Dag 20 - Hoover Dam

Dit is de laatste dag dat we op pad zijn met de camper dus weer bijtijds opstaan om de camper leeg te ruimen, de koffers te pakken en de camper schoon te maken. Gelukkig is de was nu wel droog en kan de grote opruiming beginnen. We ruimen de koelkast en de voorraadkast leeg en wat er nog over is aan bruikbare spullen geef ik aan onze Canadese buurvrouw, het is tenslotte zonde om echt alles weg te gooien. Dan de koffers min of meer inpakken, vanavond in het hotel doen we ze nog wel goed indelen en kunnen we ook controleren of het gewicht goed verdeeld. Dan het beddegoed en vuil wasgoed van de camper inpakken, de douchecabine schoonmaken, een doekje over het aanrecht en nog een bezem door de camper halen voordat we hem vanmiddag in gaan leveren. We hebben een Early Bird pakket vooraf geboekt dus we hoeven de camper pas om 3 uur vanmiddag in te leveren, hebben we nu nog mooi tijd om de Hoover Dam te bezoeken.

De Hoover Dam is amper 20 minuten rijden van de camping dus daar gaan we voor onze laatste trip. We hebben beide geen idee wat we moeten verwachten, de dam is natuurlijk wel een bijzonder bouwwerk, maar ja, het is een stuwdam dus hoe bijzonder moet dat zijn? Nou, als we er aan komen blijkt wel waarom.

Eerst moeten we bij aankomst stoppen voor een veiligheidsinspectie en als eerste wordt ons gevraagd of we wapens bij ons hebben..... nee natuurlijk niet, hoezo? Maar hier in Amerika is dit natuurlijk de normaalste zaak van de wereld en de Hoover Dam is natuurlijk
een makkelijk object voor aanslagen. De staten Nevada en Arizona zijn voor het grootste deel afhankelijk van de dam voor hun water- en stroomvoorziening. Marc moet uitstappen en samen met de inspecteur een rondje om de camper lopen, alle luiken worden gecontroleerd en de inspecteur neemt ook binnen in de camper even een kijkje. Dan mogen we door rijden naar de dam en zodra deze in zicht komt zijn we echt wel verbaasd, dit hadden we niet verwacht, het blijft een industrieel bouwwerk maar wat is dit mooi gedaan!

Er lopen al heel wat mensen over de dam en de parkeerplekken staan al goed vol, uiteindelijk kunnen we een stukje voorbij de dam waar de weg alweer omhoog loopt de camper kwijt en lopen we terug. Het is behoorlijk warm, vandaag zou het zo'n 24 graden moeten worden en flesjes water zijn ook nu geen overbodige luxe. Na 3 weken rondreizen in de woestijn blijft het een vreemde ervaring dat je zo snel uitdroogt bij een beetje inspanning, ook bij temperaturen die je niet verwacht in een woestijn.

We verbazen ons over dit bouwwerk en lopen over de dam naar het visitor center om daar binnen ook een kijkje te nemen. Maar hier staat een rij omdat je binnen ook door een security check moet, het lijkt wel een vliegveld. Zo veel tijd hebben we nu ook weer niet, dus dit slaan we over. We nemen nog wel een kijkje in de souvenirwinkel en eten een hamburger (natuurlijk, dit is nog steeds onze Amerikaanse vakantie) in het cafe. Dan is het echt tijd om terug te gaan naar de camper om deze in te gaan leveren.

Terug bij de camper eerst maar onszelf online inchecken voor de vlucht van morgen voordat we hier ook weer problemen mee hebben. Ook de overstap op de terugvlucht is erg krap, 1 uur en 20 minuten dus we maken ons al een beetje zorgen of het dit keer wel goed gaat komen. En ja hoor, bij het inchecken geeft de website van United al aan dat de overstaptijd erg kort is en of we willen overwegen een andere vlucht vanuit Las Vegas te nemen. Er staat wel de opmerking bij dat dit op vrijwillige basis dan is en dat er geen garantie is dat je de gekozen vlucnt dan ook krijgt toegewezen.... nou, dan maar niet, we gokken er maar op dat het nu goed gaat.

