Dag 19: Cambria - Carmel - Maandag 29 juli

Rond half 8 worden we wakker, en even later worden ook de jongens met enige moeite wakker. Lekker geslapen allemaal! De mand met ontbijtjes hangt al aan onze deur. Ik ga nog even m'n haar föhnen, maar de jongens en Wouter beginnen al lekker te ontbijten met wat er gebracht is en wat we gisteren bij de Danish bakery in Solvang al gekocht hadden - Sjoerd heeft daar zijn deel daar vanmorgen allang van op, die wordt echt met honger wakker 's ochtends - hij eet graag vaak niet zulke grote porties dus zijn avondeten is de volgende ochtend allang weer verteerd:-).

Dan gaat alles de auto weer in, en rond 10:30 zijn we weer klaar voor vertrek. Er is weer mist opgekomen vanuit zee, dus de vesten houden we bij de hand. Frisjes hier, wat meer Noordelijk aan de kust! We hoeven nu maar een klein stukje te rijden voor onze eerste stop: de Piedras Blancas zee-olifanten-kolonie, die hier vlakbij kind aan huis is. We verwachten er eigenlijk niet zoveel van, maar vinden het allemaal heel leuk om deze grote, logge beesten te zien liggen zonnen op het strand, of te horen blaffen/brullen in het water. Wat een joekels! Er staan leuke informatieborden bij het uitzichtpunt, waar we toch nog heel wat van opsteken. Er zijn al best wat mensen op de been, maar toch kunnen we alles nog goed bekijken en fotograferen. Wat een leuke stop! Na een minuut of 20 rijden we weer verder. We speuren of we de bordjes met Willow Creek zien, waar de Amerikaanse dame ons gisteravond over vertelde, dat je daar jade kon vinden in de beek - Tijn wil hier heel graag naar zoeken. Gelukkig zien we een uitzichtpunt met daarop een richtingaanwijzer naar picknickplek Willow Creek, waarvoor je een scherpe bocht naar beneden, naar het strand moet volgen. Daar komt inderdaad een beekje uit in de zee. Het is nog flink mistig hier, maar toch storten de jongens en Wouter zich al snel tot aan hun knieën het water in, want ze zien echt stukjes groene steen hier! De jongens vermaken zich hier kostelijk mee, terwijl ik een beetje kleumend foto's maak. Wat leuk dat we deze tip kregen! Echt een jongensdroom, eerst al goud zoeken in de Merced-rivier bij Yosemite, en nu jade bij Willow Creek:-). Met hun handen vol steentjes stappen we weer de auto in. Alweer een leuke stopplaats gehad!

Inmiddels is de zon wat sterker geworden, en is er minder mist. We genieten van de ruige kust, en in de zon is alles nog mooier. Na een uurtje rijden komen we bij het Julia Pfeiffer Burns State Park, waar je moet betalen om je auto te parkeren, en waar je dan een wandeling van maar 10 min. kunt maken naar een mooi uitzichtpunt bij de McWay Falls, een waterval die uitkomt aan de kust. Daarna is het nog maar een klein stukje rijden tot een mooi gelegen familierestaurant waar ons op internet werd aangeraden zeker even te stoppen/lunchen, omdat het echt prachtig ligt. Dat houden we nog wel vol, ookal zal het dus rond 14:30 - 15:00 zijn dat we daar aankomen. Maar eerst dus de kleine wandeling. Vanuit de achterbak vissen we de wandelschoenen en sokken weer tevoorschijn, en wisselen we onze slippers om voor wat stevigere wandelstappers. We steken de weg over, en wandelen naar het uitzichtpunt. Dit is inderdaad één van de mooiste plekjes die ik tot nu toe aan deze kust gezien heb.... ik herken het ook van mijn internetvoorbereiding voor deze vakantie. We genieten van het prachtige uitzicht,  maken natuurlijk weer veel foto's, en lopen dan in 10 min. terug naar de auto. Mooie uitstapjes/stopplaatsen zo, dit is lekker afwisselend! De wandelschoenen kunnen weer uit, en we rijden nu door naar het beoogde lunchrestaurant, Nepenthe Restaurant.

Na 10 min. zijn we er. De parkeerplaats is flink vol, en ook in de berm staan al auto's geparkeerd. Maar we zien al dat het inderdaad prachtig ligt, dus we houden vol, en gelukkig komt er een plekje vrij en kunnen we parkeren. Eenmaal de trappen omhoog geklommen naar het restaurant, tussen de prachtige bloembakken door, komen we op het terras waar we ons kunnen aanmelden (nooit zomaar ergens gaan zitten in de USA hè, altijd netjes even aanmelden - ook in Italië en Spanje trouwens). Als het ons niet uitmaakt of we binnen of buiten komen te zitten zal de wachttijd ongeveer 1 uur bedragen... gelukkig zijn er gezellige en schaduwrijke wachttrappen met kussens erop tegen de rotswand aan, is er een tafeltennistafel op het terras voor actief vermaak, en kunnen we alvast drankjes bestellen en de kaart bekijken. Als het echt een uur duurt is het kwart voor 4 als we aan tafel kunnen, maar we besluiten het er maar op te wagen. Zo heel veel lunchplekken zijn er ook niet langs deze route, en dit ziet er echt geweldig uit. De sfeer is goed, er is superveel te bijkijken natuurlijk in deze drukte, en gelukkig worden we ook nog na 30 min. al opgepiept op de pieper die we meekregen - er is een tafel voor ons vrij, buiten op het terras, onder de parasols! Dat valt lekker mee. We installeren ons, en bestellen wat ons lekker lijkt. Ondertussen maken we foto's natuurlijk. Op de beschrijving die ik tijdens het wachten las op de menukaart stond dat de familie die deze plaats erfde de plek te mooi vond om voor zichzelf te houden, en daarom besloot er een horecagelegenheid te beginnen. Het is nog steeds een familiebedrijf, en er hangt echt een bijzondere sfeer. De kaart is niet zo groot, maar de gerechten waren zeker heel lekker. Allemaal hier een keer langsgaan dus:-)

