Dag 22 en 23 reis naar en verblijf inhet Zion National Park.

Vandaag een kort ritje van 150 km. Dus een beetje uitslapen en een rustig ontbijtje. Gebakken ei met spek. Weer spek zullen jullie denken, maar als je in Amerika iets koopt dan is het meteen heel veel. En zo beschikken we over een grote spekvoorraad. En het woord weggooien dan kennen we niet. Dus….. Bakken maar.
We vertrekken om half 11 en hebben meteen moeite met de TomTom. Hij stelt een route voor die 60 km langer is en via een grote autoweg gaat. Dat willen we eigenlijk niet. Dus tegen zijn zin kiezen we een andere route die volgens de landkaart ook moet kunnen. TomTom, eigenlijk Garmin laat niet over zich lopen en blijft gedurende 40 km opdrachten geven om terug te rijden. We gaan wel twijfelen maar blijven eigenwijs. Het landschap is schitterend. Eerst een soort Oostenrijks landschap maar dan met rode bergen. Daarna wordt het vlakker en blijft het meer een Ardennen landschap. In een dorpje van niks vinden we wel een supermarkt met aan de achterkant een grote hardwareshop. Een soort Hornbach. Voor mij een walhalla waarin ik kan vaststellen welke spullen mijn Amerikaanse knutselvrienden gebruiken. Het is allemaal een beetje lomper en groter.
Wij rijden door en dan komt de verrassing. Ja TomTom had op zijn manier met deze verrassing rekening gehouden. Langs de weg staan borden waarop staat dat een antieke tunnel beperkte doorrijhoogte heeft en dat we in het nationaal park terecht komen. Dat is schrikken.  We stoppen en zien dat we zeker 80 km moeten omrijden als de tunnel te laag is.
Even later staan we in de file voor de toegang tot het nationale park. Omkeren is niet meer mogelijk. Bij de slagboom zeg ik tegen de dame: “I think, I have a problem.” Waarop zij antwoordt: “When You pay 15 dollar, we close the tunnel on the other side and You can drive in de middle”. Met heel veel plezier heb ik dat bedrag betaald. We moeten eerst naar boven via heel veel haarspeldbochten, maar daarmee hebben we ook een spectaculair uitzicht. Daarna gaan we door de tunnel. We hebben boven ons in het midden 2 voet, dus 60 cm ruimte en aan de zijkanten ongeveer 20 cm. We mogen maar 40 km/uur rijden en de tunnel is 2 km lang. Spannend hoor.
Daarna bezoeken we het bezoekerscentrum zodat we de plannen voor morgen kunnen maken.
Onze camping ligt 16 km buiten het park. De camping is van alle gemakken voorzien, er is zelfs een zwembad. Het is er bloed en bloed heet. Bij het zwembad hangt in de schaduw een thermometer en die geeft 100 graden Fahrenheit aan. Dat is 37 graden Celcius. Rond onze camper moet het dus zeker 40 graden zijn. Gelukkig hebben we airco en die kan de temperatuur binnen terugbrengen naar 29 graden.

We eten tomatensoep en daarna bonen, met aardappelen en worst. Tijdens het eten zien we dat er een bosbrand woedt, niet zover van ons vandaan. We zien vooral de zwarte rook en heel veel blusvliegtuigen. We maken een avondwandeling en kunnen dan zien hoe het blussen wordt uitgevoerd. Als we naar bed gaan is de brand nog steeds niet geblust. Erger nog, we zien nu ook de vlammen. Het lijkt erop of iedere keer een dennenboom vlam vat. Op dat moment zie je hoge vlammen, gevolgd door veel zwarte rook. We hebben toch goed geslapen en als we om 6 uur op staan is de rook verdwenen maar ruiken we nog wel de brandlucht.

We staan om 6 uur op omdat in het park beperkte parkeerplaats is voor grote campers. Buiten het park parkeren kan, maar is duur en omslachtig. Om 7 uur zijn we in het park en hebben we nog een parkeerplaats.  Gelukkig. We beginnen in het park met een ontbijt. Wat is dat toch heerlijk, met zo’n camper.
Om 8 uur pakken we de shuttle en laten we ons rijden naar het uiterste stoppunt aan de andere kant van het park. We zitten daarvoor zeker 3 kwartier in de bus. We zijn lekker vroeg en de temperatuur is nog aangenaam. We starten onze eerste trail van circa 3,5 km. Deze trail gaat langs het water en eindigt in het water. Voor de meeste Amerikanen is dat een sport en ze hebben daarvoor speciale rubberen hikeschoenen. Zij houden droge voeten. De andere, waaronder Hannie nemen de natte voeten op de koop toe en rekenen erop dat de zon met zijn 40 graden zijn werk doet als droogtrommel. Ik heb me er niet aan gewaagd.
Daarna laten we ons met de shuttle een stukje terugrijden en maken een tweede trail. Deze brengt ons bij een grot en een waterval. Heel bijzonder en ook verfrissend. We hebben die douche wel nodig want het is ondertussen bloedje heet. We leggen volgens het klokje van Hannie in totaal 11,4 km af. Rond de middag zoeken we de koelte op van een lodge. We eten wat en rusten in de schaduw uit in schitterende schommelstoelen. Rond drie uur proberen we nog een laatste trail, maar de gezichten van de mensen die terugkomen verraden dat het eigenlijk te warm is voor die tocht in het open veld en met veel klimmen. We keren om en gaan terug naar de camping. Daar is het eigenlijk ook niet vol te houden. Het moet weer meer dan 40 graden zijn.

Ik zal vandaag koken. Dat wil zeggen de lasagna in de oven opwarmen. Maar het is zo heet binnen dat ik besluit ook de airco aan te laten. Ik ga buiten wachten en keer na een half uur terug. De airco is uitgevallen maar ook de oven. Natuurlijk overbelasting en een zekering uitgevallen. Maar waar zit die? Als elektrotechnicus is dit natuurlijk een peulenschil. Maar ik krijg het niet gerepareerd. De automaten in de camper staan allemaal in en ook in het verdeelkastje buiten. Ik bedien ze allemaal, maar zonder succes. Een beetje balend meld ik me bij de receptie en daar krijg ik te horen dat ik met een te grote camper ben gekomen. Ik hoor daar helemaal niet te staan. Kleinere campers trekken ook minder stroom. Eigen schuld, dikke bult! Omdat we morgen al vroeg vertrekken mogen we blijven staan en zal de technicus worden opgeroepen. Een vriendelijke man ( zoals alle technici……..) rammelt een paar keer flink aan de hoofdautomaat en opeens is de spanning weer terug. Zo gaat dat dus om zo’n camping. Die automaten spreken natuurlijk regelmatig aan en worden nooit vervangen. Ze spreken dan wel aan maar het schakelaarhefboompje blijft gewoon in de in stand aan. Weer wat geleerd. Het zal me niet meer gebeuren.

De avond hebben we buiten doorgebracht. Vanaf 9 uur is het buiten goed vol te houden. Alleen….. De wijn is op. We houden ervan iedere avond een wijntje te drinken. Maar hier is nergens wijn te koop. We zitten hier in Utah, niet zo ver van Salt Lake city en daar maken de Mormonen de dienst uit.  Wijn mag in Utah alleen geschonken worden in de horeca en daar kun je tegen horecaprijzen een flesje afhalen. Dat vinden we teveel van het goede en daarom drinken we heel veel water. Dat overigens van een hele goede kwaliteit is. Morgen gaan we naar Las Vegas. Daar zullen wel heel andere regels gelden.