Dag 11: Page, Lower Antelope Canyon en Lake Powell - Zondag 21 juli

Ik schrik om 05:30 wakker (06:30 in Utah-tijd, waar we net vandaan kwamen) – gelukkig mooi op tijd om rustig wakker te worden voor de wekker die tegen 06:00 gaat. Ik sta alvast op om me alvast in te smeren in de zonnebrandcrème en aan te kleden. Wouter staat ook op en regelt  bij de ijsmachine op de gang het ijs voor de koelbox en vult deze met de ingeslagen hapjes uit ons koelkastje op de kamer, en dan maken we de jongens wakker. We kunnen voor vertrek nog iets afhalen bij het ontbijtbuffet voor in de auto/tijdens de wachttijd op de tour, en ik maak mijn eigen ontbijtje snel klaar om mee te nemen. We duiken de auto in, en keurig volgens plan zijn we om 06:45 bij het startpunt van onze Lower Antelope Canyon Tour – wiehoeoe, ik ben echt trots op ons!

We melden ons present, en nemen met nog een hele groep andere mensen plaats op de bankjes onder het afdak om in de nu al felle zon te wachten tot de tour begint. Dit is Navajo Nation country- en het is allemaal net wat rommeliger geregeld en het ziet er wat minder netjes uit dan bij de National Parken van NPS – maar het gaat om de bezienswaardigheid zullen we maar denken, en die is meer dan de moeite waard. We hebben online al gereserveerd, en alles klopt gelukkig als een bus. We worden keurig om 07:15 voorgesteld aan onze tourguide Dylan, die ons en nog een Duits gezin van 3 personen onder zijn hoede neemt. Hij is zelf van Navajo/Hopi-afkomst, en vertelt al veel onder de wandeling naar de canyon toe. De Lower Antelope Canyon is een spleet in de grond, ontstaan doordat ooit de aarde ter plekke is opengebarsten. Daarna had het het water hier vrij spel, waardoor de rotsen bij tijden van "flash floods", plotselingen overstromingen doordat het water in de woestijn niet goed weg kan, enorm gingen uitslijten in de loop der vele jaren. Je daalt er naartoe af via supersteile stalen trappetjes vanuit woestijnniveau. Deze canyon is nauwer en minder goed toegankelijk dan de Upper Antelope Canyon, dus ietsje minder druk – maar de laatste jaren is de populariteit van de Lower Antelope Canyon wel stevig in opkomst. De zon is nu nog goed te harden op dit tijdstip, maar toch voel je de hitte al opkomen. We mogen geen tassen mee naar beneden, alleen een flesje water en onze camera’s of iPhones. Later horen we dat er regelmatig paspoorten en autosleutels uit tassen vielen in de canyon, dus dat ze daarom dat tassenverbod hebben ingesteld. Dylan zelf is volledig bedekt in kleding, met een stofkamp om zijn mond. Later begrijpen we waarom: de bodem van de V-vormige canyon is door de tour-company bedekt met los rood woestijnzand, dat enorm stuift. Dat ga je aan je longen voelen als je van 06:15 's ochtends tot 19:15 's avonds tours begeleid....

