Capitol Reef Resort - Bryce Canyon City

USA Zondag 2 augustus 2015 Capitol Reef Resort - Bryce Canyon City

De Waterfront Foult moet schitterend zijn en dus gingen we vanochtend goedgemutst op pad. De brandstof bij het tankstation vlakbij was nogal duur en daarom tankten we (prepaid) voor een bescheiden bedrag van twintig dollar. Het leek ons voldoende om Bryce City te halen. Bij winkel-van-sinkel Chuckwagon in Torrey kochten we lekkere broodjes voor het ontbijt en voor onderweg.

We reden door Dixy's Forest en sloegen bij het plaatsje Boulder de Burr Trail Road op. Het was een mooie weg. Prachtige bergen, kleuren, planten en een uitkijkpunt om u tegen te zeggen. Jammer dat de videocamera ermee op hield (gisteravond vergeten de batterij op te laden) en helaas waren de laatste mijlen voor we Capitol Reef binnenreden voorzien van een grindlaag, wat het tempo eruit haalde. Bij de overgang van geasfalteerde naar onverharde weg moest een picknickplaats zijn en een kilometer of vijftien verderop weer. Hopelijk met een toilet, want we moesten erg nodig. We reden en reden, maar zagen geen picknickplaats en geen toilet en het hobbelde maar en de hoge nood steeg navenant.

Boven ons werd de lucht steeds dreigender en ja, toen we kregen we een ongeasfalteerde bergweg met echte haarspeldbochten, de zogeheten Burr Trail Switchbacks. Er was geen ruimte om te passeren en we konden niet zien of er om de bocht een tegenligger naderde. Volgens ons was het dalingspercentage wel 15 procent. Bij elke bocht zagen we de weg die we moesten gaan steil naar beneden lopen. We overwogen terug te gaan, maar ten eerste was er geen ruimte om te keren en ten tweede zouden we dan aan de buitenkant rijden, langs de diepe afgrond, wat een onaantrekkelijk idee was.

Opgelucht haalden we adem toen we eindelijk de berg af waren, hoewel we op een brede zandweg terecht kwamen die ook niet comfortabel was. Het zand was met een wals met ijzeren rupsbanden platgereden, wat voor hinderlijke dwarsribbels had gezorgd. Een paar minuten later begon het te regenen. Het zand werd nat en steeds glibberiger. We konden niet keren dus probeerden we zo snel mogelijk naar beneden te gaan en van het zandpad c.q. de modderpoel vandaan te komen. De auto glibberde naar links en naar rechts en viel moeilijk op de weg te houden. We kwamen een enkele auto tegen met vierwielaandrijving. Als we de diepe sporen zagen die ze achterlieten werden we nog banger. We moesten steeds door washes rijden, geulen waardoor het water bij een wolkbreuk kan worden afgevoerd. Met de neus schuin naar beneden en na het diepste punt weer schuin omhoog, en in gedachten zagen we de stroom water ons al tegemoet komen. Eigenlijk wisten we maar een ding zeker: we moesten hier snel weg.

We bereikten gelukkig de verharde weg net voordat de bui helemaal losbarstte. Van de bergen begonnen water naar beneden te stromen, dat zich verzamelde langs de weg om ons als kleine snelstromende riviertjes tegemoet te komen. Maar het gevaar was geweken, hoe hard het ook regende. We zijn door alle dikke plassen gereden om de modder van de auto te spoelen. Met succes.

Na anderhalf uur grote angsten te hebben doorstaan bereikten we het bezoekerscentrum om ongeveer half drie. Hoogste tijd voor de wc en eindelijk het tweede broodje. Waarna we eindelijk op weg konden naar onze volgende bestemming: Bryce Canyon City.

Van de Waterpocket Fold hebben we helemaal niets gezien, geen aankondiging van een uitkijkpunt, geen bordje of wat dan ook.

Verderop hebben we in de stromende regen ergens in een dorpje getankt. Het onbemande tankstation was  vergeven van de motorrijders, die kennelijk op beter weer wachtten. Dat duurde nog even. Het is wel even droog geweest, maar het stortregende alweer bij aankomst in Ruby's Inn rond half zes. We hadden graag in het hoofdgebouw gewild, maar werden naar Lakeview Lodge verwezen, op de verdieping, dus moesten we weer sjouwen met de koffers. We hebben wel gewacht tot het zo ongeveer droog was. En eerlijk is eerlijk, het uitzicht op het meer was schitterend en op de kamer was niets aan te merken.

Om zeven uur gingen we eten. We kozen een lichte hoofdmaaltijd (een salade c.q. forel met gestoomde groenten en koolsla), zodat we ruimte over hadden om ons samen op het dessert te storten: de Covered Wagon Wheel. Zeer aanbevolen folks! Alles ging op.

Daarna deden we wat inkopen zoals een Stetson-hoed en een boek over een mormoons gezin in Mexico.

In onze kamer wilden we net met de laptop verbinding met internet maken, toen de stroom uitviel. En niet alleen bij ons, in het hele blok plus de blokken om ons heen. Alleen in het hoofdgebouw brandden de lampen nog.

Om de stroom in de batterijen van de laptop en de smartphone te sparen, zijn we om half tien naar bed gegaan. We lagen allebei net tegen de slaap aan of daar floepte de grote lamp in de kamer aan. Het gekke was, de klokradio die een uur niet had gewerkt, gaf meteen de juiste tijd weer. Tegen half twaalf was de rust weergekeerd.

Het was wel een bijzondere dag met veel tegenslagen maar: eind goed al goed.