Dag 13: Grand Canyon NP - Dinsdag 23 juli

De wekker gaat voor Wouter en mij om 05:10, omdat we rond 05:30 bij de rand van de canyon willen zijn voor een blik op de zonsopkomst. Zachtjes staan we op, trekken onze vesten aan en lopen naar het dichtstbijzijnde uitkijkpunt, van waaruit we een blik op de canyon kunnen werpen. Helaas is het lichtbewolkt, wat de zonsopgang meteen een stuk minder spectaculair maakt. Het is wel mooi, maar we zijn blij dat we de jongens er niet voor opgetrommeld hebben. Het valt ons ook op dat de Grand Canyon zo groot is dat je het haast niet kunt bevatten - net alsof het natuurschoon hier wat minder binnenkomt dan bij de vorige Nationaal Parken. We zien wel de eerste paardrijtochten de canhon in vertrekken, in een groep van 10 fozo - om 05:30 's ochtends dus! Je moet het maar durven. Maar die paarden weten wel waar ze hun hoeven moeten zetten op de smalle paden zegt Wouter.... En gelukkig worden we tijdens ons loopje terug naar de lodge nog getrakteerd op een hele familie Wapitie-herten, die de bosjes vlakbij de wegen opzoeken. Erg leuk dat je die hier zo rond ziet struinen! 

Terug bij de lodge is iedereen natuurlijk nog in diepe rust. Ik duik weer lekker ons warme bedje in, Wouter is te wakker en benut de tijd om wat zakelijke mailtjes te beantwoorden, met behulp van de wifi in het hoofdgebouw.

Om 08:00 wekt Wouter me met een kopje thee, en maken we de jongens wakker om te gaan ontbijten. Ik neem m'n eigen mix weer mee naar de ontbijtzaal, de jongens en Wouter kiezen lekkere eiergerechten die ter plaatse vers bereid worden door een kok. Daarna stappen we de shuttlebus in: de planning voor vandaag is een stukje van de South Kaibab-trail te gaan lopen, om een indruk te krijgen van de afstanden en de grootte van de Grand Canyon. We moeten hiervoor een keer overstappen van lijn met de shuttelbus, en kunnen kiezen of we 2.9 km gaan lopen tot "Ooh Aaah Point" (pakkende naam:-)), of nog 1.zoveel kilometer verder tot Cedar Ridge. De Park Rangers raden je op de wandelkaartjes die ons zijn verstrekt aan om in de zomer niet verder te gaan dan Cedar Ridge, dus het zal wel een pittige wandeling zijn, qua hitte of hoogteverschil. Ze raden je ook aan om vóór 10:00 of pas na 16:00 te hiken...... Affijn, om 09:45 u zijn we met de shuttlebus (vol luidruidruchtige gezeinnen die alweer op de terugweg zijn na hun hike) weer aangekomen bij Yaki Point, het startpunt van onze wandeling. We dalen vrolijk en welgemoed af in de canyon, blij dat het nog niet zo warm is nu. We zien al wel heftig zwetende wandelaars terug omhoog komen. Bij Ooh Aah Point, wat inderdaad een mooi uitzichtpunt is, pept Wouter ons op om ook de volgende etappe nog te nemen, die tot Cedar Ridge. Zo gezegd zo gedaan - we wandelen vrolijk verder. Het pad wordt nu wel steiler, en minder gebaand - meer steile traptreden. Maar ook Cedar Ridge wordt veilig bereikt. DIt is echt een smallere richel over een bergkam, wel gaaf omdatje nu naar twee kanten kunt uitkijken. We maken weer veel foto's natuurlijk. Daarna rusten lekker uit onder de boompjes die schaduw geven, eten de aangeraden zoute snacks/chips en drinken flink wat water uit de bevroren flesjes die we mee hebben genomen - heerlijk koud dus. We maken nog even gebruik van de restrooms (WCS's) hier, die niet meer zijn dan een pot boven een gat in de grond waarbij je niet kunt doortrekken, maar er is gelukkig wel papier, én een wandpomp met hand sanitizer!) En dan komt het lastigste stuk: dat hele eind weer terug omhoog! We spreken af dat Wouter met zijn zevenmijlspassen deze keer achter Noud en mij gaat lopen, zodat we niet tever achterblijven en wij het tempo kunnen bepalen. Ook spreken we af vaak te rusten en te drinken op plekjes waar we schaduw van de rotsen hebben. Zo gezegd zo gedaan, en in een redelijk tempo klauteren we weer de canyon uit. Tsjonge wat is het nu warm - we zijn dolblij met ieder briesje als we weer een bocht omlopen in het omhoogwentelende pad, Toch bereiken we het eindpunt, de rand van de Grand Canyon bij uitzichtpunt Yaki Point weer in 2 uur na ons vertrek. Dat is supergoed, aangezien er 2 - 4 uur wordt aangegeven voor deze wandeling. We zijn allemaal blij met onze basisconditie, en vullen onze flesjes met vers Grand Canyon Spring water bij het tappunt bovenaan de "rim". Tevreden stappen we weer in de shuttlebus - deel 1 van ons Grand Canyon-plan voor vandaag is goed voltooid!

