Grand Canyon - Williams
Door J. Ottens - 13-08-2015 07:09
USA Vrijdag 7 augustus 2015 Grand Canyon - Williams
Telkens als we elkaar vannacht tijdens het omdraaien raakten werden we allebei weer wakker. Om half vijf is Jan op twee dekens op de grond gaan liggen. Desondanks hebben we geen van beiden nog geslapen. Het begon in de vroege ochtend ook nog te onweren en hard te regenen.
Toen het wat droger werd, zetten we de koffers in de auto, schreven ons uit en gingen ontbijten in het restaurant. Om ons heen werd macaroni met veel kaas, steaks en pannenkoeken aangerukt op enorme dienbladen. De gerechten die wij kozen bestonden vooral uit fruit, cruesli en melk, met bananenbrood als bijgerecht voor Janny. Onze ober was erg traag en heeft ons geen koffie bijgeschonken, wat zijn collega's allemaal wel deden. Zelfs met de rekening treuzelde hij, waardoor de wolk die we in de canyon om een rots zagen hangen alweer was opgelost voor we hem konden filmen en fotograferen. Toch voelden we ons verplicht hem een fooi te geven, want dat deden de andere ontbijtgasten ook. Maar het ging niet van harte.
Inmiddels was de regen gestopt. Met de gratis shuttlebus van de Red Route gingen we de bergen in. Drie, vier stops bij uitkijkpunten. Bij het vertrek van Mohave Point riep de dominante chauffeuse om twee vrije plekken voor ons en toen niemand reageerde, ontruimde ze rap twee invalidenplaatsen. Het was schitterend, maar ook raar om als invalide behandeld te worden.
Na The Abyss wilden we ons laten vervoeren naar Hermits Rest, het eindpunt van de route. Het werd echter noodweer met hevig onweer en harde regen en ineens zagen we eerst Mohave Point en een tijdje later Hopi Point weer aan ons voorbijgaan. We waren op de terugweg, jammer, weer hebben we Hermit's Rest niet bereikt! Het was wel begrijpelijk, want inmiddels was het werkelijk gaan hozen, maar de chauffeur had een microfoon tot zijn beschikking en had het ons toch even kunnen meedelen.
Helemaal vreemd was het dat de bus heel even stopte bij het beginpunt van de route en vervolgens doorreed naar Grand Canyon Village. Aldus zagen we onze auto bij de Bright Angel Lodge voorbijkomen en achter ons in de regen verdwijnen.
Bij het Visitor Center moest iedereen de bus verlaten. Desgevraagd vertelde de chauffeur dat de berg vanwege noodweer moest worden ontruimd, met inzet van alle bussen, en dat we nog geïnformeerd zouden worden hoe we terug konden. We zijn maar uitgestapt en gingen naar het toilet. Tijdens de hele rit terug vanaf The Abyss hadden we moeten staan en dat was zeker voor Janny met haar gammele knie niet goed. Toch is ze nog meegelopen naar Mather Point. Vier jaar geleden vond ze het te eng, maar nu heeft ook zij aan de rand van de kloof gestaan. Dapper!
Het is ons vervolgens niet gelukt iets warms te bemachtigen voor de lunch, we moesten genoegen nemen met een broodje in het café.
In een lange rij hebben we in de stromende regen gewacht op de shuttlebus van de Blue Route, die ons terugbracht naar het hotel. We waren blij met onze regencapes van 99 cent. Iemand vroeg nog waar we die gekocht hadden. 'Oh, bij de Makro in Groningen, dat is in Nederland', zeiden we, waardoor zijn belangstelling acuut verdween. Maar bij de fietsenzaak achter ons kon je ze ook krijgen.
We waren eveneens blij dat we weer in onze auto zaten (hoewel er een parkeerdeukje bij was gekomen, wat we al hadden verwacht vanwege de zeer krappe parkeerplekken) en naar Williams konden rijden. Het was droog tegen dat we daar waren. We kregen kamer 1359 in het Grand Canyon Railroad Hotel, op de begane grond vlakbij de achteringang, zodat we de koffers en rugzakken gemakkelijk naar binnen kregen.
We gingen het stadje in maar vonden geen winkel waar we een brood konden kopen. Jan had nog wel de gelegenheid om de terugkomst van de trein uit de Grand Canyon te filmen.
We aten vroeg, in een goedkoop restaurant met veel homemade spul. Je snapt niet dat ze nog tijd hebben om in het restaurant te zijn. Het eten was heel goed, pork slices en steaks, met friet of aardappelpuree en een mix van maïs en wortel. We kozen ook elk een stuk 'homemade pie' dat we mee namen naar de hotelkamer.
In zeker twee cafés speelden zangers met gitaar, gezellig, maar we besloten terug te gaan naar het hotel. De taart is daar wat verfomfaaid aangekomen, maar smaakte werkelijk bijzonder lekker bij de zelfgezette koffie.