En dan is het zover, we dalen in groepen van 10 af naar de canyon. Daar doseren de gidsen het tempo zo dat we steeds een ruimte - een soort kamer van de canyon voor ons groepje alleen hebben, en zo goed de gelegenheid hebben om foto’s te maken. Bovendien is Dylan, en wat ik op internet al las alle gidsen, zeer bedrijvig in het instellen van je telefooncamera zodat je de mooiste foto’s maakt van alle rotswanden, kloven en de lichtval…. Wat een verschil als hij even wat instellingen aanpast! Hij kent ook precies de goede plekjes, en is echt heel behulpzaam en vriendelijk. Ondertussen vertelt hij honderduit, terwijl wij bij elke volgende stap weer steil achteroverslaan van de mooie aanblikken…. Hij prijst ons ook met de keuze voor dit tijdstip (was geen keuze, er was alleen dit tijdslot nog maar over toen ik in maart online reserveerde😊), want nu is het zonlicht nog heel zacht, waardoor de kleuren op hun mooist zijn. We genieten en verbazen ons, en laten ons door Dylan verschillende keren met ons gezin vastleggen. In gedachten hangen de foto’s bij ons thuis al aan de muur, om steeds naar te kunnen blijven kijken… wat is DIT gaaf! De jongens zijn ook echt onder de indruk, en maken al plannen om de foto’s thuis op te gaan hangen, op canvas oid…. Dat is voor het eerst deze reis dat ze iets zo mooi vinden. Het is ook echt een bijzonder gezicht, al die vormen en kleuren. Tijdens de reis hiernaartoe zagen we in Las Vegas en andere hotels en bladen ook al steeds plaatjes opduiken van deze canyon, en nu zien we hem dus in het echt. Dit is ongetwijfeld voor mij één van de absolute hoogtepunten van onze reis tot nu toe – ik ben heel gelukkig dat ik dit in het echt heb mogen zien.

Rond 08:30 is onze tour ten einde, en klauteren we weer omhoog de spleet uit, terug naar het vertrekpunt van de tour. Hier krijgen we nog allemaal een ijsgekoeld flesje water – heerlijk. We nemen afscheid van Dylan met een leuke fooi – hij heeft er echt een prachtige belevenis van gemaakt tenslotte – en zoeken onze auto weer op. En dan nu op naar Antelope Point Marina om een boot te gaan huren voor de rest van deze dag!

De haven is vlakbij, maar het wandelen naar het bootverhuurpunt zelf en dan door naar de haven voor alle instructies nemen toch nogal wat tijd in beslag, door de afstanden en hellingen hier. Maar om 09:30 is het dan zover, een golfkarretje komt onze spullen ophalen bij de auto, en brengt ons naar de ligplek van de huurboten. We nemen een houseboat, geen echte speedboat, want daar kunnen we ruim op zitten of liggen met ons vijven – wel zo relaxed. En hij heeft genoeg power om de jongens achter de boot aan te trekken op zo’n opblaasband! Na nog wat duidelijke instructies aan boord en wijze raad over de route kunnen we vertrekken, voorzien van een kaart van dit enorme meer, en met nog een dik ijsblok voor in de koelbox dat we ter plaatse aanschaffen om onze spullen lekker koel te houden. We smeren ons allemaal dik in een laagje factor 50, en dan puffen we rond 10:00 het haventje uit!

Heerlijk om op het water te zijn, het is meteen lekker fris met dat briesje. Als we door de eerste smalle stukken heen zijn zoekt Wouter een mooi rustig open stukje om de boot stil te leggen, zodat we onze eerste duik kunnen nemen. Het water is afwisselend koel, met wat warmere golfstromen erdoor, maar heerlijk verfrissend en helder. We hebben onze vrolijk gekleurde lichtgewicht/sneldrogende handdoeken van de Decathlon mee die we over de lekkere zachte bankjes van de boot kunnen uitspreiden. Als we hard varen moeten we ze wel echt goed instoppen, want dan waait alles haast weg. We genieten volop! Ook de band is een groot succes. De jongens gaan allemaal een stuk alleen erop, maar ook samen of gewoon lekker met z’n drieën erop dobberen en stoeien terwijl we stilliggen is leuk. We hebben al een grote bak heerlijke koele watermeloenstukjes gedeeld, en krijgen rond 11:30 al wat meer trek. Het is tijd voor de party-hapjesschotel die ik had ingeslagen: een schaal met stukjes Monterey Jack met jalapeno (pittige kaas), cheddar/mozzarella, harde en zachte salami en crackertjes, alles al kant en klaar op maat van de crackertjes gesneden. We hebben alles in de losse zakjes waar het in zat meegenomen in de koelbox, en de vakjesschotel waar het in werd gepresenteerd ook apart meegenomen. Dar doe ik nu alles weer in, en met de koelbox als tafeltje zitten we dan heerlijk te smullen. Als side-dish hebben we nog lekkere nacho cheese tortillachips met een guacamoledip. Een zeer geslaagde zonnige lunch😊

