Dag 12: Page - Grand Canyon NP - Maandag 22 juli

Inderdaad lekker rustig opgestaan vandaag, al was Wouter alweer vroeg wakker – die heeft er al een rondje fitness in het hotelkrachthonk opzitten als hij ons om 08:00 komt wakkermaken! Goed bezig. Dat hebben we samen trouwens ook een keer gedaan in het Mariott in Las Vegas, dat was ik nog even vergeten te vermelden – daar was een mooie fitnessruimte waar Wouter en ik ons om 08:15 even in het zweet hebben gewerkt voordat we de jongens wakker maakten voor het ontbijt. Daar lagen we zo laat in bed dat de boys dan echt even moesten bijkomen ’s ochtends. 

Deze keer ontbijten we rond 08:30 samen ontbeten in de lobby van het hotel – ik met mijn eigen spulletje, de jongens met wafels en eitjes en dergelijke. Noud en Sjoerd proberen de koffie met vanille- of mokkaschuim erin, uit de grote pompflessen die ernaast staan. Geen echt groot succes😊. Gelukkig zijn er genoeg andere drankjes naar hun smaak. Noud moet ook af en toe een kartonnetje melk drinken om zijn maag een beetje tot rust te brengen – die speelt af en toe wel op van het bij tijden flink met Mexicaanse twist gekruide eten, en de vettere hapjes die er nu af en toe ingaan vergeleken met ons thuisdieet. Met mijn maag en darmen gaat alles nog prima, maar ik hou me ook echt in, en heb alle “poedertjes” die ik normaal inneem bij me, en die neem ik ook trouw. Ons gezamenlijke gewicht is denk ik wel aan het toenemen, hahaha, maar daar is ook haast geen ontkomen aan hier😊!

We laden al onze spullen weer op een trolley, en pakken de auto in. Alle gewassen wandelsokken en de paar onderbroeken zijn gelukkig goed gedroogd vannacht in de auto, dus we kunnen weer even vooruit. Eigenlijk moet ik wel een keer echt een lading wassen, want de lichtste, minst warme kleding is toch echt favoriet, daar grijpen we steeds weer naar. Nou ja, dat komt misschien in Grand Canyon NP wel. Ik stuur met de wifi van het hotel nog snel even berichtjes en foto’s naar Mammamien, en naar Solange die vandaag jarig is – Hieperdepiep hoeraaa!

We rijden Page uit, en zijn al een minuut of 20 onderweg door de woestijn als de auto aangeeft wel een slokje benzine te lusten… ai, daar hadden we bij vertrek even niet opgelet. Omdat het er op wat sierradenverkopende Navajonederzettingen echt superdesolaat uitziet hier, besluiten we om te keren om voor de zekerheid in Page nog even te tanken. Tegen 11:00 gaan we dus pas echt goed op weg naar onze volgende bestemming: Grand Canyon NP! De planning is hier vandaag nog een film over te bekijken in een IMAX-bioscoop in Tusayan, net iets onder het park zelf. Dan willen we nog de zonsondergang meemaken – en we gaan het park via een mooie route met wat uitzichtpunten inrijden. Dat moet allemaal lukken met de afstand die we vandaag nog moeten rijden.

Het is bepaald geen mooie route, alles is droog en verlaten, en van de Navajo-hutjes die je onderweg ziet wordt je ook niet vrolijk. Die mensen waren vroeger, voor de komst van de nieuwe Amerikanen denk ik een stuk beter af…Onderweg kopen we nog wat lekkers tijdens een sanitaire stop, en dan rijden we via de Desert View Drive Grand Canyon NP in. Tijdens dit laatste stuk zagen we ineens weer veel meer groen en bomen, en hier is het park inderdaad verrassend groen. Het eerste uitzichtpunt dat we tegenkomen is Desert View tower, een toren van 21 m hoog met een mooi uitzicht over de Grand Canyon. Die gaan we even beklimmen. Het is weer lekker warm hier, vooral in de toren, met al die medetoeristen. De toren valt een beetje tegen, we genieten meer van het uitzicht buiten. Het is nu alleen voor het eerst tijdens deze vakantie wel een beetje heiig, waardoor we niet zo heel helder zicht hebben. Maar evengoed is de grootsheid van de canyon imposant. En weer heel anders dan alles dat we tot nu toe gezien hebben!

We krijgen wel een beetje zin in lunch, dus we rijden verder, het park weer uit, naar Tusayan. Daar zijn in de buurt van de bioscoop ook veel lunchplekken. We zijn er rond 14:30, en zien al snel een Wendy’s – die kennen de jongens nog niet. Wouter en ik kennen dit hamburgerrestaurant nog van ons eerste gezamenlijke tripje naar Londen! Dus hier gaan we lekker even lunchen. De burgers zijn hier wat ambachtelijker bereid dan bij de McDonalds – dat geven ook onze jongens toe. We zijn net voor 15:30 klaar, mooi op tijd voor de start van de film, in de bioscoop bij het Grand Canyon Visitor Center hier vlak naast. 

De film is deels in de canyon gefilmd met drones, waardoor het net lijkt of je zelf door de canyon vliegt. Prachtig gedaan, we bewegen haast vanzelf mee! In de film wordt het leven van de eerste bewoners (waarvan maar weinig bekend is) nagespeeld, en daarna de ontdekking door de Spanjaarden van de canyon, 50 naar na de komst van Columbus naar Amerika, en daarna de avonturiers die er goud kwamen zoeken. Het meeste wordt verteld over de wetenschappelijke expeditie die een groep mannen als eerste uitvoerden, waarbij ze de hele Colorado-rivier afvoeren door de canyon heen. Spectaculaire beelden van boten die door de stroomversnellingen voeren, met alle expeditiespullen erop. Je krijgt echt respect voor die doorzetters. Na een half uur staan we weer buiten, en kunnen we ons hotel op gaan zoeken.

