Springdale - Page

USA Dinsdag 4 augustus 2015, Springdale - Page

We zijn nu een week achter met ons dagboek en hebben besloten voorlopig verder te gaan met de dag van vandaag. De eerdere verslagen houden jullie nog tegoed; we hebben onze notities natuurlijk wel gemaakt.

Janny is er in geslaagd alle dertien gisteravond geselecteerde foto's in OneDrive te plaatsen en vijf op de Tioga-blog voor we vertrokken. Internet is al sinds Edzes Park zeer traag, dat is een belangrijke oorzaak van onze achterstand, maar vanochtend was een uitzondering. Tot half negen. Kennelijk is er een verband met het moment waarop het Amerikaans kantoorpersoneel aan het werk gaat.

Uit Springdale (schitterende kamer met een balkonnetje en meubilair van boomstammetjes; het enige nadeel was dat de badkraan los hing) vertrokken we op alweer een snikhete ochtend. De laatste regen hebben we afgelopen zondag gehad, daarover later meer.

Het was onze bedoeling Zion National Park te doorkruisen met de auto en in het bijzonder het wandelpad naar de Emerald Pools helemaal op te lopen. Vier jaar geleden is het ons net niet gelukt de poelen te bereiken en Annamarie en Jeroen wel. Inmiddels blijkt het echter niet meer mogelijk met de auto in het interessantere deel van het park te komen. Alleen de shuttlebussen hebben daar toegang.

We reden enkele rondjes over het immense parkeerterrein bij het Visitor Center, maar vonden geen gaatje voor onze auto tussen al het glinsterende blik en glas. Dat is het nadeel van de grote vakantie...

Nijdig besloten we er de brui aan te geven en naar ons volgende hotel te rijden.

Gelukkig was de weg daarheen ook mooi, met onder meer de onverlichte tunnel van 1,1 mijl lang en de zandstenen rotsen. Na een van onze vele stops gaf een lampje aan dat de achterklep niet goed was gesloten. We parkeerden op een plekje naast de straat en herstelden het euvel. En toen we opkeken, zagen we een paar klipgeiten aanstalten maken de straat over te steken! Janny griste het fototoestel uit de auto en drukte in den blinde af. Puur toevallig stond de laatste geit er op, een mager scharminkel vergeleken met de andere, maar het was iets.   

Buiten Zion viel er ook voldoende te zien. We waren op zoek naar een benzinestation en belandden zo bij toeval bij de White Mountain Trading Post, die we nog kenden van juni 2011. Janny liet zich opnieuw fotograferen met de houten indiaan bij de ingang.

Het was tijd voor de lunch en we bestelden broodjes bij de Subway. De vijf personeelsleden werkten on-Amerikaans traag. Hoewel het niet erg druk was, duurde het bijna een uur voor we met onze bestelling op weg waren naar een van de picknicktafels die buiten onder de bomen op ons stonden te wachten. Nog wat extra vertraging ontstond omdat de meatballs in de magnetron stonden en het nog vijf minuten duurde voor ze klaar waren. Niettemin: het was smullen.

De Pink Sand Dunes State Park lieten we aan ons voorbij gaan. Of het zand echt roze is weten we dus niet. Wel hadden het zand en de rotsen in de omgeving volgens ons eerder een oranje kleur. Het park ligt bij Kanab, nog net in Utah. Verderop belandden we in een file wegens wegwerkzaamheden. Ver voor ons speelden twee jongens met een bal in de berm, zo lang duurde het wachten.

We staken vanmiddag de grens over naar Arizona, waar de klok een uur achteruit moest. Ten opzichte van Nederland lopen we nu negen uur achter. Daardoor zijn we al om kwart over twee aangekomen bij het Super 8 hotel op een industrieterrein bij Page. We hebben een heel ruime kamer op de bovenste (tweede) verdieping. We namen de tijd voor een dutje. De laatste week is het 's middags een graad of 37 en daar zijn we nog niet aan gewend.

Janny heeft nog drie foto's op de Tioga-blog geplaatst, met veel hangen en wurgen.

In een radarboot die op het droge is getrokken en nu als pizzeria wordt gebruikt hebben we gegeten. Ook hier was de bediening zeer traag, hoewel wij nog geluk hadden met een ietwat verlegen ogende, maar moderne en van een baard voorziene jonge vent van in de twintig. We moeten onthouden dat een pizza van 12 inch genoeg is voor ons beiden en dat we moeten vragen of ze er de helft kaas op willen doen.