2017.06.16 Provo - thuisreis

Op 16 april ging in Provo om zeven uur die morgen gewoon een Celloconcert af. Nou ja, gewoon. Het is een goed begin van een lange dag.  We sprongen uiteraard het bed uit en zaten een half uur later aan zo'n uiterst saai en droog amerikaans ontbijt. 't Moest eigenlijk verboden worden, er zat nauwelijks smaak aan de voorwerpen die je op het bord schoof en de vloeistoffen die je inschonk. Maar goed, aan alles komt een eind en even over achten reden we de vierbaansweg van Provo naar Salt Lake City op. Parkeren kon in de stad, om de hoek bij de wel heel bekende kerk van de Mormonen. Die mensen heten oorspronkelijk niet zo maar zijn in de loop van de tijd zo genoemd gaan worden omdat hun leider (Joseph Smith jr) een boek heeft geschreven dat als titel heeft "Het boek van Mormon". De werkelijke naam van deze stroming of sekte is: "Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen" (Church of Jesus Christ of Latter-day Saints). Je snapt nu dat in hun hoofdstad Salt Lake City hun gebouwen zo breed zijn: anders past de naam er niet op. En: ze bezitten nogal wat gebouwen. De Temple zelf zijn we niet in geweest, wel in de tegenoverliggende muziekzaal. Entree gratis, goede accoustiek. Ook het museum ingericht over de reeds genoemde grondlegger hebben we rechts laten liggen. We hadden in de stad nog geen uur, een miniwandeling langs de bekende gebouwen was heel aardig. Salt Lake is een ‘kleinstadt’ zoals ze dat in Duitsland noemen. Geen dorp en ook geen superstad.

Op de weg naar de (gratis) parkeergarage nog wat kleingeld aan een bedelaar gegeven. Een blij gezicht als dank.

Langs de weg naar het vliegveld wordt je via de borden al snel gewezen op de speciale route die er is voor het inleveren van huurauto's. Aan het eind, op het laatste moment dus kies je de juiste maatschappij uit. En daar stond een vriendelijke juffrouw die blijkbaar die dag alleen maar huurauto's in ontvangst nam en afmeldde. Het was een gekkenhuis in het algemeen maar voor Alamo heerste de rust. Papiertje ontvangen waaruit bleek dat de auto was ingeleverd. De mevrouw vroeg ons nog even binnen aan de balie na te vragen of wat betreft de kleine aanrijding nu inderdaad alles goed was, voor de zekerheid. Dus wij naar binnen om ons bij rij de wachtenden aan te sluiten. We hadden tijd zat, drie uur! Maar wachten duurt altijd lang, zeker als je merkt dat voor je een Spaans echtpaar hun vete voor de balie stond uit te vechten.

In de hal van het vliegveld wisten we niet wat we meemaakten. We waren op dat moment bijna de enigen. Zelf boarding-pass printen, praatje met de man die de bagage afhandelde, en we konden daarna op het gemak door de beveiliging.

Toen begon het lange wachten bij de gate, de boarding tijd werd zelfs overschreden met driekwartier. Hoe ze het doen doen ze het, maar de aankomsttijd is geen moment in gevaar geweest. Er werd met het boarden in een bepaalde logische volgorde begonnen. Eerst de gehandicapten – slecht ter been, daarna de stellen met kinderen, daarna de ‘businesslui’, daarna de mensen met een ‘SKY’ vermelding op de ticket en daarna de ‘gewone’ mensen.

De reis verliep prima. Het stijgen had blijkbaar een moeilijkheidsgraad erbij gekregen: het leek er op dat de zoutvlakte van Salt Lake City te maken had rukwinden, in ieder geval een luchtstroom waardoor je het gevoel had elke twee meter terreinwinst voor de helft te moeten teruggeven. Zal wel een schijngevoel zijn.

En hoe gaat zo’n vlucht dan? Zitten, zitten, eten, drinken, zitten. Muziekluisteren, puzzeltje maken. Zitten, zitten en landen. De terugreis verliep aanmerkelijk prettiger dan de heenreis. De beenruimte bij Delta Airlines (terug) was ook beter (en goedkoper) dan bij KLM (heenreis). Weinig speling in de lucht, nauwelijks turbulenties en rond 08.15 uur landden we op ‘s Neerlands echte luchthaven.

Wat ons rest is een kleine afsluitende bijdrage maken waarmee de vakantie echt afgesloten kan worden.