We slapen deze keer weer in het park zelf, in de Maswik Lodge. Dat zijn meestal geen superluxe verblijven, maar het fijne is dat het veel reistijd scheelt – zo kun je nog eens een zonsop- of ondergang meepakken door gewoon je lodge uit te lopen, naar de “rim”, de rand van de canyon die dan nooit ver weg is.

We checken in, en worden naar het bruine lodgegebouw geleid. Onze kamer is inderdaad wel eenvoudig, maar ruim genoeg. We bellen nog even om een extra bed te laten brengen, dat past ook nog prima. Dit wordt keurig opgedekt later afgeleverd. Helaas is er geen wasservice of gelegenheid, dus Wouter stort zich op nog een paar onderbroeken en dingen die we graag gewassen willen hebben. Onze waspods die we eerder aangeschaft hebben zijn nergens meer te vinden (nu pas voor het eerst iets laten liggen ergens, valt nog niet tegen😊), dus hij gaat aan de slag met shampoo. De wifi is helaas ook non-existent/slechts voor 1 gast per keer per apparaat beschikbaar, dus ik werk off-line alvast wat door aan mijn reisverslagen.

Als de hele badkamer vol was hangt, is het zo rond 18”15 tijd om richting zonsondergangpunt te gaan vertrekken. We gaan ‘m bekijken bij Yaki-point, waar hij wel mooi te zien is, maar waar het ook weer niet het allerdrukst is volgens mijn internetbronnen. We zijn van plan de shuttlebus te nemen, maar het is een flink stuk, met overstap. De receptioniste van het hotel raad ons aan toch maar een stuk met de auto te gaan tot aan het Visitor Center, en van daaruit de Oranje shuttlebus te nemen naar het Yaki-point, waar je niet met de auto kunt komen. Dit is een goed plan, dat ons heel wat tijd gaat schelen. Je vergist je toch nog snel in de afstanden/rijtijden in deze grote natuurgebieden.

Het parkeren en overstappen op de shuttle gaat voorspoedig – op aanraden van de chauffeur stappen we één uitzichtpunt eerder uit, om daar alvast even rond te kijken, en nemen een volgende shuttle naar het Yaki-point – zo hebben we twee vliegen in één klap. Het punt waar we uitstappen is het startpunt van de wandeling die we morgen willen gaan doen: een deel van de South-Kaibab-trail. Kaibab is het beboste hoogvlakte-plateau vlakbij de Grand Canyon. Deze trail voert ons tot een stukje onder de “rim”, naar mooie uitzichtpunten. Het is niet te ver, maar wel zeer steil af en toe. Het ziet er hier al prachtig uit!

We kijken even rond, maken wat leuke cliffhanger-foto’s en nemen dan 15 min. later de volgende shuttle naar Yaki-point. Hier op deze wat uitstekende rotspunt in de “rim” zoeken we een mooi plaatsje voor de zonsondergang, die rond 19:30 zou moeten plaatsvinden. Er zijn wel wat mensen, maar gelukkig niet al te veel over het algemeen nogal luidruchtige Chinezen. We maken mooie foto’s, en genieten van het suizen van de wind en de mooie veranderende kleuren. Het is hier mooi, maar de zonsondergang bij Bryce was feller gekleurd denk ik. Maar hier is de natuur weer grootser, imposanter.

Tegen 20:00 is het alweer voorbij, en nemen we de shuttlebus terug naar onze auto. We rijden weer naar het hoofdgebouw van de Maswik Lodge, waar een paar restaurants zitten. We kiezen voor de Pizza Pub, daar hebben we nu wel zin in. Er staat een flinke wachtrij, maar we sluiten geduldig aan. Helaas ruiken we tijdens het wachten op onze bestelling dat er een flinke lading pizza verbrand is. Het duurt dan ook wel 3 kwartier voordat de eerste grote pizza, die Wouter, ik en Sjoerd zoudenn gaan delen, aankomt. De slices (punten) voor Tijn en Noud zijn dan nog nergens te bekennen. Na een uur wachttijd ga ik om een gratis refill van onze drankjes vragen, als compensatie omdat het wel erg lang duurt…. De pizzaman kan en mag ons geen gratis alcohol aanbieden volgens de wet legt hij uit, maar biedt wel aan zijn manager erbij te vragen. Dat lijkt me een goed plan. De manager komt, en vraagt onze creditcard terug, zodat hij ons de “slices” gratis aan kan bieden – die haalt hij van de rekening af. Voor dit geld bestel ik weer nieuwe drankjes voor Wouter en mij – gelukt! Dan komen ook eindelijk de pizzapunten voor de andere jongens, die inmiddels al flink meegegeten hebben van de grote pizza natuurlijk. Uiteindelijk zijn we dus pas rond 22:00 weer terug in de lodge. En moe, dus ik ga niet meer aan het verslag werken, dat komt morgen wel weer. Eerst maar weer eens een lekker nachtje maken. Wouter en ik willen morgenochtend bij zonsopgang (05:30!) even over de rand van de canyon gluren, dus we kunnen ook niet te laat gaan slapen. De jongens hebben hier niet zo’n zin in, dus die blijven gewoon liggen dan, maar ze laten zich wel op tijd naar bed manen gelukkig. Om 22:45 ligt iedereen op één oor.