Dag 26 en 27 Bezoek aan en verblijf in omgeving van Yosemitepark.

Het is 13 juni en we zijn niet bijgelovig maar als we de feiten moeten geloven is er toch wat met dat getal 13. Overigens, als ik daarover met Hannie in gesprek ga, moet het allemaal flauwekul zijn. Zij is immers 13 september geboren en ze heeft nergens last van.
Het begon natuurlijk al op zondag 12 juni toen het in Nederland al 13 juni was met de schade aan de camper.

We zijn vroeg op want we moeten tussen 6 en 7 het toegangshek passeren. Daar treffen we een lieve blonde dame aan die nog bezig is met opstarten. Ze wuift dat we gewoon door mogen rijden. Ze wil niets zien. Bij andere parken werd steeds de pas en mijn ID bewijs gecontroleerd. Fijn zal je zeggen, dat schiet te minste op. Maar je krijgt bij binnenkomst altijd een gedetailleerde kaart en een overzicht van alle activiteiten en die hadden we nu niet gekregen. Ik overweeg nog om te keren, maar dat is geen doen op de hoogst gelegen weg van Amerika, de Tiogapas. We vertrouwen erop dat we vlug bordjes tegenkomen met de tekst “Visitorcenter”, dan rijden we daar het eerste heen. Maar …… niets van dit alles.
De Tiogapas is pas sinds 29 mei open en als die gesloten is moet je 400 km omrijden. De weg staat bekend om zijn mooie vergezichten, maar dan moet je wel weten waar je moet kijken. Meestal even stoppen en dan een paar honderd meter lopen. Maar voor ons is het nog erger. We weten niet eens dat we al op de Tiogapas zitten. We zitten wel hoog maar rijden alleen maar door bossen. In het park ligt 350 km tweebaansweg dus je legt er enorme afstanden af. Op een gegeven moment zijn we gestopt en hebben we ontbeten. Jammer genoeg op een plek  waar alleen maar bomen te zien zijn. Na het ontbijt weer 20 km gereden. Ik begin me flink te storen aan het feit dat ik als blinde door zo’n onmetelijk park rijd. We besluiten te stoppen op een parkeerplaats en te zoeken naar een kaart. Die kaart is er niet maar wel een bordje dat als je 2 mijl loopt je in een bos komt met de grootste bomen ter wereld. De sequoia’s, of mammoetboom. Wat een toeval, dat we net daar gestopt zijn. Natuurlijk maken we die mooie wandeling en worden we ingehaald door een ranger die een excursie gaat verzorgen. Dat is op deze ellendige dag een mooie opsteker. Ja die bomen zijn fantastisch. Ze zijn 2000 tot 3000 jaar oud, een stam van 7,5 meter doorsnede en een hoogte van rond de 90 meter. We kenden dit type boom al want in Steijl, net onder Venlo staat er ook een. Die is weliswaar nog niet zo oud maar wel  hoog en groot. De stam voelt daar aan als fluweel. Ik wilde dus meteen de stam voelen, maar helaas staan om de oudste bomen hekken zodat ik die niet heb kunnen aanraken. Maar een jonger exemplaar heb ik toch kunnen betasten.

Daarna weer op zoek naar het visitercenter. We slaan een weg in, maar de verkeerde. Na 15 km gestopt en iemand ontmoet die een kaart heeft. Eindelijk zie ik welke weg ik moet aanhouden. We komen in Yosemite-valley. Het is daar enorm druk en geen parkeerplaats te vinden. Om een lang verhaal kort te maken. Rond 4 uur vinden we een plek voor de auto en een bushalte voor de shuttlebus. We hebben 3 kwartier gewacht en geen shuttlebus gezien. Daarom zijn we maar gaan lopen. Weer zonder kaart. We volgen de weg voor de auto’s. 3,5 km lopen. We worden tijdens die tocht 3 keer ingehaald door een shuttlebus, maar stoppen en ons oppikken is er niet bij. Nu komt het. Op een gegeven moment zien we op de borden vraagtekens staan en wij denken dat dat wel eens het informatiecentrum kan zijn. We volgen die borden en komen uit bij een gesloten informatiecentrum. Het wordt verbouwd. We staat er een tafel onder een picknicktent maar zonder bemanning. Het is immers al bijna 6 uur. We hebben de moed opgegeven en besluiten naar de camper te gaan. Er hangt een grote kaart met de routes van de shuttlebussen. Maar wat blijkt….. Die kaarten kloppen niet meer en de routes zijn veranderd. Een man met de officiële kaart, die wij ’s morgens niet gekregen hadden, heeft wel het actuele schema. We hebben goed de balen van deze dag van zoeken en miskleunen. Toch komt er dan nog een lichtpuntje. Terwijl we op een bus zitten te wachten worden we weer aangesproken door het Duitse echtpaar dat we al 3 kaar in Amerika zijn tegengekomen. Wat bizar dat ons dat overkomt. Het park is 50 bij 50 km. En toch ontmoet je elkaar. Ik heb nog een visitekaartje van Siemens in mijn portemonnee en heb hun dat gegeven met de opmerking. Emailadres is nu anders. Geen siemens.com maar gmail.com. Ik ben benieuwd of ik nog ooit iets van hun hoor. Ik zou het wel leuk vinden.

We hebben nu door hoe de shuttle werkt en stappen nog even uit bij het Ahwahnee hotel. Rond 1920 gebouwd voor de rijkere toerist. Een schitterende plek om te verblijven, maar wel met een prijskaartje. Wel leuk om even rond te neuzen.

Onze camping ligt 10 mijl buiten het park. Bij het verlaten van het park heb ik nog de hoop een kaart te scoren maar er is niemand meer. Morgen een nieuwe kans want we hebben nog een dag te gaan.
Het is een mooie camping en  we zijn weer van alle gemakken voorzien. Ook het wifi is goed. Het kost 10 dollar per 24 uur voor 2 devices. Ik meldt meteen onze telefoons aan en wil aan het verslag beginnen. Daarvoor moet ik mijn notebook aanmelden. En dat gaat jammer genoeg niet.

Na deze dag van zoeken en een beetje misère stort ik toch een beetje in. Ik heb totaal geen trek en lig om 9 uur in bed. De volgende morgen om 6 uur sta ik op om aan het verslag te werken. Na een uurtje merk ik dat het helemaal niet goed gaat. Met 2 paracetamols ga ik terug naar bed.

Tot 12 uur blijf ik in bed. Hannie heeft het liefste een rustdag maar ik vind dat zonde. Dus we rijden toch terug naar het park. Daar ontvang ik de kaarten die ik gisteren nodig had. Eindelijk weten we de weg. We rijden naar de parkeerplaats van gisteren en daar vind ik een mooi plekje waar het bed kan worden uitgeschoven. Hannie gaat alleen een wandeling maken naar een grote waterval en ik kruip weer in bed. Na 2 uur is Hannie weer terug en wandelen we nog even naar een raftplaats aan de rivier. Ik slenter als een oude man en heb totaal geen fut. Hoe anders is Hannie. Die heeft nog steeds energie genoeg.
We rijden terug naar de camping en ik kruip weer meteen terug in bed. Ik hoop dat ik me morgen beter voel. We hebben dan een korte rit van 140 km naar onze laatste stopplaats.