Dag 8: Zion National Park - Donderdag 18 juli

We zijn nu pas een dikke week weg! Ongelooflijk wat we al allemaal gezien en beleefd hebben. Het lijkt wel alsof dit de 3e week is! Maar er staat ons nog veel meer moois te wachten, om te beginnen vandaag de tocht langs het Virgin-riviertje, wat de oorzaak van het ontstaan van deze prachtige canyon is. Na de winter zwelt dit riviertje aan door alle smeltwater, en dan neemt het zoveel sediment en puin/rotsgesteente met zich mee dat er in de loop van vele duizenden/miljoenen jaren een enorme canyon is uitgesleten. We gaan de Riverside walk langs de rivier doen, en dan nog een stuk door de canyon heen door het water van de rivier zelf, deze trail heet The Narrows. Maar eerst fatsoenlijke waterschoenen met enkelondersteuning en wandelstokken huren - we hebben geen zin om door onze enkels te gaan na één week vakantie - en Wouter en ik zijn tenslotte al een dagje ouder;-). Maar eerst "genieten" we van het gratis aangeboden hotelontbijtbuffet. Dit is op zich best OK, en het uitzicht vanaf het terras is fenomenaal - en heerlijk dat we buiten kunnen zitten, dat waarderen we nog steeds na Las Vegas. Maar wat jammer dat alles in en op plastic geserveerd wordt, en dat dat dus meteen van je tafel waait buiten in het briesje. Het eet ook voor geen meter met plastic bestek.... en dan het fameuze brood natuurlijk weer, en de reeks zoete koek/cake/yoghurt en muffins, en de heerlijke koffie, hahahaha! Maar er is wel ei, en havermout, en worstjes, en sla, en ontbijtgranen, dus we maken er wat van. De thee smaakt overigens prima. Maar morgen neem ik mijn eigen ontbijtje mee naar beneden....

De hotelreceptie raadt ons aan onze Narrows-gear vlakbij het Visitor Center van het park te huren, dus we nemen de shuttlebus richting Zion NP. Deze komt na 10 min., en we kunnen er zo gebruik van maken met onze America The Beautiful-pas. Bij het Visitor Center gaan we naar de Adventure shop en laten ons prachtige hoge Adidas-water-wandelschoenen aanmeten, met isolatiesokken van neopreen, en een mooie wandelstok. Het geheel kost een klein fortuin blijkt als Wouter gaat afrekenen, maar ze lopen uitstekend, en we kunnen onze eigen wandelschoenen daar in een kluisje achterlaten. En dan nu weer in de shuttlebus naar het eind van het park, waar onze trail start. Onderweg geeft busdriver Linda een grappige uitleg bij wat er zoal te zien en te doen is bij de verschillende stops, dus het halve uurtje dat de rit duurt gaat snel voorbij. 

