Dag 21 en 22: San Francisco-Millbrae - San Franciso Airport - Londen - Brussel - Nijmegen - Woensdag 31 juli en donderdag 1 augustus

Na een prima nachtje worden we rond 08:00 wakker van de wekker die we voor de zekerheid maar gezet hebben, zodat we ons vertrek vandaag goed kunnen voorbereiden. Ik leg de bij ons op de kamer opgeladen electronica alvast even bij de jongens op hun kamer, zodat ze online kunnen indien gewenst als ze wakker worden. Iedereen is daar nog in volle rust.

Wouter en ik gaan alvast douchen en aankleden en wat rondscharrelen om de losse spullen in te pakken, en maken om 09:00 Tijn en Noud wakker zodat we straks kunnen gaan ontbijten. Sjoerd is dan al op, zoals gebruikelijk:-). Rond 09:30 steken we over naar het hoofdgebouw, waar een ontbijtbuffetje klaarstaat. Ik heb voor de zekerheid mijn eigen ontbijtje al bij me, en dat is maar weer goed ook als ik de keuze hier zo zie. Maar we kunnen wel lekker buiten aan het zwembad gaan zitten, en Wouter en de jongens vinden allemaal wel iets naar hun smaak. 

Wat zullen we blij zijn als we van deze plastic ontbijtservice afzijn zeg... het eten is nog niet eens het punt, maar dat alles elke dag op plastic bordjes en met in plastic verpakt plastic bestek wordt opgediend begint ons toch wel tegen te staan. Als je er aan denkt hoeveel plastic er dus iedere ochtend in al deze hotels in dit enorme land op een grote hoop gekieperd wordt... daar vallen onze keurige Nijmeegse afvalscheidingspercentages natuurlijk absoluut bij in het niet. En ik vraag me serieus af of ze het recyclen - ik vrees van niet, met al die ontbijtresten ertussen... Dat stemt wel een beetje treurig.  En nu we het er toch over hebben: wat kunnen we blij zijn met ons heerlijke Nederlandse leidingwater... daar was ik altijd al groot fan van, maar nu we hier wekenlang met flesjes mineraalwater hebben moeten rondtrekken om er thee/koffie van te zetten en van te drinken waarderen we het weer enorm. Ook de zwembaden worden gevuld met dat aparte water, en in plaats van chloor gooien ze er een bak zuiveringszout in - ook een aparte ervaring om in rond te zwemmen vonden we. Kortom, we zien weer uit naar de prachtige voorzieningen van ons eigen landje!

Na het ontbijt duiken de jongens het lekker diepe zwembad nog weer even in, en gaan Wouter en ik verder met onze inpakklus, die gelukkig voorspoedig verloopt. Op de heenreis reisden we om zo licht mogelijk te kunnen manouvreren maar met in totaal 2 grote koffers en 3 handbagage-koffertjes, en een rugzak, maar in één van de koffers hadden we een lege weekendtas meegenomen voor eventuele aankopen die we in de USA zouden doen. Voor de terugreis kunnen we die lege weekendtas nu vullen, zodat we de vuile was en natte zwemkleding allemaal makkelijk apart kunnen inpakken en gescheiden van nog schoon spul mee kunnen nemen. Dit gaat prima! Met pijn in mijn hart laat ik mijn halve zakken met lekkere walnoten en trailmix (gedroogde cranberries met diverse noten) die ik altijd bij mijn ontbijt gebruikte achter, en ook de koelbox moet hier nu achterblijven natuurlijk. De restjes nachochips en het overgebleven drinken en water nemen we nog mee, dat is nog wel een handig hapje voor tijdens de wachttijd op het vliegveld. 

