El Portal (Yosemite)

USA Dinsdag 11 augustus 2015 El Portal

We werden vroeg gewekt door langszoevend verkeer en geratel van kofferwieltjes en boze stemmen. Verschillende mensen gingen vroeg weg en we zaten naast de opslagruimte van de housekeeping. Die van ons zat in alle rust op een stoeltje te eten. Het bleek trouwens al half negen te zijn. Op de kamer aten we een boterham, want ontbijt was niet inbegrepen.

Ons doel was vandaag vooral de woeste waterval Bridalveil Fall, maar bij aankomst hoorden we geen water stromen. Meer dan een wolkje bovenaan de berg viel er niet te zien. Het is een drama! Van een ouder echtpaar hoorden we dat het vier jaar niet heeft geregend in Californië. Toeval of niet, vier jaar geleden waren we hier voor het eerst. Bij El Capitan was ook geen waterval te bekennen.

Treurig reden we naar de Village, waar we wel een tijdje moesten rondrijden voor we een parkeerplaats vonden. De shuttlebus bracht ons vervolgens naar het dorp. Eerst maar eten. God wat duur: twee broodjes tien dollar, twee koffie tien dollar en qua smaak was het geen kwartje waard. Naast ons zat een pakistaans gezin. Moeder kletste maar. Iedereen moest eten. Please. Het werkte voor geen meter bij haar kinderen. Pa kwam aanzetten met een zak chips en na enig nadenken gaf ma er haar goedkeuring aan. Dat stond de kinderen meer aan.

Onder de tafels flitsten squirls (eekhoorns) zenuwachtig heen en weer. Bij een lege tafel maakten ze ruzie met vogels over wie de op de grond gevallen kruimels mocht hebben.

We gingen naar het postkantoor, waar de beambte ons vertelde dat er geen postzegel is ter gelegenheid van 125 jaar Yosemite. Een eerstedag-enveloppe met andere postzegels verkochten ze wel, voor tien dollar. Maar dat was niet wat we wilden hebben.

Bij de Village Shop hadden ze gelukkig wel de sleutelhangers die we zochten. De rij voor de kassa was lang, heel lang. Bij het verlaten van de winkel zijn we een beetje verdwaald op zoek naar parkeerplaats P1. Dat werd goedgemaakt door een hert dat over de straat liep, maar moeilijk te fotograferen viel omdat mensen in de weg liepen.

Uiteindelijk vonden we P1 en reden we verder. Bij het meertje waar we twee jaar geleden waren was het nu veel te druk met zwemmers. We hebben even gekeken en reden weer door. Terug naar El Portal. Het was gewoon te druk in het park. Jammer.

Op de kamer pakten we de koffers uit, sorteerden de inhoud en stopten wat we mee willen nemen naar huis weer in de koffers. De koffers wogen vervolgens allebei 21 kg. Dat is prima, want 23 kg is maximaal toegestaan. Het is alleen jammer dat wij onze koelbox niet mee kunnen nemen. Het is een lollig dingetje en je kunt er veel koel in houden.

Tevreden gingen we burgers eten in de Bar & Grill. Ze smaakten goed. We keken uit op het zwembad. In de bar waren rumoerige jongeren aan het biljarten.

We besloten nog een keer naar het park te gaan en het liep tegen half acht toen we vertrokken.  Voor de zekerheid tankten we voor 20 dollar benzine. Veel kregen we er niet voor: hier in de bergen is brandstof schreeuwend duur. Drie kwartier later, bij de afslag naar de Tioga Pass, begon het al donker te worden en werd het druk met werkverkeer dat werk aan de weg voorbereidde. We besloten terug te gaan. Het was lastig rijden in de toenemende duisternis op de berg, niet weten wat er na de bocht komt.

Tegen 21.00 waren we opgelucht weer terug. Maar het was leuk en spannend om zo laat nog even Yosemite in te gaan.