Bryce Canyon, the 4th of july en pijnlijke pech !

Wat een titel...laat ik met de pijnlijke pech beginnen, euh, ik kan natuurlijk beginnen met te vertellen dat ik een bizar spannende hike heb gelopen, in kloven ben afgedaald, op gladde rotswanden heb gestaan, maar nee hoor, het gebeurde gewoon in de veilige omgeving van onze keuken in de camper. Aangezien mijn tweede naam Lomp is, stootte ik gewoon gisteravond heel erg mijn teen, heel erg en dat x 10 !! Jullie kennen dat vast ook wel, die klap die je maakt met de ruimte tussen je kleine teen en die ernaast, die volgens mij geen naam heeft....dan zonder geluid heel hard binnensmonds vloeken, tegen Jan roepen, nee laat me alsjeblieft....dan nog een keer vloeken...nog steeds binnensmonds....grrrr. Het is en blijft nog lang pijnlijk. Trouwens niet de eerste keer dat dit mij overkomt, mijn kleine tenen hebben te lijden. Zelfs in de nacht klopt hij van de pijn...de volgende ochtend is hij goed blauw en dik, gekneusd of misschien wel gebroken...ik weet het niet, maar het doet serieus pijn. Nu ben ik best op veel voorbereid, heb er zelfs voor gezorgd dat er een heuse reis ehbo tas mee op reis is gegaan! Er zit veel in, maar nu ik eigenlijk bedenk dat ik mijn kleine teen wil vast tapen aan zijn buurman (vrouw) heb ik natuurlijk geen tape !! Maar opgevoed zijnde met het motto wie niet slim is moet sterk zijn, waar een wil is, is een weg hahaha, zo kan ik nog wel even doorgaan, kwam ik op het idee om de zijkant van de leukoplast pleisters af te knippen en daarmee te gaan tapen....lang leve de ervaring. Als dat is gelukt moet er ook nog een schoen aan, ik ga het niet vertellen, ik heb Jan even weggestuurd, heb toen hardop gevloekt, maar uiteindelijk zat mijn voet erin.

Op naar Bryce Canyon, helemaal vergeten dat het the 4th of July was...dus aangekomen bij het eerste stadje moesten we stoppen voor the parade...geweldig. Leuk gesprek met de provinciale sherrif. Vriendelijke man, die toen Jan vroeg om een foto, omdat zijn broer ( ja Fred, zelfs tijdens zijn vakantie zit je in zijn hart :) ) in Nederland ook bij de politie werkt. Er ontstond meteen een vertrouwensband tussen die twee en de sherrif wilde wel met Jan op de foto onder zijn voorwaarden. Zie foto...maar ik heb hem weer bevrijd.

Bryce Canyon, mooi, met de shuttle erdoorheen en je zult het niet geloven, de buschauffeur hield een kleine quiz en de eerste vraag, in een bus vol Amerikanen en twee Hollanders, was hoeveel  National Parks Amerika telt.... Tatatataaaaa ik was de enigste met het goede antwoord, want ik had me goed ingelezen. Oke de rest van de vragen wist ik niet , maar twee had ik er goed hahaha, ik heb het applaus vol trots in ontvangst genomen en daarna nog wel verteld dat wij dus uit Nederland kwamen, het applaus werd groter en groter...sorry !! Dat was niet waar hoor. :)

Jan heeft nog een stuk van de Navajo trail gelopen, door mijn teen durfde ik dat echt niet aan, ja een mens kan ook geluk hebben. Ik kon daardoor met een fles steenkoud water, op een bankje, voet omhoog, naar al die vermoeide en bezwete mensen kijken. Tijdje later kon ik Jan terug zien ploeteren, ja het was een zware tocht in die hitte, dus opnieuw loop ik over van trots. Als beloning heb ik die avond erg mijn best gedaan met koken in onze gevaarlijke keuken.

En voor mij wint National Park the Arches met grote afstand, natuurlijk was ook dit heel heel erg mooi, maar niet zo mooi als mijn favoriet.

Daarna terug naar de stad, ofwel dorp, heerlijk gegeten en op naar de rodeo...bizar  wat we daar hebben gezien. Heel bijzonder hoe kinderen van rond de 4 jaar soepel en hard op een volwassen paard rijden, hoe moeders met hun baby voorop het zadel rondrijden, en als ik zeg baby, bedoel ik baby....in de brandende zon, rond de 35 graden, geen hoofdbedekking, niets, helemaal niets....!! 
We troffen in heel erg aardige Amerikaanse familie die ons een beetje de ins en outs van de rodeo uitlegde. Als jong kind, rond je 4e ga je oefenen op een mak schaap, daarna komt het iets oudere schaap, hierna volgt het kalfje, het kalfje wordt een koe en als je dat allemaal hebt overleefd dan ga je op een werkelijk dolle dikke stier de arena in.

Vol verbazing, en het ligt vast op film, zien wij een ongeveer 4 jarig jongetje op een wild schaap de arena binnenrijden..iedereen gilt,  juicht en klapt...en het applaus wordt nog luider als hij hard vanaf valt....zelfs zijn moeder juicht hem toe. Opnieuw zien we hoe in dit land alles kan. We zien wilde paarden, boze stieren die bereden worden, jonge kalfjes die hard door de arena rennen en met twee lasso's, een om de horens en een om een poot, zo in een ruk tot stilstand worden gedwongen...getrokken?? Terwijl iedereen stond te juichen, hadden we allebei een vervelend gevoel. Later kwamen we ook echt tot de conclusie, dat het wel bijzonder was om een keer te zien, maar voor ons nooit meer.

Gelukkig was er daarna nog een groots vuurwerk ter afsluiting van Independence day, waarmee we ons hoofd nog even konden leegmaken.Natuurlijk oo z'n amerikaans, hahaha, groot, groter, grootste. Duurt in Rotterdam het oud en nieuw vuurwerk 15 tot 20 minuten, hier hadden we naar ruim 45 minuten een giga pijnlijke nek, hahaha.

Het was een mooie dag en met twee paracetamolletjes voor de kleine teen kwam de slaap toch nog erg snel....

Inmiddels zijn we aangekomen in Zion, het park zijn we langs gereden, en hebben we vanuit de camper bewonderd..lhet is bloedje heet, de 40 graden wordt weer aangetikt. We gaan ons zelf verwennen. Morgen gaan we onderweg naar Las Vegas, we hebben net een hotel geboekt op de Strip, onze camper kunnen we daar stallen met beveiliging...dus op naar twee nachten een echt bed, een echte douche, een ruime wc...enne gokken he! We gaan het zien...mijn geluksgetal, hoe kan het ook anders is 13..

Dag, werk ze allemaal, wij gaan zo slapen. Vanaf morgen is het 9 uur verschil met jullie, we gaan onze laatste tijdzone in....