Dag 19: Capital Reef National Park en heel dicht bij de sterren.

Vandaag staat een rit van 240 km op het programma en bereiken we het meest noord-oostelijke punt van onze tocht. Dat wil dus zeggen dat we terug gaan rijden richting San Francisco. We beginnen deze dag met ons ontbijt. De camping is mooi maar de plaats is beperkt. Tussen de caravans een ruimte van 4 meter en daarop staat een grote picknick tafel. Maar er staan tenminste bomen, dus is er ook schaduw.

Wij schrijven ook de kaarten naar kinderen en kleinkinderen én naar onze tante Gritta die in oktober 103 hoopt te worden. Ja…. Die waren we helemaal vergeten. Haar emailadres had ik niet eens toegevoegd aan onze lijst van lezers van ons blog. Wat een schande. Zij woont nog zelfstandig en leest nog dagelijks boeken en de krant en is op de hoogte van al het nieuws.  Zij is hét voorbeeld voor ons allemaal. Zo willen we oud worden. De kaarten die we sturen zijn heel slim. Je kunt ze delen en dan heb je tevens een boekenlegger. Hopelijk gaat die gebruikt worden.

De autorit verloopt snel. Hannie zegt dat ze tijdens de rit geen woonhuis heeft gezien tot circa 20 km van ons einddoel. Dat geeft wel aan hoe uitgestrekt het hier is. Het landschap is weer heel gevarieerd. Veel woestijn met gele zand en af en toe rotsformaties. We rijden voor het eerst op een Highway waar de maximale snelheid 80 miles per uur is. Dus 130 km. Ik rij maximaal 65, dat is ongeveer 100 km/uur dus wordt ik regelmatig door grote vrachtwagens ingehaald. Nou, dan heb ik het stuur weer eventjes stevig vast.

In het natuurpark arriveren we rond 1 uur. We zijn nergens gestopt en dat is voor de eerste keer. Het rijden wordt dus toch wel routine. We bezoeken eerst het visitercentre en gaan dan naar de camping. Wat is het toch leuk als je dan aan de andere kant van de wereld onder een boom een bordje ziet staan met “Reserved Bongaerts” Het is een hele ruime plek van zeker 50 bij 100 m met een betonnen plaat waar onze camper precies op past. (Dus een hele grote betonnen plaat…….) Natuurlijk ontbreken de picknickbank en de stookplaats niet. Dat stoken doen we overigens nergens. Op de meeste plaatsen is het verboden vanwege brandgevaar. Misschien moet ik dat nog wel even noemen. In het park van zondag stond een bord dat 25% van het oppervlak, bij 2 branden in de laatste 25 jaar, is verloren gegaan ten gevolge van brand. Je kunt het goed zien want er groeien nog steeds geen bomen en de kale stengels van de voormalige stammen staan er heel treurig bij.

Na mijn verdiende tukje verkennen we het National Park. Een rit van circa 30 km. Het wordt ons afgeraden om trails te lopen in het park omdat de meeste paden tevens waterafvoeren zijn. Er is regen gemeld en  dan kan zo’n lief paadje meteen in een kolkende modderpoel veranderen. Ja, het weer kan hier heel snel en heftig veranderen. De regen valt gelukkig niet, alleen een paar spetters.

We doen uiteindelijk nog wel een trail van 1,7km (enkele reis) langs een riviertje en het laatste deel omhoog naar een uitzichtpunt. Op dit pad wordt geen water verwacht. We zijn trots als we heigend en piepend boven zijn. Alleen wordt dat gevoel weer iets getemperd als een jong stel met een klein kindje in de rugzak fluitend het zelfde hoogtepunt bereikt. Onze aftakeling is toch echt wel begonnen.
Na de wandeling komt het koele bier. We zijn bijna door de voorraad van 48 blikjes Buckweiser heen. Koel dankzij onze koelkast Die is werkelijk ideaal. Hij is groot en heeft ook een groot vriesvak.
Het avondeten slaan we vandaag over in de plaats daarvan pinda’s in dop en zoute stengels.
Om 20.45 uur is er een film in het amfibietheater. Het gaat over de natuur en hoe de Amerikanen dat beleven. Eigenlijk over de strijd tussen de partijen die het gebied economisch willen exploiteren en die de ruimte voor de natuur willen behouden, dus niets doen en de al aangerichte schade willen herstellen. Wij noemen dat in Nederland “de groenen”. Heel interessant verhaal, verteld door een ranger, en buiten, in de natuur, gepresenteerd op een groot projectiescherm.

Om 10 uur zijn we terug en Hannie leest nog tot 12 uur. Ik heb het gehad en lig even na tienen in bed. Om half een sta ik voor de eerste keer op. We zijn in Utah en dit gebied staat bekend om de donkerste en helderste nachten dus met de meeste sterren. Maar wat een teleurstelling. Het is halve maan en die verziekt de zaak. Wat geeft dat stom ding een hoop licht! Verder lijkt het vochtig en zie ik daardoor niet meer sterren dan ik in Portugal gewend ben.

Om 4 uur sta ik opnieuw op. Nu is de hemel een plaatje! De maan is nergens te bekennen. Wat een hoop puntjes zijn er te zien. Ja…. Hiervoor ben ik opgestaan. Voor het eerst in mijn leven aanschouw ik de Melkweg. Ik heb er veel over gelezen en weet wat ik moet zien. Steeds denk ik nog zijn het misschien toch dunne wolkjes waar ik doorheen kijk, maar het is niet zo. Het is werkelijk een lange sliert nevel die uit miljarden en miljarden sterren moet bestaan. En wat het bijzondere is, die sterren staan ook nog eens relatief dichtbij. Onze zon en haar planeten zijn daar ook een onderdeel van. En nu komt het….. Met het blote oog is het niet te zien maar het heelal bestaat uit miljarden van die melkwegstelsels. De bewering: Aan het strand is een zandkorrel de aarde en alle korrels bij elkaar het melkwegstelsel. En dan….geldt hetzelfde verhaal ook nog eens voor alle Melkwegstelsels. Ik raak het begrip voor de ruimte helemaal kwijt maar weet wel dat wij als mensjes totaal niets voorstellen. Wat ik wel bijzonder vind is dat wij mensen, met onze breinen, zoveel weten en dat we zoveel kunnen verklaren. Maar ook dat we ons bewust zijn dat we heel veel niet weten en niet kunnen verklaren. In mijn opvoeding is me een duidelijk verhaal meegegeven hoe het allemaal zit, daar moest ik toen dagelijks en wekelijks aandacht aan schenken. Dat verhaal heb ik losgelaten. Maar ik blijf zoeken. Of ik ooit dichter bij de waarheid kom? Ik betwijfel het.

Ik heb een uur rond gewandeld en toen was het sprookje voorbij. De Melkweg was weg en aan het oosten begon de zon met een nieuwe dag. Ik kon met een gerust hart terug naar bed. Missie geslaagd. Helemaal tevreden. Helaas geen internet. Jullie moeten dus nog even wachten op dit verhaaltje en mijn mijmeringen.