We hoeven gelukkig hier pas om 12:00 uit te checken maar dan hebben we toch nog wel wat tijd te overbruggen voordat we de huurauto moeten inleveren en de bagage kunnen inleveren - dat zal rond 17:00 zijn - onze vlucht is immers pas om 20:00. Wouter heeft gisteravond via de Virgin-app gelukkig al prima online in kunnen checken, en de boarding passes zitten dus al keurig in zijn Wallet op z'n I-Phone - handig! De man bij de receptie heeft Wouter verzekerd dat het niet moeilijk of lastig is om vanuit het huurauto-inleverpunt met alle bagage naar de vertrekhal te reizen, dat kan via een air-train, dus we leveren de auto straks gewoon samen in als we toch op weg gaan naar het vliegveld. We besluiten nog even zo dicht mogelijk naar de zee te rijden, hier in Millbrae, en daarna nog in dit stadsdeel een leuke lunchplek te zoeken. We hebben geen zin meer om het drukke echte centrum van San Francisco nu nog op te zoeken.

We rijden eerst naar een uitzichtpunt over zee dat middenin de Health Valley van Millbrae blijkt te liggen - op het bedrijventerrein dus, waar ik heel veel namen van de branchegenoten van Synthon tegenkom. Niet echt wat we zoeken, dus we rijden nog even verder naar de San Bruno Marina, een haventje. Dat ziet er beter uit, al is de haven zelf afgesloten helaas, dus we kunnen geen bootjes kijken. Maar Wouter kijkt nog lekker even op een bankje uit over zee, en ik lees nog wat laatste hoofdstukken in mijn boek. De jongens geloven het wel, die blijven lekker in de auto wat series afkijken en muziek luisteren. Na een uurtje stappen we weer in, en rijden we naar "downtown Millbrae" op zoek naar een lunchrestaurant, liefst iets waar we buiten kunnen zitten. Het is begin 20 graden, heerlijk weer dus, en zonnig, maar de Amerikanen hebben geen echte terrascultuur is ons al eerder opgevallen. We parkeren en lopen wat rond, en komen langs een soort Amerikaans-Italiaanse "deli" met een wel aantrekkelijk aanbod panini's en salades. Dit wordt 'm! Er staan wat betonnen kubusvormige tafels en bankjes bij van het naastgelegen centrum voor Aziatsche kunst (dit is een beetje de Chinese wijk van Millbrae), en er zijn ook wat tafeltjes van het restaurantje zelf buiten. We vinden een plekje met half schaduw, en gaan onze bestellingen binnen plaatsen. Tot onze vreugde kun je als brood ook stokbrood kiezen, dat kwam niet heel vaak voor tot nu toe. De vriendelijke uitbater legt uit dat er ook halve stokbroden te krijgen zijn, en dat dat ook al een prima portie is. Superaardig van 'm, want als onze lunch later gebracht wordt blijkt dat een half stokbrood(JE) voor de meesten van ons meer dan genoeg is, door de stapel beleg natuurlijk die er opgaat. We lunchen heerlijk, en nemen nog een overgebleven halfje ingepakt mee voor als we op het vliegveld eventueel nog trek zouden krijgen. 

We gaan nog even koffiedrinken op het terras bij de Starbucks-vestiging van de Selfway supermarkt hier vlakbij. Daar raken we nog gezellig aan de praat met een local die ons aanspreekt omdat hij moet lachen om Noud die z'n broers waarschuwt zijn nieuwe schoenen wel netjes wit te houden:-). Hij heeft zelf ook 3 kinderen, en is pas nog met hen naar zijn land van afkomst, Calabrië in Italië gereisd. Daar zijn wij onder andere geweest tijdens onze huwelijksreis dus we kletsen gezellig even. Hij is zeer geïnteresseerd in hoe het in Nederland is, wat voor soort restaurants en wat de afstanden zijn en hoe je kunt reizen, en waar we precies wonen. We praten ook over wat we in Amerika bekeken hebben. Erg leuk om zo even te kletsen - dit is ons al verschillende keren gebeurd op reis, en het komt erg leuk over dat we zoveel aardige mensen hebben ontmoet die ons zomaar even belangstellend aanspraken. 

