Dag 25: Reis naar en verblijf in Mono Lake.

Dat worden vandaag 590 km en volgens de beschrijving alleen maar woestijn. De temperatuur is op dit vroege tijdstip in de camper heerlijk. Buiten is het alweer 35 graden. Na 200 km staan we bij de toegangsweg naar Death Valley. We besluiten om er niet doorheen te rijden. Het is in kilometers niet om, maar de wegen zijn een stuk slechter. Dus we besparen tijd.Wel ontbijten wel op de parkeerplaats bij een tankstation, we komen daarvoor niet uit de camper. Daarvoor is het te heet.
Langzaam aan verandert het landschap. Het wordt groener en overal zien we dat het land beregend wordt. We passeren nog een plaatsje met de naam Lida. Daar hebben we natuurlijk foto’s gemaakt. Zo’n 20 jaar geleden kwamen we in Frankrijk door het plaatsje Hans. Ook daar hebben we toen foto’s gemaakt. Het zegt jullie misschien niets maar Lida en Hans zijn hele goede vrienden van ons. Helaas is Hans niet meer onder ons.

Rond 2 uur doen we nog een stop in een restaurantje waar we gebruik mogen maken van het wifi van de serveerster. Wat zijn we blij, dat we weer wat kunnen versturen. Ja dat wifi en internet is ons heel erg tegengevallen. In Los Angeles en San Francisco werkte mijn sim kaart en hadden we overal bereik. Maar daarbuiten is het hopeloos. We zijn dan steeds afhankelijk van de wifi kwaliteit die wordt aangeboden. 's Morgens en 's nachts lukt het dan nog wel een beetje maar 's avonds is het hopeloos omdat iedereen gebruik maakt van dezelfde internettoegang met te weinig bandbreedte. 

Om half 4 zijn we op de camping. We krijgen te maken met een heel ander fenomeen. Het stormt hier enorm hard. Er staan wat kleine tentjes maar die zijn helemaal plat gewaaid. De takken worden van de bomen gerukt. Het is geen constante storm maar steeds vlagen. Je kunt dan ook geen hand voor ogen zien door de zand die wordt weggeblazen.
Toch besluiten we om nog even de omgeving te verkennen. Er is een meer met groen water. Het staat bekend als het zoutste meer van Amerika. Een soort Dode zee. Het is ook de omgeving waar tijdens de koude oorlog de atoomproeven zijn gedaan. Daar is nu niets meer van te zien.

We bezoeken eerst een krater van een vulkaan. 600 jaar geleden was hier de laatste uitbarsting. Minder spectaculair dan we verwachtten maar voor ons een mooie wandeling van circa 5 km. De wind valt op dat moment mee omdat de vulkaankrater voor luwte zorgt. Daarna bezoeken we Mono Lake, de groene zee. In de zee groeien tufsteen torentjes van enkele meters hoog. Ze horen onder water te staan maar door het dalen van het waterpeil in het meer komen ze boven water. Ze willen het meer weer terug brengen naar de stand van 1941. Daarmee verdwijnen de torentjes, maar is alles wel weer origineel. Ja het mag gezegd worden. De Amerikanen doen er best wat aan om de natuur weer te herstellen. We zijn dat vooral in de nationale parken.

We rijden terug en hebben veel last van de storm. Het lijkt of de camper enorme klappen krijgt. Het grote uitschuifbare deel beweegt soms wel 3 cm. We stoppen even maar zien in eerste instantie geen schade. Op de camping terug blijkt er toch een steun van een zonnescherm afgebroken te zijn. We durven de camper niet meer uit te schuiven. De huiskamer is dus vanaf nu een meter smaller.

Maar op de camping gebeurt nog wel iets bijzonders. We treffen weer de Duitse mensen die we deze reis al 2 maal eerder ontmoet hebben. Hoe kan het. We rijden in een onmetelijk groot land. We rijden volstrekt andere routes en toch kom je elkaar tegen. Bij de vorige ontmoeting in Page had ik ze al gezegd om die avond een wijntje te komen drinken. Maar die camping was zo groot dat we ze niet meer gezien hebben. Nu moest de schade worden ingehaald. We hebben tot 9 uur wijn gelebberd en de voorraad chips en andere snacks afgebouwd. Heel gezellig. We maken het niet te laat want de parken hebben een reserveringssysteem. Ik heb een toegang tussen 6 en 7 uur. De Duitse mensen hebben geen permit en moeten daarom voor 6 uur de toegangspoort passeren. Zullen we ze nog ooit tegenkomen?