Bij het startpunt van de Riverside walk is het om 11:15 lekker druk, want dit is een eenvoudige, goed begaanbare wandeling - alleen dat stuk waar The Narrows begint is lastiger. De vroege vogels komen alweer teruglopen van hun tocht. We lopen in een mooi tempo langs de rivier, en krijgen na 20 min. (altijd veel sneller dan de op de bordjes aangegeven tijden valt ons op) het eindpunt in zicht, waar iedereen lekker gaat pootjebaden en al heel wat mensen omkeren. Ik herken het eindpunt van de 360 graden panoramafilmpjes die ik vantevoren op de Tioga site heb bekeken - zo gaaf om hier nu in het echt te zijn! Maar wat is het hier druk zeg - hele groepen Chinezen, gezinnen met kleine kindjes in buggies en rugdragers, en stellen en families met oudere kinderen Vorig jaar had Zion 4,3 miljoen bezoekers, dus we zijn hier ook vandaag zeker niet de enigen. Snel de Narrows in, dan schudden we als het goed is bij elke bocht van de rivier weer meer mensen af die het toch een wat te lastige wandeling vinden. In het begin is het heel raar om met je hoge waterboots de rivier te doorwaden, en je weg te zoeken tussen de flink grote losse stenen op de bodem. Maar na een poosje krijgen we de smaak te pakken, en worden we minder bang om nat te worden. Er is nog veel zon tussen de canyonwanden door, dus het is zeker niet te fris, en het is echt een belevenis om zo te voet door de rivier te klauteren. En wát een uitzichten weer - de omgeving is echt prachtig. Er zijn hier "hanging gardens", omdat er water onder druk uit de rots geperst wordt, er zijn bijzondere planten, bijzonder gekleurde rotsen en supersteile wanden, met hier en daar een abseiler die naar beneden abseilt of "canyoningt". Je ziet dat de mensen met de wat betere waterschoenen langer door blijven klauteren, maar het wordt inderdaad bij iedere bocht rustiger. Soms hebben we even een stukje van een bocht voor onszelf, maar het blijft een populaire trail, dat is duidelijk. Ondertussen smeken de jongens of ze al echt mogen zwemmen - en uiteindelijk mag het. Daar hebben ze zoveel plezier in dat ze de rest van het pad jubelend doorklauteren, om zich regelmatig in nieuwe poeletjes te storten - heel goed. Na 3 kwartier eten we onze meegebrachte croissantjes en stukken Walmart-stokbrood op, en besluiten we nog een kwartiertje verder te waden/klunen. Dan keren we om, zodat we in totaal ongeveer tot 15:15 bezig zullen zijn. Dan is er bij thuiskomst straks nog tijd om te zwemmen bij het mooie hotelzwembad. De canyon wordt steeds nauwer, en het is echt verleidelijk om verder te gaan, omdat er bij elke bocht weer nieuwe rotsblokken in het riviertje liggen waar je omheen of overheen moet, en er weer nieuwe doorkijkjes of uitzichten zijn om van te genieten. De stroming is nog best stevig, maar we krijgen de slag echt te pakken. Bovendien is het stroomafwaarts een stuk makkelijker om op te schieten. Toch blijven we wel een keer of 50 stilstaan onderweg om nieuwe foto's te maken (steeds wandelstok in de ene hand houden, met de andere hand het druk-en-sluitzakje met onze telefoons uit de rugzak opdiepen, openzippen, alles goed vasthouden boven het stromende water en dan weer waterdicht opbergen:-)) - het gaat allemaal goed, en we zijn erg blij met onze goede spullen - de schoenen doen hun werk uitstekend, we hebben goede grip op de stenen, en niemand verzwikt enkels of bezeert tenen - erg fijn: dat waren welbestede dollars....! Keurig volgens schema komen we weer terug bij het eindpunt van de Riverside Walk, en zoals ingeschat staan we om 15:15 weer bij het startpunt van de trail. Bij het watertappunt vullen we onze leeggeslobberde flessen met vers Zion-springwater, dat duidelijk een stuk beter smaakt dan het water in de vorige parken. Het maakt dus echt verschil dat hier zoveel water voorhanden is. Onderweg in de shuttelbus bedenken we dat we allemaal trek hebben, en dat het misschien wel een goed idee is om nu meteen bij Oscar's Café te gaan "avondeten". Dat hebben we wel verdiend na deze hike, en dan kunnen we nog lekker lang bij het zwembad blijven luieren als we willen vanavond. Zo gezegd zo gedaan, dus we stappen één halte eerder dan ons hotel uit de shuttlebus. Onze serveerster van gisteravond begroet ons vrolijk omdat we nu alweer terugzijn, en we eten weer heerlijk, ookal is het pas half 5. Rond 18:00 zijn we weer terug in het hotel, waar ik meteen naar het zwembad vertrek met wat leesvoer. Wouter en de jongens blijven nog even Netflixen/Youtuben, en komen wat later ook nog gezellig zwemmen. Als de zon achter de bergkammen verdwijnt (rond 19:30) gaan we weer naar binnen, en is het tijd voor dit verslag, en wordt er verder gechilld. Als ik klaar ben met m'n reisverslag gaan Wouter en ik nog even iets drinken bij de vlammen van de buitenhaard, waar veel hotelgasten al zitten te kletsen en drinken met zelf meegebracht spul. Er is geen echte barcultuur in de Amerikaanse hotels is onze ervaring - als je nog gezellig iets wilt drinken moet je het zelf importeren/meenemen naar het hotel. Gelukkig is hier dus wel een mooi terras met buitenhaard. Rond 22:30 besluiten we iedereen naar bed te gaan manen, zodat we morgen weer volop van het mooie Zion kunnen gaan genieten. Als we later oud zijn zouden we best in Springdale willen wonen vinden we allemaal:-).