Dag 15: Canyon de Chelly

Vandaag staat weer een canyon op het programma. We zullen daarvoor wel eerst 160 km moeten rijden. We beginnen met een ontbijt waarbij Hannie vandaag voor een omelet met champignons heeft gekozen. Het brood dat ze hier verkopen stelt niet zoveel voor. Ik herinner me uit mijn jeugd “Bums, dwarsgebakken”. Daar lijkt het wel op. Het blijft eeuwig vers, maar is eigenlijk smakeloos. Gelukkig hebben we een broodrooster en daarmee worden het wel knapperige toastjes.

Tijdens onze tocht zien we in eerste instantie nog diverse buttes, grote, hoge rotsformaties in het vlakke land. Daarna wordt het vlakker en verandert de kleur. Rond de buttes overheerst het rood (zoals we dat ook in Portugal aan het strand zien) en nu wordt het geel. Het lijkt een grote zandbak. Dankzij de vlakke weg schieten de kilometers goed op. Er is ook maar weinig verkeer. Hannie heeft een nieuwe hobby. Tijdens het rijden maakt ze constant foto’s met haar telefoon. Ik moet zeggen dat dat haar heel goed afgaat. Ze heeft oog voor details en compositie. Ik ken deze dure woorden omdat ik vorig jaar deel nam aan een fotografiecursus. Hannie doet het gewoon op gevoel.

Om half 3 melden we ons bij de camping. Het is de enige overnachting die ik niet van te voren heb vastgelegd. Eenvoudigweg, omdat ze hier niet doen aan reservering. Op hun site staat: Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. We hebben geluk. Er is plaats genoeg. Bij de poort zit niemand. Er ligt wel informatie. Het geld moeten we in een enveloppe bij de ingang doen en we kunnen een plaatsje uitzoeken. We hebben de kampeerstoelen uitgeklapt en zijn daarna begonnen met een rit langs de Canyon. Eigenlijk merken we dat we een beetje Canyonmoe raken. We stappen uit, we kijken rond vormen een mening, maken een plaatje en gaan weer verder. Het is ieder keer wel anders maar toch niet dat wouwwwwww van de eerste keer. We zien ook de Spiderrock. Iedereen fotografeert hem dus wij ook. Maar eigenlijk zijn het niet meer dan 2  smalle rotsformaties vlak bij elkaar. We lopen weg en Hannie vertelt me: “Weet je wel dat die 240 m hoog zijn?” Nee, dat had ik er niet aan gezien. De Sint Martinuskerk in Venlo vond ik altijd hoog en die is 60 m. Nu staan er hier 4 van boven op elkaar en ik vond het maar gewoon. Toen heb ik me nog maar even keer omgedraaid en met bewondering naar dit natuurwonder gekeken.

Na de rit langs de canyon van zo’n 40 km gaan we nog naar de supermarkt. We leven hier in indianenland, dus ook die supermarkt heeft indiaanse trekjes. We staan in de rij bij de kassa en de indiaanse voor ons heeft de kar vol. Ze laat alles registreren en zegt daarna slechts 100 dollar te hebben. Er moet voor 14 dollar teruggeven worden. Dat uitzoeken duurt alles bij elkaar 3 kwartier. Daarna krijgt ze nog $ 1,12 terug………… Gelukkig hebben wij tijd genoeg.

Thuis (ik bedoel in de camper) eten we spruiten, gebakken champignons, Parijse aardappeltjes en rundvlees. Degelijke kost, maar super lekker.

De camper hebben we hier niet kunnen aansluiten op het elektriciteitsnet en de voeding van mijn laptop is leeg. De generator willen we niet gebruiken omdat dat best lawaai maakt. Dus zit er niets anders dan het verslag van deze dag met potlood te schrijven in ons zakboek. Hopelijk kunnen we het morgen invoeren.

De zon gaat bijna onder maar toch willen we nog even wandelen. We lopen naar een oude handelspost. Dit blijkt nu een motel te zijn met cafetaria. We drinken er koffie en ik probeer of ze misschien open WIFI hebben. En jawel hoor. Mijn telefoonprovider laat me in dit gebied in de steek, maar dankzij WIFI kunnen we toch weer contact hebben met het thuisfront. Dat geeft een goed gevoel en tevreden lopen we in het pikkedonker terug naar de camper. Tijd om te gaan slapen.

Ik moet nog wel wat kwijt over het Indianenland. Hier wonen de Navalja indianen. We zitten in een reservaat dat denk ik zo groot is als de Benelux. De Navalja’s hebben eigen regels en wetgeving. Zo is hier het dragen van het mondkapje overal verplicht en wordt verwacht dat je overal je handen ontsmet. De indianen zijn zelf tegen inenten en denken dat hun goden hun voldoende beschermen. Ze doen ook niet aan zomertijd en daarom moeten onze horloges een uur vooruit gezet worden. Verder moet ik ze meegeven dat ze erg milieubewust zijn. Ze stellen veel eisen aan de bezoekers in de parken en rekenen stevige prijzen om wat te mogen zien. Daarmee remmen ze ook het aantal bezoekers, het lijkt erop dat ze dat niet zo erg vinden.