Dag 20: Carmel - 17-Mile Drive - San Francisco - Dinsdag 30 juli

Wouter en ik worden rond 07:00 heerlijk uitgerust wakker op onze slaapbank met spiralenmatras - wie had dat gedacht! Ik ben zelfs zo wakker dat ik zin heb om even touwtje te gaan springen aan het strand, dus ik doe wat sportkledingachtigs aan en mijn wandelschoenen, en ga op pad. Het is een beetje mistig, maar er hangt ook een prachtige sfeer in dit plaatsje, en zeker aan het strand, waar alleen maar spelende honden en vroege wandelaars zijn. Ik doe mijn best, en ben om 08:15 terug. Dit was pas de 2e keer dat ik touwtje gesproken heb, en 2 x gefitnesst - niet zoveel als ik van plan was... we zullen zien wat de schade straks is als ik thuis ben, hahaha!  

Ook de jongens hebben heerlijk geslapen - maar die lagen dan ook op de echte prinsessenbedden. We maken ze om 08:30 wakker, douchen/kleden ons aan en gaan dan naar de overkant voor ons ontbijtje bij Il Fornaio - het restaurant van het zusterhotel van de Tally Ho Inn, waar we vannacht hebben geslapen. Het is een Amerikaans ontbijt, niet super uitgebreid qua brood en beleg, maar de warme gerechten zijn echt heerlijk. We eten een selectie van warme havermout, wentelteefjes (hier French toast genaamd), fruit, koffiebroodjes, echt roerei en heerlijke dikke plakken bacon, en cake. Hier komen we de dag wel een heel eindje mee door.... Na het ontbijt lopen we samen nog even naar het strand, waar de mooie foto van schoonmama/oma is gemaakt. De jongens gaan al snel pootjebaden en rauzen nog even wat aan de kustlijn. Het water is hier echt een stuk frisser dan in LA! Het is nu ook halfbewolkt en een beetje mistig, dat scheelt natuurlijk ook. We maken nog wat foto's, en lopen het stadje nog even een stukje door. Wat een bijzondere sfeer hangt hier zeg - en wat is het mooi verzorgd aangelegd allemaal, met veel bomen, groen en bloemen, en toch niet TE netjes waardoor het suf is. De gemiddelde leeftijd is wel vrij hoog, je moet al een geslaagde carrieëre achter de rug hebben om hier te kunnen wonen schatten we zo in. Maar erg leuk om te zien en mee te maken. 

Dan wordt het tijd om te vertrekken, we gaan vanmorgen de 17-Mile-Drive nog doen over het schiereiland van Monterey - dat zou een erg mooie route moeten zijn langs de kust en langs vele mooie goflbanen en huizen. We kunnen er bijna meteen bij Carmel aan beginnen. Het kost 10 dollar om deze route te mogen rijden, en we worden vriendelijk verzocht de rode lijn op het asfalt te volgten, om de bewoners nog een beetje rust te gunnen. Dat doen we braaf. Op internet stond dat we hier ongeveer 3 uur over zouden doen, vanwege de vele uitzichtpunten en bezienswaardigheden, maar eerlijk gezegd valt het ons een klein beetje tegen... de uitzichtpunten zijn mooi, maar niet mooier of bijzonderder dan bij de Big Sur waar we gisteren waren, eerder minder mooi. En die huizen zijn ook een beetje saai. Grappig dat iedereen zo zijn eigen smaak heeft blijkbaar, van wat mooi is om te gaan doen/zien! We gaan hier ook niet stoppen voor koffie of drankjes op zo'n suffe golfbaan, we wachten wel tot we op een bruisender plekje zijn. Na ruim een uur vervolgen onze route dus naar het noorden. 

Voor na de 17-Miles-Drives had ik 2 opties in mijn roadbook staan - het Aquarium van Monterey, maar daar zou je eigenlijk wel een halve dag voor uit moeten trekken om de hightlights te kunnen bekijken, of een bezoekje aan Santa Cruz, de bakermat van surfmerk O'Neill, én van de beroemde Santa Cruz boardwalk (soort kermis...) - we weten wel wat de jongens nu kiezen, dus we vertellen nog niks, maar koersen aan op Santa Cruz. Dan kunnen we een bezoekje aan de attracties misschien nog combineren met een laatste duik in de Pacific - ik heb expres alle zwemkleding en onze handdoeken en insmeerspul apart in een rugzak gedaan. 

