Dag 10: Bryce Canyon NP- Page - Zaterdag 20 juli

Geen WIFI in Bryce Canyon, dus ik heb een paar daagjes offline aan de verslagen gewerkt. Maar hier komen ze dan weer! We zijn inmiddels na 2 dagen Grand Canyon aangekomen in Palm Springs, en gaan morgen door naar LA, maar daarover volgen later wel berichten - eerst deze plaatsen.

Deze ochtend slapen we lekker door tot 08:00, en staan dan rustig op. Heerlijk dat we de zonsopgang hebben overgeslagen😊. We ontbijten bij het hotel, ik met mijn zelf naar de ontbijtruimte meegebrachte Griekse yoghurt, blauwe bessen en notenmengsel, de jongens lekker met een wafel of eitjes/bacon/worstjes etc. We willen vandaag nog wel wat van het park zien voordat we weer verder reizen naar Page, waar we de hoefijzervormige bocht in de Colorado-rivier willen bekijken: de Horseshoe Bend. Dit kan het mooiste, zonder schaduwen, zo midden op de dag. In Page is het een uur vroeger, dus we zouden daar tusen 13:00 en 15:00 moeten aankomen. Het is maar 3 uur rijden, dus als het goed is kunnen we nog wel een korte wandeling in Bryce doen vanmorgen.

In mijn roadbook had ik de Bristlecone Loop Trail nog staan: een korte wandeling van 1,6 km en maar 31 m hoogteverschil – daar gaan we geen heel uur over doen, dus dat zou mooi zijn voor ons deze ochtend. Hij start bij Rainbow Point, bijna helemaal aan het eind van de weg door Bryce NP, dus daar rijden we eerst heen met onze eigen auto. Volgens de receptiedames zou dat moeten lukken, er is rond deze tijd nog parkeergelegenheid genoeg bij dat uitzichtpunt.

Rond 10:30 zijn we bij Rainbow Point, het startpunt van de wandeling. De Bristlecone Loop Trail zou ons langs 1800 jaar oude Bristelcone-bomen moeten brengen, die soms dood lijken maar waarvan dan ineens weer een schijnbaar dode tak tot leven kan komen. Taaie rakkers dus, die het volhouden in dit extreme klimaat hier. We zien er meteen al een paar. De wandeling is goed te doen, en voert weer langs mooie uitzichtpunten. Best lekker om de dag weer even actief te beginnen! De temperatuur is nu nog heel aangenaam, en we doen er inderdaad maar een minuut of 40 over, waarin we toch weer veel moois gezien hebben. De jongens zijn het er over eens dat dit soort wandelingen dan nog wel goed te doen zijn😊. Vooral Tijn geniet met volle teugen van het buiten zijn en het wandelen. Hij loopt eigenlijk altijd voorop, en babbelt honderduit. Erg leuk om te zien, omdat hij thuis zo'n heel ander leven leidt! Noud en Sjoerd hebben onderweg meestal ietsje meer aanmoediging nodig. We herinneren ons nog goed wat Sjoerd opmerkte toen we in Oostenrijk voor het eerst een korte route, speciaal voor kidneren, bovenop een berg wandelden - "Ja, maar nu komen we terug waar we al geweest zijn - zo lopen we gewoon een rondje! Wat heeft dát nou voor een zin???" Hahahaha, toen was hij 7 ofzo - er is nog weinig veranderd - alleen dénkt hij het nu alleen nog maar :-). Rond half 12 stappen we weer in, om de hele weg door Bryce NP weer terug te rijden naar het beginpunt. Onderweg stappen Wouter en ik nog een paar keer uit bij mooie uitzichtpunten, maar we zijn nu niet meer zo onder de indruk als gisteravond bij Sunset point, dat was toch wel het klapstuk van dit park voor ons. En we moeten nu ook gaan rijden als we nog op de gewenste tijd bij de Horseshoe Bend willen zijn.

Hiervoor moeten we bijna helemaal terug naar de splitsing vanaf Zion NP, en dan gaan we richting Page. Onderweg lunchen we weer bij een supermarkt (deze keer bij Honey’s) op de parkeerplaats, met wat salades en croissants/broodjes die we daar gekocht hebben. Keurig net iets voor 15:00 u onze tijd, 14:00 u in Page arriveren we bij de parkeerplaats van de Horseshoe Bend. WAT is het hier ondertussen weer ONTZETTEND heet geworden… We stappen uit, trekken onze wandelschoenen aan vanuit de achterbak, roepen dat iedereen een flesje water moet pakken (wat sommigen vergeten), en lopen naar de start van de helling die ons naar het uitzichtpunt moet voeren. Hier staat een Park Ranger iedereen op te wachten in zijn zandbuggy, om te vertellen dat de wandeling in totaal 3 kwartier beslaat, en of we genoeg water bij ons hebben? Nou nee dus, dus snel weer terug naar de auto om een halve liter p.p. uit de koelbox te halen. Na de eerste stofhelling blijkt nog een heel slingerpad door een hete, woestijnachtige open vlakte te volgen, en daarna pas de helling naar het uitzichtpunt zelf. Onderweg zien we mensen die onder een parasolletje amechtig bij zitten te komen, zonder water, op sandaaltjes waarmee ze door het mulle zand hebben moeten ploegen. We zijn blij dat wij wél water bij ons hebben, en normale schoenen dragen… Evengoed is het echt afzien, die paar honderd meter bij deze temperaturen. We lopen met heel veel andere mensen mee naar het uitzichtpunt, waar we inderdaad verrast zijn door de mooie kleuren en bijzondere bocht die de rivier de Colorado hier maakt. Waauw, dit is wel gaaf! En helemaal schaduwloos op deze tijd. We maken mooie foto’s met onze iPhones – dat lukt prima, terwijl in oudere info nog staat dat je echt een groothoeklens nodig hebt als je de hele bocht erop wilt krijgen. En dan snel weer terug naar de auto, door de moordende hitte. Onderweg zien we de dame die het zo zwaar had een klein stukje verderop zitten onder het parasolletje dat haar man ophoudt… dat schiet niet op. Wouter geeft ze nog een koel flesje water dat we over hebben, wat ze dankbaar aannemen. Tsjonge, die hadden zich hier dus beetje in dit traject vergist… we maken nog een praatje met de Park Ranger en zijn collega als we weer onderdaan de helling zijn. Wat een vriendelijke mensen zijn dat allemaal zeg… Hij vertelt ons dat er ook een ranger op de helling staat die mensen die dreigen te bezwijken in de gaten houdt. Wij zijn ook blij dat we weer in de koele auto kunnen stappen, maar waren allemaal wel goed voorbereid op een korte steile wandeling in de hitte. (Gelukkig maar, dan waren die uurtjes internet thuis tenminste niet voor niks😊).