De camper moet weer volgetankt ingeleverd worden dus eerst op naar een tankstation, hopelijk hebben ze daar ook propaan want de gastank is ook iets meer dan de helft leeg. Voor het afvullen van de gastank hebben we vooraf wel een borg betaalt van 35 dollar, maar als we zelf de tank kunnen vullen is dit goedkoper. Alleen propaan vullen is een moeilijk iets hebben we al eerder gemerkt, geen een tankstation heeft ook propaan dus er zit niets anders op dan Cruise America die 35 dollar te betalen. En natuurlijk is dit wel een beetje een "tourist trap"- men weet dat propaan vullen een probleem is dus die 35 dollar is snel verdiend. Nou ja, het zij zo.

Om kwart voor drie zijn we terug bij Cruise America en is het camper avontuur dan toch echt voorbij. Het is redelijk druk bij het kantoor, er staan behoorlijk wat mensen te wachten voor het ophalen van een camper. Een medewerkster loopt mee om de camper een soort van te inspecteren: ze noteert de kilometerstand maar of de camper goed schoon is, daar wordt totaal niet naar gekeken. Deze ervaring hebben we al eerder gehad met Cruise Canada, dus onze schoonmaak was er dan ook 1 met de Franse slag, zonde van je moeite want ze controleren het toch niet. Ze vraagt of er nog problemen zijn die ze moeten weten. Ze noteert alle mankementen netjes op een formulier: de thermostaat van de kachel werkt niet, de koelkasst ging na een stuk rijden steeds in storing en 1 achterlicht was niet helemaal goed. Dit wordt allemaal netjes door haar op een formulier genoteerd. het papierwerk wordt afgehandeld, er wordt een taxi voor ons gebeld om ons naar ons hotel te brengen en dat is dan dat. En terwijl we op de taxi staan te wachten zien we dat "onze" camper direct wordt overgedragen aan een gezin 
dat al zat te wachten....... hoe zo, mankementen, schoonmaak etc.??? Beetje vreemd, maar dat is dan ook Cruise America - liever kwantiteit dan kwaliteit....... maar de vakantie was er niet minder om en we hebben het prima gered met deze camper, we doen het zo weer een keer!

We hoeven niet al te lang op de taxi te wachten en we worden netjes afgezet bij het Excalibur hotel voor onze laatste nacht in Las Vegas. Het is zowaar hier niet druk bij het inchecken, echt wel anders dan in het Luxor toen we aankwamen. Er staat dan wel een rij, maar binnen 10 minuten heb ik onze key card voor de kamer. We zitten op de 22e verdieping. Door het casino naar het hotelgedeelte en dan even bijkomen en tijd voor een uitgebreide douche! Na 17 dagen "behelpen" in de krappe doucheruimte van de camper en met campingdouches is zo'n stortdouche een verademing.

Tegen zes uur begeven we ons weer naar De Strip om te gaan eten, we willen proberen of er bij Nacho Daddy een tafeltje beschikbaar is. Vanaf Excalibur is het 20 minuten lopen en weer moet je Las Vegas over je heen laten komen. Wat een gekkenhuis, overal geluid, drukte, knipperende lampjes en ga zo maar door. Bij Nacho Daddy moeten we 20 minuten wachten op een tafeltje maar dat is geen probleem. Hun specialteit is huisgemaakte nachos welke ze serveren met diverse toppings; ik kies voor een topping van gehakt, salsa, guacamole, sla en zure room. Marc neemt fajita's met biefstuk en kip. En zoals alles in Amerika zijn dit supersized porties.... pfff, wie eten er nog meer mee??? En nee, we hoeven geen doggy bag na afloop.....

