Billings - Sheridan - Rapid City

 USA Zondag 26 en maandag 27 juli 2015 Billings - Sheridan - Rapid City

 Zondag zijn we op weg gegaan van Billings naar Sheridan (Wyoming). Het was snikheet, 's middags 36 graden. Onderweg deden we Little Bighorn National Park aan. Daar zagen we eerst een videofilm van 25 minuten met uitleg over de laatste slag van generaal Custer, die op deze plek met de zevende cavalerie in de pan werd gehakt door de indianen. Het was tevens de laatste strijd met de blanken die de indianen wonnen. In de jaren erna werden ze allemaal verbannen naar reservaten.

Tijdens een bustour door het park ofte wel over het slagveld kregen we zeer gedetailleerde uitleg van de indiaanse gids, die nog niet klaar was met haar verhaal toen we alweer terug waren bij het Visitor Center. Het duizelde ons van de informatie. In de bus zaten voornamelijk blanke Amerikanen. We zijn er niet achter gekomen hoe zij over de indianen denken, wat wel interessant zou zijn geweest.

Tijdens de veldslag op 25 en 26 juli 1876 zijn een paar honderd blanke soldaten omgekomen en nu liggen op de begraafplaats in het park ongeveer vijfduizend mensen. Dat zijn vooral familieleden die er ook graag begraven wilden worden. Een deel van de soldaten ligt op het slagveld begraven, gemarkeerd door witte paaltjes, en een ander deel onder het monument dat al snel na de slag door de regering werd opgericht.

De indiaanse gesneuvelden zijn grotendeels in de nacht na de slag weggehaald en op een onbekende plek begraven door hun nabestaanden. Pas in 1991 besloot het Amerikaanse congres ook een monument te laten plaatsen voor de Indiaanse strijders die vochten voor hun familie, land en cultuur. 

Ondanks het oponthoud waren we nog vroeg in Sheridan, tegen half vier. We brachten de koffers naar de hotelkamer en reden vervolgens in de auto rond in het voormalige cowboystadje, dat met de tijd mee is gegaan en dus weinig herinnert aan vroeger tijden. Zoals overal in Amerika is een deel van de huizen van hout en doen ze aan vakantiewoningen denken.

De Walmart bleek open: we kochten er onder meer twee spijkerbroeken voor ongeveer 17 dollar per stuk plus een handzaam statief voor de foto- en filmtoestellen voor plm. 20 dollar

Gegeten hebben we in het hotel.

Maandagmorgen lieten we om zeven uur de wekker aflopen, want het zou een lange dag worden, waarop we van Sheridan naar Rapid City reisden. Dat bleek anders uit te pakken: als we rechtstreeks naar het hotel zouden zijn gereden, dan waren we daar volgens Maggie (de navigatie, weten jullie nog?) voor half een.

Maar we zijn niet rechtstreeks gereden.

Eerst vatten we het ambitieuze plan op om achtereenvolgens Mount Rushmore, het standbeeld-in-aanbouw van Crazy Horse, Custer State Park en Wounded Knee te bezoeken. Bij nader inzien bleken alleen Mount Rushmore en Crazy Horse haalbaar.

Een paar uur lang reden we op de snelweg (de I90, waar we 75 m.p.h. mochten rijden). Het was schitterend weer en we deden een paar keer een rest area aan in de hoop op koffie, die daar niet verkrijgbaar bleek. Maggie wilde dat we doorreden naar Rapid City, maar aan de hand van de landkaart leek het ons beter bij Moorcroft af te slaan en verder te rijden op de 16 richting Custer.

Het bleek een goede keuze. In de eerste plaats omdat bij de eerste de beste parkeerplaats een informatiebord meldde dat we op een historisch punt waren: hier liep eind negentiende eeuw de Texas Trail langs. Vee uit Texas werd naar de noordelijke staten gedreven om de snel afnemende aantallen bizons te vervangen als voedsel voor de nieuwe steden.

Ten tweede omdat het een mooie landelijke route was, die ons via Upton, Osage en Newcastle naar Custer bracht (daar heb je hem weer). Her en der werd olie gewonnen via jaknikkers en door treinen met een lange sliert wagons afgevoerd. Waarom Upton zichzelf profileert als de beste stad ter wereld is ons onduidelijk; hij bestond voornamelijk uit een enorm logistiek centrum.

Eenmaal Custer voorbij, doemde al snel Crazy Horse Mountain op. Eigenlijk hebben we daar te veel tijd doorgebracht. Dat komt omdat het een bijzonder project is. De inmiddels overleden beeldhouwer Korczak Ziółkowski begon in 1948 met de bouw van het monument ter ere van de 19e eeuwse Lakotaleider Crazy Horse en het is nog lang niet af. De kinderen en kleinkinderen van Ziółkowski werken er nog elke dag aan. De bouw wordt gefinancierd met giften en de opbrengst van entreegeld. 

Opnieuw keken we eerst naar een film alvorens we met een oude schoolbus tot vlak bij de berg werden gebracht en uitgebreid rondkeken in het museum, waar door indianen ook diverse soorten handwerk werd gedemonstreerd. Jan werd door Janny gefilmd tijdens de aankoop van een door de auteur, Eagle Man alias Ed McGaa, gesigneerd boek over Crazy Horse en Chief Red Cloud.

Na Crazy Horse Mountain hadden we geen interesse meer in Mount Rushmore, waar de hoofden van vier presidenten van de USA zijn uitgehouwen in de rotsen, gefinancierd door de overheid.

Onderweg naar het Alex Johnson hotel spraken we af dat we morgen een rustdag nemen. We zijn allebei moe.