Dag 24: za 29 juli 2017 (Washington DC)

En... bingo!! 3de keer goede keer, de tickets voor het vrij nieuwe African American museum zijn dan toch binnen deze morgen. Weer vol overgave om 6u27 gestart met de pogingen voor de online tickets en gisteren had ik gezien dat de laatste beschikbare tickets om 1pm waren, dus nu recht op dat doel af en met succes dus. Vandaag dus onze laatste volledige dag en alles staat alweer goed geprogrammeerd: om 10.20am het Capitool bezoeken (deze tickets had ik al enkele maanden geleden geboekt want zijn ook "hard to get"), om 1pm dus het African Museum en om 7.05pm de baseballgame.

Het weer zit wat beter mee vandaag en dus weer onze fietsen op. Annick leidde dit keer het razende tempo opdat we binnen het half uur bij het Capitool zouden zijn zodat we niet meer van fiets hoefden te switchen onderweg. Maar aiai... in het zicht van het doel rijden we door een zwerm van honderden libellen en ik wist wel dat we op een gegeven moment ergens af moesten slaan, maar natuurlijk was Annick door die zwerm zo van slag dat ze gewoon aan een turbosnelheid de verkeerde kant bleef oprijden. Na geroep en getier van mij, dan toch terug de goede kant uitgegaan maar toen bleek die bezoekersingang helemaal aan de andere kant van dat megagrote gebouw te staan en bovendien had ik niet eerder gelezen dat we eigenlijk al 45 minuten voor aanvang van de geboekte tour aanwezig moesten zijn gezien de security-maatregelen. Het was dus eigenlijk al 10.29 am als we door alle security waren en we hadden gelukkig toch nog een vriendelijke dame die ons liet aansluiten bij die 10.20am-tour die enkele minuten vertraging had. Oef, wat een gezweet weeral!

Die tour bleek eigenlijk trouwens niet ZOveel om het lijf te hebben. Er was op zaterdag natuurlijk ook wel geen kat aanwezig in de senaat en kamer waar zopas nog die hele hetse-stemming rond Obamacare had geheerst. De film vooraf van een kwartiertje of zo over de werking van hun bestuursvorm was wel heel erg nuttig (natuurlijk wel weer begeleid met dat overdreven patriottisme) maar we werden eigenlijk maar naar 3 verschillende ruimtes toegelaten: de crypte (met de markering van het centrum van de stad), de ruimte onder de koepel (één van de grootste koepels ter wereld en de plaats waar enkele groten van de USA zoals bvb JFK nog een laatste keer konden begroet worden na hun overlijden) en het oude huis van de senaat (waar elke staat zijn eigen held in standbeeldvorm heeft staan). Het was ook hier weer zeer druk maar wel leuk dat gidsen de diverse groepen via hoofdtelefoons wat extra inlichtingen verschaften. Ook hier weer diende geen entreegeld betaald te worden. Om geen tijd te verliezen aten we hier in het restaurant van het Capitoolmuseum voor een eerlijke prijs een pasta.

Een korte fietstrip naar het midden van de National Mall dan voor ons bezoek aan het African American Museum dat het uiteraard vooral heeft over de vrijheidsstrijd van de zwarte Amerikaan over de laatste eeuwen. Het moet gezegd... een beetje raar om daar rond te lopen als blanke tussen 95% zwarten. Zo voelt het dus om een "minderheid" te zijn. Wij begonnen op de bovenverdiepingen waar onze zwarte medemens en zijn belangrijke invloed in de cultuur voor onze wereld uitgebreid aan bod komt. Zeer leuke info rond muziek, kunst en sport waarbij uiteraard alle zwarte helden aan bod komen. In de muziekruimte waren al wat zwarten spontaan aan het dansen geslagen. De belangrijkste exposities zijn echter in de kelderverdiepingen waar je, via de grootste lift die ik denk ik al ooit zag, start op niveau -3 bij de 15de eeuw om dan stilaan op te klimmen naar de huidige tijd. Heel uitgebreide expositie, maar ook hier weer jammer genoeg veel te veel volk om alles echt rustig en diepgaand te bekijken. Het is echt wel drummen aan elke interessante stopplaats, ondanks dus die moeilijk te verkrijgen timed tickets. Toen we bij de stand van de Ku Klux Klan stonden toch ook even een ongemakkelijk gevoel hoor als blanke tussen al die bedroefd kijkende mensen. Zelfs bij de aankoop van ons obligate magneetje in de museumshop waren er georganiseerde wachtrijen voor zowel het binnengaan van de winkel als het aanschuiven aan de kassa. Net iets te druk toch in dit voor de rest prachtige museum.

We besluiten dan terug downtown te fietsen om net als gisteren opnieuw zo'n geweldige "Pi"-Pizza te eten en ook wel omdat we daar dan nog even onze benen wat rust kunnen geven vooraleer naar de baseballwedstrijd te vertrekken. Annick gaat eerst nog wat shoppen hier en zal zelf haar weg naar huis zoeken later die dag. Deze keer zijn Luca en ik wel zeer goed op tijd aan het Nationals Park met onze fiets voor de wedstrijd van de Washington Nats tegen de Colorado Rockies. Een uur voor aanvang zitten we al op onze stoeltjes, ik met een blikje Stella van $10,50 in mijn hand. Stilaan sijpelt het publiek dan wel in deze grote sporttempel binnen maar ik schat dat het stadion uiteindelijk misschien maar half vol zal zitten tegen het midden van de wedstrijd. Want blijkbaar zijn er mensen die gewoon ook na een uurtje nog het stadion binnenstappen. Het gaat er ook allemaal gemoedelijk aan toe hier, geen afscherming tussen de vakken en geen hooligans. Integendeel, blijkbaar komen de mensen hier zo'n beetje samen om te verbroederen en een praatje te maken. De ene keer schuift een hele familie door naar een andere rij en begint daar dan te praten met een andere groep mensen. Alsof iedereen mekaar hier kent. Het blijft gelukkig de ganse wedstrijd droog, maar jammer genoeg doet de thuisploeg vandaag het bijzonder slecht en gaan ze de boot in met 4-2 tegen de bezoekers, de sfeer was dus niet echt optimaal. Tussen elke teamwissel is er wel steeds het één en ander te doen om die erin te houden met als hoogtepunt de blijkbaar traditonele 'President Run' waar een aantal toeschouwers een halve ronde door het stadion lopen verkleed met een te groot presidentenpak. Tijdens een andere pauze mochten dan weer alle mama's zo enthousiast mogelijk op de muziek dansen waarmee je op de grote stadionschermen verschijnt. Dat zou nog iets voor Annick geweest zijn! Ook vermeldenswaardig was het verschrikkelijk stinkende hapjesassortiment dat je hier kon kopen. We weten nog altijd niet zeker wat het was, maar in ieder geval lag er steeds een berg Cheddar-kaas over het goedje. 

Het was dus afdruipen om zowat 11pm hier. Maar op onze fietslocatie waren alle fietsen weg, dus moesten we nog een kilometertje of wat te voet doen naar een dock waar nog wel fietsen beschikbaar waren. Luca zag het eerst niet echt zitten om daar 's nachts met amper wat licht op die fiets door een verlaten park te rijden, maar na een kwartiertje zaten we alweer op de National Mall. Hier dan wel weer een fietswissel moeten doen aan Lincoln Memorial vooraleer rond middernacht terug op onze hotelkamer te arriveren. Het was weer een toffe, goed gevulde dag!