Ruim een uur na de 17-Mile-Drive en Monterey zijn we bij Santa Cruz. De jongens zijn blij verrast dat we de boardwalk gaan bezoeken, en maken meteen al plannen waar ze in willen. Maar eerst lunchen - we hebben inmiddels wel weer trek. Het is ook al 14:45. We vinden een eettentje op de boardwalk zelf met voor elk wat wils - ik eet hier mijn eerste hamburger van deze vakantie:-) - en zijn dan klaar voor de attracties. Wouter laadt een kaart op met flink wat dollars, zodat we met deze pas allevier in 2 attracties kunnen, en de jongens met z'n drieën in nog een achtbaan. Wouter gaat ondertussen alvast de strandspullen uit de auto ophalen, die een stuk verderop geparkeerd staat. We spreken af elkaar rond kwart over 4 weer bij het Spookhuis te treffen om de planning door te nemen. Ik ga met de jongens mee naar de attracties - dikke pret in de zon, en het is gaaf om vlak over het strand te scheren in de hoog- en hardgaande apparaten. We zijn mooi op tijd weer bij Wouter, en spreken af dat hij alvast gaat zonnen met de spullen - wij doen nog 1 achtbaan samen, de 5e van Amerika, van hout, dus dat wordt rammelen - niks voor Wouter:-). Hij gaat een stuk door het donker, en heeft flinke hellingen, dus we vinden 'm toch gaaf, al werden we flink doorelkaargeschud. Dan is het tijd voor een duik!

De jongens zijn erg blij dat ze nog een keer naar zee kunnen, al zijn de golven hier een stuk kleiner tot nauwelijks aanwezig, vergeleken bij die in LA. Maar toch hebben we nog een paar heel gezellige uurtjes. Ik lees lekker weer een paar hoofdstukken in mijn dikke boek (De zeven zusters van Lucinda Riley), terwijl er volop wordt gedoken en gespetterd door Wouter en de jongens. Rond half 6 spoelen we ons af bij de kraantjes aan de rand van het strand, en zoeken de auto weer op. Nog een uurtje rijden, en dan zijn we bij ons hotel, bij Millbrae, vlakbij San Francisco Airport.

De rest van de route verloopt prima, de jongens hebben nog genoeg entertainment in de auto in de vorm van gedownloade series van Netflix, en Tijn vermaakt zich met zijn Spotifylijst, en kletst gezellig met ons mee vanaf de achterste bank. Wouter en ik genieten van stokoude R&B-nummers van onder andere Chic en Rufus en Chaka Kahn die ze hier op de radio draaien, of rock classics van Supertramp of Aerosmith. Heerlijk soms, die oude muziek! En dan zijn wel al bij ons hotel, El Rancho Inn, in de buitenwijken van SF dus. Het zembad glinstert de jongens alweer tegemoet, dus als alle spullen op onze 2 aangrenzende kamers staan rennen ze er alweer heen voor een duik. Wouter en ik lopen naar de hotelbar voor een welverdiend drankje. En dan roepen de jongens ons - het zwembad is relatief diep, en blijkt een aquariumraam naar de onderste verdieping van de bar te hebben - dat is grappig! We lachen om hun gekke capriolen, en Wouter maakt een grappig filmpje van ze. Na ons drankje in de bar manen we ze om zich te gaan aankleden. We gaan hier in het hotel nog een hapje eten.

De kaart is niet zo ruim, maar het eten is gelukkig wel smakelijk. Noud neemt een steak met aardappelpuree, Wouter risotto, en ik mijn tweede hamburger van de dag - dat is meteen wat teveel van het goede voor mijn maag, maar het was wel een lekkere. Tijn en Sjoerd eten ook hun laatste hamburger op Amerikaanse bodem. En dan gaan we naar onze kamers, nog een beetje rommelen, en dan een goed nachtje maken - morgen wordt het een vrij vermoeiende reisdag. We hebben er zin in, Noud zingt steeds dat we naar the airport gaan, hij kan niet wachten om zijn geliefde Playstation en het nieuwe seizoen van Fortnite te omarmen, hahaha! Maar we zijn ook heel blij met hoe het gegaan is - we zijn bijvoorbeeld toch nog niet helemaal reismoe, wat we ons vantevoren we ingedacht hadden, als we langs de kust zouden terugreizen. Het in- en uitpakken gaat nog steeds prima, steeds vlotter zelfs, en we kunnen overal in slaap komen. Ook Sjoerd houdt het prima vol, terwijl die normaal na 2 weken z'n broers toch heel graag voor wat vrienden in zou ruilen:-) - hij houdt nu eenmaal echt van afwisseling. Maar die heeft hij nu volop, dat blijkt. Heerlijk dat het zo goed gegaan is allemaal. Nu morgen de laatste etappe nog, de terugvlucht! We hoeven gelukkig pas om 17:00 u op de luchthaven te zijn om de huurauto in te leveren, en de bagage.douane door te gaan. Onze vlucht gaat pas om 20:00. We hoeven pas om 12:00 uit het hotel uit te checken, dus we kunnen lekker rustig alles goed inpakken voor de vlucht morgenochtend, terwijl de jongens nog een duik kunnen nemen. Geen stress dus. Tot morgen!