Dag 11: zo 16 juli 2017 (Bar Harbor Acadia National Park)

Vanmorgen was het ontbijt inbegrepen in onze hotelboeking in deze "Acadia Inn", maar zoals meestal in de USA moet je daar hier niet te veel van verwachten. Een eitje is zowat het beste dat er te bikken valt. Ik dacht nog eens een lekker havermoutpapje te kunnen eten maar dat bleek een oneetbaar brijtje te zijn met vlees in. Maar we hadden onze proviand ingeslagen voor onderweg, dus niet getreurd. Vandaag zouden we de dag nog eens in een Nationaal Park doorbrengen en dat was in het verleden (cfr o.a. tour door het westen in 2014) steeds ongelofelijk mooi. Ook hier blijkt dat achteraf allemaal picco bello georganiseerd te zijn.

Eerst even langs het Hulls Cove visitor center aan de ingang voor het aanschaffen van de entreekaart ($25,-) voor een week en dan een mooie rit met de wagen langs de deels enkelrichtings"loop" doorheen het park waarbij we na enkele honderden meters al een hertje tegenkwamen. Goed dat we al vroeg uit de veren waren vanmorgen want we hadden nog ruim parkeergelegenheid aan de start van onze korte wandeling; de Gorham Mountain Trail (met beklimming van een kleine heuvel) en daarbij aansluitend het Ocean Path (langs de kust zelf) zodat we ook hier weer een luswandeling konden van maken van in totaal zo'n 6km. Aanvankelijk ging het vrij steil bergop met wat licht klauterwerk over de rotsen af en toe maar de vergezichten loonden wel degelijk de moeite. Alleen jammer dat het vanmorgen soms wat mistig was zoals uit de foto's wel zal blijken. Na een korte halte met pootjebaden in het ijskoude zeewater aan "Sand Beach" ging het verder langs de kustlijn en naast de weg die inmiddels volgeparkeerd was met auto's. Van de "Thunderhole" (een inham waar het water een donderend geluid zou moeten maken) hebben wij bij deze rustige zee niet veel gemerkt maar ook langs deze eenvoudige wandeling zijn er heel mooie uitkijkpunten.

Na een kleine hap terug aan onze wagen aangekomen, weliswaar zonder het lekkere brood dat Luca verkeerd had meegenomen vanop de hotelkamer, ging het met de wagen verder door het park. Nog een tussenstop gemaakt bij een kreek of meertje "Jordan Pond" waar enkele surfpedellers te water gingen om dan een 15 km verderop bij Echo Lake Beach in het wat warmere binnenwater een frisse duik te nemen. Althans, ik en Annick, want Luca was zijn zwembroek vergeten ondanks het feit dat we hem dit 3 keer gezegd hadden voor het vertrek. Het kleine zandstrandje tussen de heuvels was prachtig gelegen. Men had hier een deel van het strand afgezet omdat een stel vogels daar net hun nest hadden gemaakt. Wie de vogels (die blijkbaar ook soms een minuut onder water duiken op zoek naar vissen) herkent op de foto's mag me altijd laten weten welke soort het is.

Rond 4pm waren we toch terug in het hotel omdat Luca en Annick toch graag ook nog eens een duik wilden nemen in het hotelzwembad. Tegen zonsondergang reden we dan weer terug het park in voor de autorit naar de top van de 466 meter hoger gelegen top van de Mount Cadillac. Misschien geen grote hoogte maar het levert wel prachtige vergezichten op bij zonsondergang.

De dag weer afgesloten met een zeer lekkere maaltijd in restaurant met zicht op zee "The Chart Room" aan de uitgang van het park. De linguine met scampi's, kreeft en nog een paar zeevruchten was werkelijk geweldig en ook de kreeft van Annick en zwaardvis van Luca bleken goeie keuzes. De poging om hier ook eens de typische "cheesepie" als dessert te proeven was dan weer een wat minder goede keuze. Die Amerikanen kunnen hun desserts altijd veel te zoet maken.

Morgen staat er weer een lange rit van meer dan 300km te wachten naar de White Mountains!