Dag 12: ma 17 juli 2017 (Bar Harbor - North Conway)

Vandaag staat er niet veel op het programma buiten de vrij lange rit van zowat 350 km naar onze volgende bestemming, North Conway in de White Mountains. We vonden het niet meer nodig nog eens langs het povere ontbijtbuffet in ons hotel te passeren en zijn dan wel onderweg even een Kentucky Fried Chicken binnengestapt. Voor Annick en mijzelf de eerste confrontatie met KFC en dat viel al bij al wel mee.

De "White Birch Inn" waar we 2 nachten verblijven is een typische houten woning waarvan de huidige eigenaars nog maar 5 maanden geleden de zaak zijn beginnen uitbaten. We krijgen een verblijf toegewezen met 2 piepkleine aparte kamers maar mogen wel gebruik maken van een ruime gemeenschappelijke living en aangezien er blijkbaar geen andere gasten aanwezig blijkt dat bijna aan extra eigen ruimte te zijn. Toch had ik het niet erg gevonden hier ook wat andere mensen te ontmoeten. 

Het weer ziet er niet echt goed uit met donkere wolken die zich samenpakken en onze gastheer raadt dan ook af om vanavond nog de Mount Washington, met 1917 meter de hoogste berg van Noordoost-amerika, op te rijden. Luca blijft weer liever effe chatten met z'n liefje op z'n kamer, dus trekken Annick en ik er even alleen op uit om de nabije omgeving te verkennen. Naast het lokale blijkbaar drukbezochte dorpje zelf, passeren we hierbij onder meer ook de in Jackson uit 1876 daterende overdekte “Honeymoon Bridge” die de achtergrond vormt van talloze bruiloftsfoto’s.

We rijden toch nog even verder tot aan de start van de beklimming naar de Mount Washington en na een kort gesprekje met de man aan het tolhuisje besluiten we het er dan toch maar op te wagen om deze historische bergpas die al in 1861 is aangelegd op te rijden. Je kan ook kiezen om met een busje naar boven te gaan indien je zelf niet durft en krijgt bij de start een CD mee die je tijdens de rit naar boven en beneden kan afspelen met allerlei tips over hoe je veilig dient te rijden. Vooraf had ik al een paar filmpjes bekeken en voor mezelf uitgemaakt dat dit een koud kunstje zou zijn, maar om heel eerlijk te zijn moet ik toegeven dat je hier op bepaalde punten toch je stuur met wat klammiger handen vastgrijpt, vooral wanneer er halverwege alleen nog gravel ligt en 2 wagens mekaar maar amper kunnen kruisen terwijl er naast je een afgrond van enkele honderden meters gaapt. De sticker "This car drove up Mount Washington" die je ook meekrijgt bij de start werd al iets meer gekoesterd. Annick heeft in ieder geval enkele doodsangsten doorstaan en wou op de top aanvankelijk slechts 10 seconden blijven want de wolken werden steeds donkerder. Uiteindelijk toch enkele foto's kunnen trekken daarboven en even bekeken hoe de treintjes hier arriveren die van de andere kant van de berg naar boven komen en de meeste mensen hier boven brengen. Hier boven is trouwens ook de snelste windsnelheid ooit door mensen zelf opgemeten tijdens een storm in 1934 met 231 mijl per uur. Zo erg was het nu vandaag gelukkig wel niet, maar 's avonds hebben we wel een serieus onweer meegemaakt en in de buurt zouden toch wel wat overstromingen geweest zijn. Tijdens het naar beneden rijden toch wel enkele tussenstops gemaakt om onze remmen te laten afkoelen die met de automatische versnellingsbak enorm warm liepen. Op zo'n parking kwamen we ook een Welshe familie tegen waarvan de remmen zowat kookten. Die hadden het nodig gevonden hier dan water over te gieten, net hetgene wat die CD ten stelligste had afgeraden. Toen ik hen dat vertelde, zag ik ze nog wat harder panikeren. Het laatste stuk dan ontdekt dat we toch ook manueel konden schakelen en zo in eerste versnelling dan toch vlot beneden geraakt.

Toch werden die remmen enkele minuten later nog eens getest toen we plots naast de weg een aantal wagens stil zagen staan omdat er daar een moose aan het grazen was. Enkele minuten en 30 foto's later verder doorgereden naar ons hotel waar we Luca nog gingen oppikken om dan te voet naar een restaurant "Deacon Street" vlakbij ons hotelletje te trekken waar we eens voor een steak kozen, veruit de beste die we al ooit in de US gegeten hebben overigens. Het valt ons toch weer op hoe gastvrij en vriendelijk de mensen in de toeristische gebieden blijken te zijn hier. Echt niets op aan te merken al de hele reis weer. 

Al lopend van het restaurant terug naar ons hotelletje want net op dat moment breekt dat onweer los. Veel geflits en gedonder, maar we slapen toch weer vrij vroeg vandaag.