwacht ons al en is blij ons te zien. Door covid heeft hij al twee jaar geen buitenlandse gasten meer op zijn camping gehad en is maar wat blij dat ze weer komen. We mogen zelf een plekje uitzoeken. Dat wordt een in de schaduw onder de bomen. Hé hé…. even bijkomen.

K&N