Las Vegas - Lone Pine

USA Zondag 9 augustus 2015 Las Vegas - Lone Pine

Vanmorgen hebben we bij de Mac ontbeten. Jan een breakfast platter en Janny oatmeal met rozijnen en appel. Daarna gooiden we de tank vol en gingen op pad naar Death Valley, via Red Rock Canyon, Pahrump en Shoshone. De reis was vermoeiend en lang. Net als gisteren zagen we onderweg veel yucca's en Joshua Trees, en verder veel droogte, salie, armoedige huisjes. Na de afslag bij Death Valley Junction zagen we een stuk of zes wilde paarden waarvan we foto's maakten.

Om tien voor 1 reden we eindelijk het park in. We zouden moeten betalen bij een onbemande kiosk, maar de betaalautomaat werkte niet. Het bakje met plattegronden was leeg. Later ('s avonds) zagen we dat we veel meer van het park hadden kunnen zien als we een andere afslag hadden genomen. Maar goed, dat wisten we niet.

We zagen vooral veel grind en stenen om ons heen en weinig zoutvlakten die we verwacht hadden.

Midden in de woestenij ligt het dorpje Stovepipe Wells Village. De benzine was er buitengewoon duur. Gelukkig hoefden we niet te tanken. Er waren ook campings. Wie zou daar in godsnaam willen staan? Het was 45 graden Celsius! Als je uit de auto ging, een foto maakte en weer terug liep, moest je meteen weer water drinken.

We hebben in het dorpje wel een broodje en koffie gekocht, plus een dvd en een koelkastmagneet. Belangrijker was echter dat we een plattegrond van Death Valley kregen.

Een eindje verderop zagen we een aantal auto's staan. Er stond een erg schuwe hond. Hij kreeg water van iemand. We hebben foto's en een filmpje gemaakt. Later ontdekten we dat de schuwe hond een coyote was.

We hebben vandaag weer prachtige bergen gezien en er was een straaljager aan het oefenen in de ravijnen.

Na de bergen kwamen we aan in een echt bijzonder plaatsje, Lone Pine. Eerst dachten we, wat hebben we nu weer uitgezocht, maar het is prachtig. Echt wat je van een Amerikaans dorpje verwacht.

We gingen er Mexicaans eten bij een zaak die Bonanza heette, waar een meisje bediende waarvan we dachten: waar kennen we die van? Het kan bijna niet, maar het leek het meisje dat ons sieraden wilde verkopen bij de begraafplaats in Wounded Knee. Dat ligt echter veel te ver van Lone Pine af.

Ze was wel een tikje ondeugend, want ze gaf een Japans gezin een plek in de volle zon, terwijl er genoeg andere tafeltjes beschikbaar waren. En ze liet ze ook nog prutsen met de ondeugdelijke luxaflex. Dat zouden wij niet hebben geaccepteerd!

Het was vanavond nog zo warm en winderig dat we de gewassen T-shirts in een ommezien hebben kunnen drogen aan een spijker onder de luifel.