Dagje 13: Een dagje Page.

Deze dag begint om 00.00 uur. Hannie feliciteert me met mijn 71e verjaardag en ik krijg een toepasselijk geschenk, een fotoboek van de Grand Canyon. Daarna komen de appjes binnen van familie, vrienden en kennissen. Erg leuk dat velen toch rekening hebben gehouden met het tijdsverschil van 9 uur. Ja…. Internet is een zegen als het werkt. Hier hebben we internet via de satelliet en dat werkt uiteindelijk best goed.

’s Morgens doen we het rustig aan. We voeren nog wat whatsapp telefoontjes en daarna is er tijd voor Dutch apple pie. Leuk dat we dat in de grote supermarkt konden kopen.
We staan op deze camping twee dagen maar toch moet ik vanmorgen afbreken omdat we de omgeving willen verkennen. We rijden eerst naar de Horseshoe Bend. Een scherpe bocht in de vorm van een hoefijzer in de Coloradoriver. We kunnen de camper parkeren en maken daarna een wandeling van circa 1,5 uur naar de Canyon en terug. Het is een mooie tocht met veel uitzichtpunten over de Canyon en het woestijnlandschap. Daarna hebben we eigenlijk geen programma omdat datgene wat we willen zien heel duur is en dagen van te voren gereserveerd moet zijn. Ja, daar merk je aan dat het een indianenreservaat is. Die willen de natuur sparen en beperken daarom het aantal bezoekers. Toch rijden we er heen omdat er ook een bezoekerscentrum is. Dat blijken slechts 2 informatieborden te zijn.
De dame achter de kassa is helaas niet te paaien. We besluiten aan de andere kant van de weg ook nog even te gaan polsen. Ook hier hetzelfde verhaal. Alleen loopt hier een man rond die zegt dat we kunnen wachten en dat hij onze naam op een lijst wil noteren. Valt er iemand uit dan mogen we in hun plaats. Hij geeft ons echter weinig kans omdat op zijn lijst al 10 personen staan. Maar proberen mogen we altijd. Uiteindelijk hebben we 2 uur gewacht en zijn we nog over met 5 KLM stewardessen en een echtpaar uit Indië. De stewardessen zijn speciaal uit Salt Lake City (640 km) gekomen om deze excursie mee te maken. Een van hun heeft het eerder gedaan en is dol enthousiast. Het werkt aanstekelijk en wij hopen dus ook mee te kunnen. Als het niet gaat lukken besluiten de volgende ochtend mee te gaan. Er is nog één plek om 7.30 uur en één plek om 8.00 uur. Dat is voor ons te doen, want vroeg opstaan kunnen we als de beste.
Dit is echter niet nodig. Om 5 uur ’s middags na ruim 2 uur wachten komt het verlossende woord. We mogen toch mee. De stewardessen gaan helemaal uit hun dak. Wij oudjes natuurlijk ook, maar iets minder uitbundig. Wat we te zijn krijgen is uitzonderlijk mooi. We praten hier over de Lower Antilope Canyon. Een kloof van circa 40 meter diep en 600 meter lang. Hij is heel smal. Aan de bovenzijde enkele meters breed. Via smalle trappetjes krijp je door de gangen. Het water en de wind hebben in miljoenen jaren de wanden van de canyon gevormd. In de architectuur hebben ze het wel eens over organische vormen. Nou dit is een schoolvoorbeeld. Geen rechte lijn te vinden en overal fraai gevormde uitstulpingen. Het binnendringende zonlicht doet de rest. De gids is geweldig. Hij is heel handig met de mogelijkheden van de camera van de moderne mobiele telefoons. Hij maakt er de mooiste foto’s mee. Dat uit zich in kleur en compositie. Ik loop er met mijn super Sony systeemcamera verdwaald rond. De Apples en de Android smartphones doen het vele malen beter. De gids vertelt dat hij behoort tot een familie van indianen die sinds jaar en dag eigenaar zijn van het terrein waar de Lower Antilope Canyon ligt. Er zijn meerdere bedrijfjes die in dat gebied excursies verzorgen maar het zijn allemaal broers en zussen.
Om half 7 staan we weer buiten en hebben en zijn we weer een bijzondere ervaring rijker. We hadden dit absoluut niet willen missen.

Na nog even een supermarkt te hebben bezocht hebben we op de camping weer voortreffelijk gegeten. De rest van de avond is vrij voor een eigen programma. Ik voor het schrijven van dit blog en Hannie voor het bestuderen van de reisgidsen voor de tocht van morgen en het lezen van een boek.

We zijn het reizen nog steeds niet beu.

p.s. Een van mijn oud collega's vraagt mij naar aanleiding van mijn vorige blog om een technische specifcatie van de Glen Canyon dam. Dat gaat natuurlijk een beetje te ver, maar toch een paar feiten. De gigantische dam heeft een geïnstalleerd vermogen van 1320 MWatt. Dat zijn 100 moderne windmolens zoals ze nu op Noordzee worden geplaatst of 300 windmolens zoals ze langs de A12 in Waddinxveen staan. Verder is het stuwmeer bedoeld voor een betere waterhuishouding in Californïe en Arizona. Maar............ Ten gevolge van de klimaatcrisis valt er veel te weinig regen en staat het water in het stuwmeer veel te laag. Gevolg: Geen elektriciteitsopwekking en geen water voor irrigatie en voor drinkwater. Dit wordt hier ervaren als een regelrechte ramp. een oplossing is er nog niet.