En dan nu op naar ons hotel in Page! Dat is nog maar een klein stukje vanaf hier, dus we checken lekker op tijd in bij het La Quinta Hotel by Wyndham. Een beetje minder praktische kamer deze keer dan de afgelopen dagen bij de Best Western of Marriott Springhill suites (totaal geen ophanggelegenheid voor handdoeken of droogruimte bijvoorbeeld), maar verder wel lekker fris en nieuw. We gaan allemaal even lekker zwemmen in het kleine maar verrassend koele zwembad bij het hotel, om even bij te komen na de hete wandeling.

Daarna gaan we even allemaal ons eigen ding doen – in mijn geval is dat tig paar sokken wassen, omdat we met die hete wandelingen soms meerdere paren per dag verslijten – dat gaat nogal hard. Wouter hangt ze bij totaal gebrek aan hangplek op in de warme auto, tot grote hilariteit van de jongens als we ’s avonds gaan eten. Daarna zet Wouter mij af bij de plaatselijke Walmart om hapjes en drinken in te slaan voor als we morgen een boot gaan huren na ons bezoek aan de Antelope Canyon. Ondertussen gaat Wouter alvast informeren bij de plaatselijke haventjes wat de mogelijkheden zijn. Precies als ik een heleboel lekkers heb afgerekend komt hij de Walmart weer binnenwandelen, zodat we samen weer naar het hotel terugkunnen. De haven van Antelope Point ligt vlakbij waar onze tour morgen start, dus we kunnen daar morgenochtend makkelijk naar doorrijden om de boot te huren – er zijn er genoeg is ons verzekerd. Onderweg zien we al enorm veel mensen met trailers met boten erop rijden – het is echt het nationale vermaak hier om tochtjes op dat meer te maken blijkbaar. Er is ook weinig anders te doen bij deze hitte denken we, je smelt weg als je stilstaat, dus het is kiezen om binnen te blijven of iets met rij- of vaarwind te verzinnen…

Ons avondeten had ik gepland bij “Bonkers”, waar ik op internet vantevoren reviews over gelezen had, ik weet niet meer waar, maar het stond in mijn roadbook. Het valt een beetje tegen als we binnenkomen – allerlei muurschilderingen aan de muur, maar helemaal geen Italiaanse sfeer (terwijl het een Italiaan zou moeten zijn), en raar conferentiemeubilair om op te zitten… Dat belooft niet veel goeds. Maar we hebben geen zin om verder te zoeken, dus bestellen we hier iets wat ons lekker lijkt. Gelukkig hebben we een vrolijke serveerster in het geel, met een grote gele bloem in haar haar, die de sfeer een beetje redt.... Het eten valt helaas ook tegen. Eigenlijk eet alleen Sjoerd lekker, die ribs (bij een Italiaan?) besteld had… jammer, maar het kan helaas niet altijd meezitten. Morgen kiezen we iets anders uit – we hebben onderweg al lange rijen mensen zien staan bij een soort Texas Barbecue Grill-tent😊 Zo zie je maar weer dat reviews ook niet alles zijn – het is maar net wat je smaak is.

Weer terug in het hotel sla ik het verslag maken een dagje over, omdat we morgen al heel vroeg de Antelope-canyon-tour gepland hebben staan: daarvoor moeten we om 06:45 aanwezig zijn! Gelukkig op maar 5 min. afstand van ons hotel, maar toch bezweer ik iedereen dat we echt op tijd naar bed moeten vanavond. Ik redder nog even wat spullen bijelkaar die we ná de Antelope Canyon-tour nodig hebben als we de boot willen gaan huren om op het enorme Lake Powell te gaan varen – factor 50, zwemspullen, slippers etc. allemaal in een grote tas, koelbox vulklaar naast de koelkast – die gaat Wouter morgenochtend vullen met hapjes en drinken voor op de boot. Omdat de klok voor ons een uur is teruggegaan toen we Arizona binnenreden zijn we allemaal wel redelijk moe, en lukt het om om 22:15 met zijn allen in bed te liggen. Wauw, dat komt niet vaak voor! We zijn snel vertrokken, maar niet voordat we wel 3 verschillende wekkers hebben gezet rond 06:00 – dat doen we   voor het eerst deze vakantie! Maar voor het goede doel – deze Antelope Canyon is waar ik me persoonlijk het meest op verheugd had om te gaan zien deze reis. De zachte vormen van de rotsen die er door waterstromen in uitgesleten zijn, de kleuren en de lichtinval moeten echt fantastisch zijn om te zien. We zijn benieuwd!