Om 16:45 zijn we uitgegeten, en vervolgen we onze trip richting het noorden langs de Highway No. 1. De volgende stop is Point Lobos, waar ook veel zeehonden en zeeleeuwen te zien zouden moeten zijn. Het is maar 30 min. rijden, en ook hier betaal je een bedrag om te mogen parkeren. De parkeerplaatsen zijn beperkt, dus ook hier moeten we even geduld beoefenen tot alle rondcruisende Aziaten een plekje gevonden of juist verlaten hebben - tsjonge wat rijden die "apart" zullen we maar zeggen:-), maar dan staan ook wij geparkeerd. We kuieren naar het uitzichtpunt, en zien nog aardig wat zeehonden en zeeleeuwen. Erg grappig dat die hier zo dicht aan de kust verschijnen! We genieten ook van de vele mooie bloemetjes die hier tussen de vetplantjes in dit natuurpark groeien. Noud plukt er een heleboel voor ons. We maken er een foto van omdat we ze nu lastig kunnen bewaren - dat vind hij een goede oplossing gelukkig. 

Na deze laatste stop is het nog 15 min. rijden naar Carmel, onze overnachtingsplaats voor vanavond. Hier hebben we een leuk hotel met een buitenhaard, mooi uitzicht en een hot tub bij de kamer en suite. We zijn benieuwd! Carmel is de plaats die ons door schoonpapa werd aangeraden boven Monterey, omdat het zo'n bijzonder sfeervol plaatsje is. Hij heeft hier destijds met schoonmama erg van hun verblijf genoeten. Clint Eastwood is hier nog een hele poos burgemeester van geweest:-). We komen aan in het plaatsje, dat inderdaad nog het meest op de Kwakkenberg/Heilig Landstichting bij Nijmegen lijkt, met iets kleiner huizen, en nog wat meer openbare bloemenweelde. Wat een prachtige plaats! Het is al aan het schemeren. Wouter en ik halen snel wat lekkere dingetjes bij de plaatselijke supermarkt - die gaan we bij de buitenhaard opeten, we hebben toch pas heel laat gelunchd, dus niet meer zo'n behoefte aan een diner. De jongens duiken de hottub in, en Wouter gaat nog even kijken bij het strand voor een paar foto's. Rond 20:00 schuiven we aan een ronde tafel aan de buitenhaard vlakbij ons eigen terras dat bij de kamer hoort. Het is hier half bewolkt, en weer een stuk frisser. We borrelen gezellig met allerlei hapjes en fruit, tot plezier van de andere gasten - meestal wat oudere "well to do" gasten, stellen. Eén stel roept ons even later nog naar boven, naar hun eigen terras, om een glimp van de zonsondergang mee te nemen - het is nu redelijk zonnig, voor het eerst deze week zeggen ze, dus de zon is nu heel mooi te zien. Inderdaad erg mooi vanaf hun bovenste verdieping van het boetiekhotel, dat een beetje in een U-vorm loopt. Ze vertellen uit Texas te komen, en hier regelmatig een week naartoe te trekken om de warmte thuis even te ontlopen. Leuk dat ze ons riepen om naar de zon te kijken! We zijn sowieso erg veel aardige Amerikanen tegengekomen deze vakantie. Wies merkte nog op dat ze niet zoveel stevige Amerikanen op de foto's zag - nou die waren er wel hoor! Het viel ons ook op dat je bij veel uitzichtpunten zo ongeveer tot aan het punt zelf met de auto kunt rijden, of dat er een soort gemeentelijke scootmobielen te huur zijn in toeristische plekken (zoals Las Vegas, daar waren ze roze), voor mensen die niet goed ter been zijn. En dan zijn ze meestal gewoon echt heel zwaar, en niet anderszins gammel of versleten... Maar in de Nationaal Parken zag je ook veel fitte mensen, en toch ook wel wat rondere families - we hebben bijvoorbeeld niet heel veel slanke Mexiaanse families gezien - wel veel ronde kids met een zak chips in de hand bij de waterval waar ze net naartoe gewandeld waren:-). Een mixje  dus. En in Californië ook zeker aardig wat health freaks:-)

Na ons borrelhapjesavondeten gaan we nog even chillen/typen/filmpjes kijken, en dan lekker slapen. Wouter en ik bieden deze keer aan in de kamer op de slaapbank bij de open-gashaard te gaan slapen (die haardjes branden hier al volop - de bevolking is duidelijk wat ouder, en vindt het al snel wat frisser blijkbaar), dan kunnen de jongens in de grotere kamer met 2 queensize- bedden naast elkaar. Er zijn ook twee badkamers, dus dat is wel relaxed. Het matras met de duidelijk voelbare springveren belooft niet veel goeds, maar toch zijn we snel onder zeil. Morgen alweer onze laatste rij-dag, naar San Francisco-Millbrae, dus in de buurt van de luchthaven. Wel via de 17-mile drive, en via Santa Cruz, dus nog wel genoeg te beleven onderweg. We hebben zin in ons laatste reisdagje, maar krijgen ook steeds meer zin in thuis. Helemaal goed getimed dus....!