Na het diner gaan we richting The Venetian, we willen de gondels zien en even binnen kijken; onderweg zien we nog de fonteinshow bij het Belaggio en als we bij The Venetian zijn aangekomen, start net aan de overkant van de Strip bij The Mirage de vulkaanuitbarsting compleet met vuur en tromgeroffel. In The Venetian kijken we onze ogen uit als we naar bij The Canal Shops binnenlopen....... dit is echt betoverend. We komen van buiten waar het inmiddels donker is en lopen ineens in een Venetiaanse straat in het daglicht, het plafond is hier namelijk 
een blauwe wolkenlucht en door de verlichting is het ineens dag, heel vreemd en je raakt een beetje je orientatie kwijkt. We kijken hier nog een beetje rond en maken nog de nodige foto's. Ook bezoeken we hier nog de fotogalery van de Australische fotograaf Peter Lik - echt niet normaal wat een mooie foto's deze man maakt! Zijn foto van "the lady in the wind" van de Lower Antelope Canyon is wereldberoemd en voor het origineel heeft hij ooit voor 1,1 miljoen dollar verkocht, en nu verdient hij er nog steeds aan door de verkoop van kopieen.

Dan gaan we terug naar ons hotel, morgen vroeg op voor de terugreis en we moeten de koffers nog herpakken. Vanaf The Venetian is het nog zeker een half uur lopen terug naar Excalibur. Onderweg maken we 1 keer de fout om binnendoor 1 van de casino's te proberen te lopen, maar hier binnen staat de route niet echt duidelijk aan gegeven en we raken een beetje verdwaald, niet handig.

Terug in het hotel willen we toch nog wel wat geld vergokken, we zijn tenslotte in Las Vegas en dat is er toe nu toe nog niet van gekomen. We pinnen 60 dollar en het eerste briefje van 20 voeren we in in een fruitautomaat. Daarvan staan er hier honderden dus keuze genoeg. Geen idee hoe de machine werkt, dat heb ik nog nooit begrepen dus ik druk maar steeds op de knop om de machine te laten draaien. Per beurt kost je dit een kwartje dus voor 20 dollar heb je best wat spelletjes. Maar uiteindelijk is het geld toch op. Dan naar een andere machine, dit is een digitale versie van de fruitautomaat met als thema Game of Thrones. Weer 20 dollar invoeren en laat de machine maar draaien. Ook hier verder geen geluk, ook hier geen idee wat de bedoeling is. Hoe doen al die mensen dat die hier uren doorbrengen, zouden die het allemaal wel begrijpen hoe die machines werken? Wij geloven er niets van, de meesten zitten zeer waarschijnlijk gewoon doelloos hun geld weg te klikken in de hoop er iets voor terug te winnen. Dan het laatste briefje van 20 nog verspelen, maar weer een ouderwetse fruitautomaat met een rad van fortuin. Na een aantal klikken is er nog 8 dollar over en staat er ineens een aanwijzing dat ik op het scherm moet klikken om het rad van fortuin te laten draaien........ en nee maar, hij stopt op 300, of te wel geen 300 punten maar 300 dollar!!! Weet je wat, dan stop ik er nu ook gelijk mee, ik druk op de knop cash out en er wordt netjes een voucher geprint ter waarde van 308 dollar. We gaan op zoek naar het cashier loket om het bonnetje in te wisselen. De cashier vraagt hoe we het bedrag uitgekeerd wil hebben, nou ja, doe maar gewoon in briefjes van 20 dollar en dat is dan onze winst. Hahahaha, wie had dat gedacht. Geen idee wat ik precies gedaan heb maar dit is toch wel een hele leuke afsluiting van de vakantie.

Als we weer op de hotelkamer zijn moeten we steeds weer lachen bij de gedachte dat we iets gewonnen hebben in het casino! Dan is het tijd om te gaan slapen, morgen een lange reis voor de boeg voordat we overmorgen weer thuis zijn. Inmiddels heb ik van United Airlines nog een bevestiging gekregen van onze vluchten, en wat blijkt, voor de overstap in Chicago is het niet nodig om naar een andere terminal te gaan, dat geeft een gerust gevoel, nu weten we zeker dat we op de terugweg de overstap wel gaan halen dus geen stress.