Aangekomen bij onze lodge besluiten we een lekkere warme lunch te gaan genieten in het hoofdgebouw van de Maswik lodge. Ik neem een tuna melt sandwich, Wouter en de boys hotdogs, die de kok ter plaatse voor ons klaarmaakt. We genieten ervan, en voelen onze krachten terugstromen:-). Alleen jammer dat je hier nergens buiten kunt zitten, op een terras ofzo tussen al dat moois. Maar goed, het blijven Amerikanen, die zitten gewoon liever bij de airco, ookal is het nu niet echt heet. Het begint zelfs te betrekken, en er vallen een paar druppels. Na de lunch krijgen de jongens hun welverdiende rust met hun gedownloade Netflix-films, ga ik offline aan mijn verslag werken, en pleegt Wouter nog een paar telefoontjes. We hebben de jongens er al wel op voorbereid dat we er nog een keer op uit zullen gaan deze dag, omdat dit onze enige hele dag in de Grand Canyon is. Daar hebben ze zich al mee verzoend gelukkig.

Rond 17:00 steken Wouter en ik de koppen bijelkaar boven mijn roadbook (met tips van andere reizigers) om te bedenken wat we nog zouden kunnen gaan doen. We besluiten te gaan eten bij een andere lodge, de Bright Angel Lodge, waar je een iets andere kaart hebt dan de Pizza Pub en Food Court in onze eigen Maswik Lodge. Daarna kunnen we daar vlakbij de shuttlebus nemen of wandelen naar enkele uitzichtpunten op de rode route, die weer langs een ander deel van de canyon leidt. Daar pakken we dan de zonsondergang mee, en dan wandelen of shuttllebussen we weer terug. We trommelen iedereen weer op, en rond 17:30 koersen we naar de Bright Angel Lodge, een nog wat rustieker gebouw, niet ver van onze eigen lodge. 

Daar aangekomen zijn we inderdaad verrast door de lekkere dingetjes die er op de kaart staan. Weer is het jammer dat er geen tafeltjes buiten zijn, en je in de serre alleen maar tot 4 personen kunt eten. We eten dus noodgedwongen binnen onder de rustieke gas-kroonluchterachtige lampen (spuuglelijk), maar gelukkig wel met een vriendelijke, vrolijke ober die het ons graag helemaal naar de zin maakt. Het eten is verrassend lekker, en veel beter dan in onze eigen Maswiklodge, dus we zijn blij met onze keuze. Rond 18:45 vertrekken we te voet langs de "rim trail", het pad langs de rand van de Grand Canyon, richting de mooie uitkijkpunten op de rode route. We komen langs een groepje jongeren dat klaarstaat voor de viering die hier elke dag om 19:30 gehouden wordt, met een gitaar en zangboekjes. Sjoerd merkt nog op dat hij zeker zou weten dat ik hier in de USA veel gelukkiger zou geloven en leven, met al die kerken en vieringen overal om ons heen:-) - dat is wel zo, het geloof vindt hier veel meer zichtbaar plaats dan in Nederland. Leuk en voor mij inderdaad wel hartverwarmend om te zien. Maar voor nu wandel ik met mijn gezin mee naar het volgende uitkijikpunt: Trailview Overlook, van waaruit je een goed overzicht hebt over de wandelpaden en soms ook wandelaars die onder je de canyon uit komen zwoegen. We wandelen nog één punt verder, maken ene paar foto's, en nemen dan de shuttlebus om op tijd bij Hope Point te komen, van waaruit we de zonsondergang willen bekijken. De chauffeur raadt ons echter aan om een halte eerder uit te stappen, omdat we nog tijd genoeg hebben, dan kunnen we daar ook nog van het uitzicht genieten. Zo gezegd zo gedaan, en stiekum wandelen we dus nog veel meer dan we gepland of waarop we de jongens voorbereid hadden.... Het is een mooie wandelroute, dat moet gezegd worden. Helaas blijken bij Hopi Point aangekomen de wolken zich te hebben vermeerderd, waardoor het nogal een omfloerste zonsondergang wordt. Het licht en het uitzicht zijn evengoed mooi, dus we maken weer de nodige foto's. Dan zien we met ontzetting hoeveel mensen er in de rij staan voor de shuttlebus terug naar de Village, waar ook onze lodge zich bevindt.... dat zijn minstens 3 bussen vol, en dan ook echt vol, met heel veel zweterige oksels van mensen die zich vasthouden aan de stang boven je.... dat ziet met name Wouter echt niet zitten, dus we besluiten terug te gaan lopen. Dit kost met name voor Noud en Sjoerd wel de nodige overredingskracht, maar ook zij hebben gelukkig niet echt veel zin in die volle bussen. Dus in de schemering beginnen we aan onze wandeling terug, die zo'n 4 km zal zijn. Gespreksstof genoeg, dus we slepen elkaar er doorheen. Net als we bijna niet meer kunnen zien waar we lopen, bereiken we de Villlage, en onze eigen lodge. Het is dan 08:30 zoiets, en we hebben ruim 6 km gelopen - en dat na die pittige wandeling van vanmorgen! Noud voelt z'n voetjes wel, maar we zijn allemaal blij met onze wandeling in de frisse avondlucht in plaats van het ritje in de volle shuttelbussen die ons op de terugweg passeerden.

We chillen nog even lekker op onze bedden, Wouter en ik op de stoeltjes voor de lodge, met zicht op de parkeerplaats (jammer, geen buitenruimte of terrasjes hier), en dan duiken we weer lekker onze bedjes in. Morgen moeten we namelijk een enorm eind rijden, wel 6.45 uur, naar Palm Mountain Springs, vlakbij Joshua Tree National Park, onze halte op de route naar LA. We gaan dus lekker op tijd naar bed, zodat we morgen fris zijn voor de lange en hete tocht. Ik pak alvast wat losse spullen in, en dan liggen we om 22:30 allemaal lekker tussen de lakens, een beetje stijf van al dat klimmen en klauteren, maar wel voldaan:-).