We varen een flink stuk door naar een mooi open gedeelte waar wat meer activiteit te zien is aan de oevers van het meer, en wat pittoreske rotsen eromheen. De jongens mogen tot hun grote vreugde ook allemaal een stuk varen/sturen – cool! Ondertussen verstrijken de uurtjes, dus het wordt tijd om terug naar de haven te gaan. Dat lukt prima gelukkig: ruim op tijd en zonder verdere calamiteiten koersen we naar het vulpunt waar we de boot vol moeten laten tanken waarna we de benzinebon moeten tekenen – die komt nog bij het totaal. We hebben niet al te hard "geblazen", dus het valt nog enigszins mee wat erbijkomt. Maar al met al was dit een flink prijzig dagje – maar ook erg leuk om een keer mee te maken – de kans dat we dat in Nederland zouden gaan doen is vrijwel nihil. Het mooie is wel dat we allemaal de stilte van het zeilen wel echt missen – zo’n motorboot maakt gewoon meer herrie. Maar om hier een dag buiten door te kunnen brengen in deze hete omgeving was dit een superleuke en unieke keuze – alweer een geslaagde vakantiedag!

We frissen ons even op bij het toiletgebouw van de haven, en dan is het nog niet zo laat, pas net iets over zessen als we het dorpje Page weer inrijden. Omdat we allemaal best moe en zondoorstoofd zijn besluiten we meteen door te gaan naar een Texas Barbecue-restaurantje waar we gisteravond een rij zagen staan, en veel mensen buiten zagen eten. Daar is het nu nog redelijk te doen met de rij, dus we sluiten aan, en krijgen meteen menukaarten. De keuze is niet al te ruim – het zijn simpele gerechten, allemaal langzaam op de enorme in het zicht stomende barbecues gegaard. Maar we vinden allemaal wel iets lekker, en verheugen ons op een lekkere Amerikaanse ervaring. Er staan namelijk een paar krasse senioren vrolijke country te spelen op een podium omzoomd met hooibalen, vlak naast het overdekte terras. Op de lange tafels waar iedereen naast elkaar zit staan grote emmers pelpinda’s – de schillen mogen we op de grond gooien. Al met al hangt er dus een vrolijk, ongedwongen sfeertje – heel wat leuker dan bij dat nét niet "fine-Italian-dining" Bonkers! Het eten smaakt ook prima – geen culinaire hoogstandjes, maar wel smakelijk. Noud peuzelt er nog lekker een dik beboterde maiskolf bij op. De muziek werkt echt sfeerverhogend, er worden gasten uitgenodigd op het podium, kortom: we zijn blij met onze restaurantkeuze. Tegen 20:30 zijn we bij het hotel, waar we pas goed zien hoe flink we bijgekleurd zijn vandaag. Vergeleken bij onze andere vakanties krijgen onze buikjes en ruggen natuurlijk vrij weinig zon deze weken, maar dat was vandaag wel even anders. De "zonschade" is gelukkig beperkt gebleven, niets dat een lekkere laag aftersun niet kan verhelpen in een nachtje.

We chillen/typen of mailen allemaal nog een poosje, en gaan dan rond 22:30 heerlijk onze bedjes in. Als ik in de badkamer sta voel ik de boot nog deinen, echte landrot die ik ben:-). Maar ik ben heel tevreden hoe alles gelopen is, met het vroege opstaan, alles voor op de boot al mee naar de tour door de Antelope Canyon, dat daar alles goed verliep met onze online boeking, dat die tour gelukkig zoveel waar voor het (vele) geld was, en dat de boothuur goed gegaan is – geen propellors beschadigdmop de rotsbodem, waar je op internet vaak over las, niet verdwaald op dat enorme, 460 km lange(!) stuwmeer, niemand verbrand in de felle zon – daar lig ik heerlijk van na te genieten. Het was echt een prachtige dag. Morgen hoeven we niet superveel te rijden, dus we kunnen rustig aan opstaan – dat hebben we ook wel weer even verdiend. Welterusten!