Dag 11: Bezoek aan de Grand Canyon.

We slapen slechts een nacht op de camping in het nationale park Grand Canyon. Het lukte me in januari niet 2 nachten achter elkaar te boeken. Waarschijnlijk heeft dat te maken met de nationale feestdag van vandaag. Memory Day.

We besluiten al om 8 uur de camperplaats te verlaten en naar een parkeerplaats voor RV’s te rijden, 500 meter verderop. Hier kan onze RV de hele dag blijven staan. We ontbijten daarna in onze RV, niet uitgeklapt, dus maar beperkte ruimte. Zo’n beetje de ruimte van een grote Camper in Nederland…….

Er rijden door het hele park om het kwartier shuttle bussen. Het blijkt dat die al om 4 uur beginnen te rijden. Gelukkig voor Hannie wist ik dat niet want anders had ik wel meegewild……
“Wij hebben de shuttle van 9 uur en staan om 10 uur oog in oog met de Grand Canyon, En....... wat hij is hij immens  grootttttttttt.
Dit hadden we nooit verwacht. Een collega had me ooit verteld: “Kijk naar de Gross Glockner en stel je voor dat je in het vlakke Nederland een kuil tegenkomt waar die Gross Glockner in past. Toen begreep ik nog steeds niet hoe dat uit zou zien. Maar nu wel. Foto’s geven toch een vertekend beeld.
De tweede shuttle kan ons 18 km verder brengen en zal om de 2 km stoppen. Wij besluiten in eerste instantie naar de eerstvolgende halte te lopen maar krijgen gaandeweg de smaak te pakken en besluiten door te lopen. Al lopend doe je toch de mooiste indrukken op en kun je de mooiste foto’s maken.  

Iedere bocht die je maakt biedt weer een ander uitzicht op de Grand Canyon. En wat ook leuk is, je kunt ook de weg zien die je lopend aflegt. 4 km trail lijkt echt een enorme grote afstand.
Om 16.30 uur zijn we bij het eindpunt en nemen we als beloning voor die wandeling van 18 km een Haagen Dazs ijs. In Nederland zijn dat van die grote Magnumijsjes, die veel weg hebben van een pakje boter en daardoor door ons zelden gegeten worden. Maar hier vinden we dat we het verdiend hebben. We vinden dat we hier de mooiste wandeling hebben gemaakt uit ons hele leven en dat wil wel wat zeggen
We nemen de shuttle terug naar het bezoekerscentrum. Maar helaas is dat al om 4 uur gesloten. Om 6 uur zijn we weer bij onze camper en we besluiten naar de camperplek te gaan die net buiten het park ligt.
Deze ligt in een bos en we hebben er weer een ontzettende ruime plaats. Hannie vindt het te fris en drinkt haar biertje binnen, maar ik heb lang genoeg in de camper doorgebracht en zit met een lekkere dikke trui aan buiten aan de grote picknicktafel. Het wordt al donker en ik zie dat er geen terreinverlichting is. Dat belooft wat voor vanavond. Eindelijk een dark sky.   

Hannie zorgt voor een zondags avondmaal. Bij mij werkt dat als een mokerhamer. Ik ga even plat met de belofte daarna de afwas te doen. Om 8 uur knipper ik nog even met de ogen en zie dat de afwas al gedaan is. Ik besluit de pyjama aan te doen en gewoon door te slapen. Over twee dagen wordt ik immers 71 en Hannie is nog zo’n jonge god van 69. Dat verschil merk je dus na een trail van 18 km  langs de Grand Canyon.
Om 2 uur ’s nachts ben ik weer het ventje. Hannie slaapt nog als een roos, maar ik loop buiten en geniet van de sterrenhemel. Onvoorstelbaar veel sterren. Je moet gewoon zoeken naar de Grote Beer omdat er zoveel sterren om en in dat sterrenbeeld staan. Ik heb er steeds weer plezier in om dan een ster aan te wijzen als poolster en dat vervolgens te controleren met mijn kompas. En jawel hoor. Ik heb het steeds goed. In mijn jeugd was ik bij de verkenners en dat blijf je een beetje je hele leven!