Inmiddels is het 15:20, en besluiten we maar naar het vliegveld te gaan rijden. We begrijpen de route die google-maps ons aangeeft nog een paar keer niet helemaal goed, maar hebben toch alle tijd, dus geen stress. We tanken de auto vol, en omdat de meter opeens weer terugloopt bij het volgende tankstation nog een keer:-), en volgen de borden naar het inleverpunt voor huurauto's op de luchthaven. Dat is nog een heel eind rijden, dus het komt niet slecht uit dat we op tijd zijn vertrokken. Keurig op tijd zijn we bij het inleverpunt. We halen alle koffers eruit, de auto wordt met een half oog bekeken/gecheckt op schade (waarbij Wouter strategisch met zijn heup voor het kapotte kunststof van ons linkerachterlicht blijft staan, schade die we na het parkeren ergens bij een supermarkt opeens ontdekten/buiten onze schuld opgedaan bleken te hebben) - we ondertekenen de verklaring dat we de auto weer netjes hebben ingeleverd, en kunnen op weg naar de air-train! Wouter legt de jongens uit dat dit weliswaar een klein beetje smokkelen is, maar dat van de huurprijs die wij nu hebben betaald de auto na 30 keer verhuren volledig vervangen kan worden, en dat de evt. kleinere schade dus ook nauwelijks serieus gecheckt wordt. Dat stelt hun en ons geweten weer wat gerust:-). 

De air-train is een soort bovengrondse metro die ons in een minuut of 20 naar de vertrekhallen brengt. We maken nog een paar foto's, en nemen afscheid van het uitzicht over San Francisco. Bij de vertrekhallen zoeken we onze juiste gate op - die info wordt pas later vermeld, dus we gaan eerst even pauzeren met ons zelfmeegebrachte drinken. Noud lust nog wel een chipje, we maken nog een felicitatiefoto voor vandaag jarige nicht Femke, en dan wordt het tijd om aan te sluiten in de lange rij voor de douane. Als we daar even instaan worden we eruitgepikt door slecht verstaanbaar Engels sprekende luchthavenmedewerkers - we komen zo niet door de douane... nee natuurlijk niet, we zijn vergeten dat we eerst de koffers af moeten geven! Hahaha, wat een beginners zijn we. Dus hup, op naar de bagage-check-in-balies. Gelukkig is het daar een stuk minder druk, en is geen van onze ingebrachte koffers of tas te zwaar. Met alleen onze handbagage gaan we weer op weg naar de rij voor de douane. Dit duurt en duurt, maar dat hoort erbij als je van en naar de USA reist.... We treffen een uiterst vriendelijke douanebeambte, die onze gegevens gelukkig allemaal keurig in orde bevindt. Hoeraaa, we kunnen door naar de veiligheidscontrole! Hier moeten we onze schoenen en jasjes uittrekken, alle vloeistofjes weer apart in een zakje, laptoptas met alle electronische apparaten even uitpakken etc. - maar het verloopt allemaal prima. Na dit laatste obstakel kunnen we rustig aan de gate gaan opzoeken waar we straks aan boord van het vliegtuig kunnen gaan. Ik heb nog mooi even een uurtje de tijd om het verslagje van gisteren te schrijven, dus ik plug de laptop meteen in en ga van start. De jongens halen nog iets te eten (altijd honger, hè, die opgroeiende jongens), en gaan nog even rustig naar de WC enzo. Als de rij voor het boarden al bijna opdroogt ben ik klaar en kunnen we als bijna laatste aan boord gaan voor onze trip naar Londen! In het vliegtuig heeft Noud iemand naast zich bij het raam, en aan de andere kant Wouter, die aan het gangpad zit. Sjoerd zit aan de andere kant van het gangpad, met Tijn naast zich, en ik daarnaast, ook weer aan een gangpad. Deze volgorde is uitgebreid voorbesproken door de jongens dmv het jullie misschien wel bekende "steen papier schaar", dat deze vakantie al vele malen voorbij is gekomen, ook om te bepalen wie er op de slaapbank moest bijvoorbeeld:-). Eenmaal in het vliegtuig moeten we nog even wachten voor we echt kunnen vertrekken, maar dan is het zover - we laten de USA achter ons, en zijn op weg naar huis! Heerlijk, en wat fijn dat het tot hier toe weer prima is verlopen met alle koffers en paspoorten etc.... We storten ons weer op de vele films die aangeboden worden in het vliegtuig, en Sjoerd kijkt nog even zijn gedownloade serie Supernatural af. We krijgen een licht avondmaaltje aangeboden, en wat drankjes en daarna, rond 0:00 worden de lichten in het vliegtuig gedimd. Tijd om te gaan slapen - maar tsjonge, dat valt niet mee zeg, min of meer rechtop in zo'n vliegtuig... We dutten allemaal wel even wat korter of langer weg, behalve Tijn, die de hele reis strak films blijft bekijken - die hij af en toe even vooruitspoelt als het even wat saaier wordt. En behalve Noud, die echt een paar uurtjes best lekker slaapt, zoals hij zelf daarna verklaart. Als de lichten en raambekleding in het vliegtuig weer aan- en opengaan, is het voor ons gevoel 06:30, maar als we aankomen al middag in Londen. We krijgen dus een ontbijtje geserveerd, en worden voorbereid op het tijdverschil - het beste kunnen we onze horloges alvast op de nieuwe tijd zetten. We voelen ons in meerdere of mindere mate nogal brak, maar toch ook opgetogen omdat we steeds dichter bij huis komen - dat beetje reisongemak nemen we echt wel voor lief!

