Rapid City

USA Dinsdag 28 juli 2015 Rapid City

De rustdag! Tegen tienen werden we pas wakker. Gelukkig konden we nog ontbijten bij Tally's Silver Spoon, tegenover het hotel. De 'Featured house made granola' is een aanrader! Een forse schaal met cruesli, yoghurt en veel fruit: aardbeien, frambozen, bramen, banaan en blauwe bessen.

Daarna hebben we een eindje gewandeld en Janny kocht stofjes bij de quilt-winkel. Schitterende patronen hebben ze daar. Zou zo'n winkel ook in Assen bestaansrecht hebben? We liepen nog wat verder en Jan werd aangesproken door een Indiaan. Eagle Tail heette hij, hij liet zijn ID zien en daar stond het in, met eronder zijn Amerikaanse naam. Met wat zware tong vertelde hij: 'Kijk, het gebouw aan de overkant was vroeger een pandjeshuis, dat is afgebrand en opnieuw opgebouwd. Maar het is nu geen pandjeshuis meer'. Zijn grootmoeder had er iets verpand, ongetwijfeld van bijzonder grote waarde, dat bij de brand verloren was gegaan. 'Ik moet schone kleren aantrekken', zei hij ineens. 'Ik moet naar huis. Ja, maar ik BEN thuis, ik woon daar'. En hij wees de straat in. Vervolgens vroeg hij of Jan een paar dollar voor hem had. Nee, dat was  nou spijtig, meer dan een handdruk en een schouderklop kreeg hij niet. 'Zag je wel dat hij voor een informatiebord stond?', vroeg Janny. 'Daar heeft hij dat hele verhaal op gelezen'. Niettemin vond ze dat Jan de man wat geld had moeten geven. En hoe verder de dag vorderde, hoe meer hij dat zelf ook vond. Hij had kunnen zeggen: 'Je krijgt vijf dollar van mij als ik een foto van je mag maken'. Maar het was te laat, we hebben Eagle Tail niet meer gezien.

Ons contante geld raakt op en bij de ATM (geldautomaat) van de US Bank is het ons niet gelukt geld te pinnen. We zijn daarop de bank binnen gegaan en werden door een buitengewoon aardige baliemedewerkster te woord gestaan. Ze vroeg en kreeg allerlei gegevens van ons, ging even weg, en zei toen ze terugkwam: 'Helaas, het is mij ook niet gelukt geld van uw rekening te halen en ik krijg geen herkansing. Het spijt me'. Morgen moeten we het maar opnieuw proberen.

Eigenlijk is het geen probleem, Amerikanen betalen alles met hun creditcard, zelfs de krant of een pakje kauwgum, maar wij zijn geen Amerikanen.

Terug in het hotel hebben we ongeveer 25 foto's bewerkt van drie dagen Yellowstone. Het kostte veel tijd en was vermoeiend.

Het was zonnig en warm, maar niet te heet. We zijn nog een ommetje gaan maken. Janny liet zich fotograferen terwijl ze aan de sigaar van Bill Clinton zat. Bij nader inzien bleek het een microfoon. Op het stadsplein (rond een kunstgras veld) was een markt van indianen die er allerlei snuisterijen verkochten. Na lang aarzelen kocht Jan nogmaals een boek over Crazy Horse rechtstreeks van de schrijver, Ehanamani (Walks Along alias A.C. Ross), een 'disabled veteran' (gehandicapte veteraan). Op het podium op het plein begon een geblondeerde countryzangeres aan haar optreden. Zij werd geïntroduceerd door een Indiaanse waarvan wij begrepen dat ze een organisatie voor verslaafden vertegenwoordigde. Het was trieste muziek. Liever gingen we een ijsje kopen (elk twee 'scoops'). De jongelui van de ijssalon vroegen of we voor de races kwamen. Nee, wij wisten van geen races. Nou, die waren in Sturgess, een half uur rijden verderop, en er traden ook diverse artiesten op zoals de rockband Lynyrd Skynyrd. Dat was anders wel wat voor ons geweest, maar we hadden een rustdag...

Bij de Mexicaan (Que Pasa) aten we lekker, maar oeh wat pittig. In dezelfde ijssalon als vanmiddag, waar het inmiddels erg druk was, kochten we aardbeienshakes om af te koelen. Op het plein dansten indianen met wilde bokkensprongen, leuk, fleurig en kleurig. Nog leuker dan klompendansers in Nederland. Vooral de kinderen waren erg enthousiast.