Netjes op tijd landen we in Londen, waar we ruim de tijd (1.45 uur) hebben om over te stappen. We nemen de bus naar Terminal 5, vanwaar we verder zullen vliegen naar Brussel. We gaan weer door de security en de douane, zonder koffers deze keer, die worden rechtstreeks doorgestuurd. Alles verloopt prima, en we hebben nog een half uurtje om even koffie te drinken/iets te eten. Onze magen zijn er echter niet zo heel goed aan toe na dit dunne nachtje en het tijdsverschil, dus het wordt een aparte combi van espresso/capuccino, frisdrank en tortillachips met dip waar we allemaal iets van meepikken. En dan op naar Londen!

Deze keer krijgen we niks geserveerd, dus een klein beetje honger krijgen we onderweg wel. Maar het is maar een korte vlucht, die prima verloopt gelukkig. Bij aankomst nog even in spanning bij de bagageband wachten of met de koffers ook alles gelukt is - ja hoor, onze grote koffers en de tas zijn er! We genieten volop van de mooie, supersoepel op 4 wieltjes rijdende grote Samsonite-koffers die we op aanraden van een collega die ook naar de USA reisde bij Travelbags hebben aangeschaft - wat een verschil met de koffers die we tot nu toe altijd hadden! Er past niet alleen veel meer in, maar ze rijden ook soepel, waardoor je ze bijna met een pink kunt sturen. (Als iemand dus nog eens één of twee koffers nodig heeft voor zo'n reis zijn ze dus bij ons te leen!)

We volgen de borden naar de bussen, en kopen bij de uitgang van de luchthaven nog even wat drankjes en iets te eten voor in de bus/auto. Wouter diept de 10-strippenkaart die de gastvrouw van de Bed & Breakfast in Kortenberg voor ons gekocht had op uit zijn portemonnee, en ik zoek uit bij welk perron we onze bus kunnen verwachten. We moeten bus 652 richting Leuven hebben op perron A, deze komt over een minuut of 20. Na een kwartier zien de jongens bus 652 aankomen, die bij perron B stopt. Blij stappen we in, om er vervolgens na 3 haltes achter te komen dat deze bus niet verder rijdt dan tot Cargo op de luchthaven zelf.... jammerrrrrr, we hadden de bus de andere kant op moeten nemen. Dat was net iets teveel gevraagd van onze suffe jetlaghoofden - beginnersfoutje... Helaas komt de bus de goede kant op pas 1 uur later, dus we hangen nog maar een poosje op de bankjes bij de halte Cargo. Niks aan te doen, op het totaal van onze reisbewegingen is dit maar een klein hobbelte, maar wel een beetje jammer natuurlijk. Het is iets voor half 9 als we de juiste bus in kunnen stappen op weg naar Kortenberg, waar onze auto staat. De reis duurt een half uurtje, en gelukkig staat onze eigen trouwe Ford er, weliswaar wat vogelpoepjes rijker, nog prima bij.  Ik bestel alvast een capuccino en een dubbele espresso in een leuk café op het dorpsplein, terwijl Wouter en de jongens onze bagage inladen en zich alvast met kussentjes in de auto installeren. Noud gaat nog even naar de WC, Wouter en ik slaan de cafeïne achterover, en dan kunnen we op huis aan! Het is nu 21:10, als het goed is kunnen we tegen 23:30 thuiszijn. Wel een beetje spannend of Wouter goed kan rijden maar hij heeft in het vliegtuig naar Londen toch nog een dutje kunnen doen, en voelt zich nu gelukkig best goed. 

Onderweg naar huis doe ik ongewild toch vele micro-dutjes, en probeer daartussendoor Wouter zo goed mogelijk bij de les te houden met babbeltjes en leuke muziekjes op de radio. Maar gelukkig voelt Wouter zich prima, en rijden we voorspoedig over de op dit tijdstip lekker stille snelwegen naar Nijmegen. De jongens zijn alledrie binnen 5 minuten onder zeil, met behulp van de kussentjes die altijd achterin mijn auto liggen. Heerlijk voor ze, even bijkomen van al dat reizen! 

Na een voorspoedige reis rijden we om 23:15 u bij ons de stoep op. Heerlijk, we zijn er! Binnen is het blinkend schoon, omdat Jeroen en Annemiek een paar keer extra zijn gekomen tijdens onze vakantie om grotere klussen te doen. En we hadden hulp van verschillende buren om het nieuwe gras in de tuin te sproeien, wat dus voor zover we in het donker kunnen zien nog steeds prachtig uitziet! En binnen staat een mooi zonnebloemenboeket klaar van Mamma/OmaMien, met een lief welkomsbriefje erbij. En onze slaapkamer ook nog bloemen, en op de slaapkamers van de jongens ook nog leuke briefjes! Dat is gezellig thuiskomen:-)

We gooien de spullen naar binnen, en de jongens vetrekken meteen naar bed. Wouter en ik rommelen een klein poosje, en proberen dan te gaan slapen, maar eigenlijk worden we nu net weer een beetje wakker. Gelukkig heeft Tijn altijd melatonine in huis om in slaap te komen als hij zijn dexamfetamine overdag heeft ingenomen, dus daar neem ik 2 pilletjes van. Noud krijgt ook wat, want die heeft ook moeite om in slaap te komen nu. Maar een half uurtje later liggen we toch weer allemaal heerlijk te ronken. Missie uitstekend geslaagd! 

Het is nu zaterdag, en we zijn nog een beetje aan het bijkomen van de jetlag, maar eigenlijk gaat het heel goed. Alleen Sjoerd wordt nog erg vroeg wakker en kan dan niet meer slapen - Wouter wordt wel wakker, maar komt een uurtje later, na een licht ontbijtje om 06:15, dan toch wel weer in slaap. Ik slaap laat en tot laat, maar voel me prima. Tijn slaapt superlang, maar heeft ook echt een hele nacht in te halen. Geen klachten dus, als er maandag weer gewerkt moet worden door Wouter en mij zijn we vast wel weer helemaal OK.

En dan was dit dus het laatste verslagje van onze fantastische reis... het was Marc die me tipte om misschien wel een verslagje te gaan bijhouden. We wilden de laptop toch al meenemen ivm evt. boekingsbevestigingen of zoekwerk als dat nog nodig was, dus toen heb ik in het weekend voordat we gingen (toen mijn roadbook met alle voorbereidingen ein-de-lijk af was...) besloten om het ook echt te gaan doen, en thuis alvast de emailadressen van familie en bekenden klaargezet voor de updates. Erg leuk dat jullie het waardeerden, en dat ook regelmatig lieten weten! Ik ben niet echt kort van stof, dat weet ik, dus voor jullie ook complimenten dat jullie het volgehouden hebben met me, hahaha:-). En nu hebben we zelf ook een mooi reisdocument, want als je zoveel doet en meemaakt zakt het al heel snel weer weg, dat is helaas waar - soms kwam ik er bij het bekijken van de foto's achter dat ik iets overgeslagen had, wat ik dan alsnog in het verslag erbijzette. Maar hierdoor kunnen we ons alle ervaringen vast weer snel voor de geest halen, dus het is voor ons gezin ook een waardevol document. Voor nu, veel liefs van de USA-reizigers, en heel graag weer tot ziens in het echte leven!