12.06.2017 Torrey - Mt. Carmel

Goedemorgen! We zijn op weg naar Zion beland in Mt. Carmel. Een plaatsje dat nog geen 40 km voor het Park ligt. We zijn weer 219 miles verder maar we denken dat we de grootste afstanden wel gehad hebben deze reis.
Net als gisteren begon deze dag met een soort ontbijt in het 'restaurant' van het resort. Wij hebben er wel gegeten omdat er weinig alternatief was of we gewoon geen zin hadden op zoek te gaan naar een alternatief. We denken dat de Amerikaanse Kringloopwinkelfederatie geen interesse zal hebben in b.v. het opkopen van het meubilair van het restaurant. Versleten zittingen zijn bijna normaal. Bij het ontbijt was het een groot gekrioel van mensen, karig aanbod van eten en dingen die gewoon op waren. Maar goed, we waren met een bak koffie, yoghurtje, boterham met nep jam en wat fruit ook snel tevreden. Soms ligt de rekening met voor samen 20 dollar voor het ontbijt eerder op je tafeltje dan jij eten hebt gehaald. Maar goed, afgerekend en vertrokken. De bedoeling was weg 12 te nemen, die genoemd wordt de-misschien-wel-mooiste-Scenic byway van de USA. Of dat klop? We hebben werkelijk geen idee, we hebben ze zelf nog niet allemaal afgewerkt.
Maar inderdaad, deze weg is lang, bijzonder mooi, afwisselend en boeiend. Er zijn talloze uitzichtspunten. Dat is echt handig. Je rijdt langs Canyons, krijgt vergezichten en wat al niet meer. En dat allemaal in ons eigen tempo van 60 km per uur. Druk is het niet en het is zooooo relaxed...maar je doet er wel wat langer over. Dat klopt.
Toen we wat water hadden ingeslage n in Cannonville kwam er een brandweerauto in vol ornaat voorbij. Alle toeters en bellen deden het. Dat we erachter kwamen dat ze dat niet voor ons als toeristen deden kwam doordat binnen 10 minuten wel 5 van deze auto's met veel gegil voorbij kwamen. Dat het ernst was bleek toen we vlakbij Bryce kwamen en door dikke witte wolken werden ingesloten. Er stond een brandweerauto op de weg. De bestuurder gaf aan dat we er langs mochten maar dat was nou niet zo simpel. Een bermbrand,  aangestoken, per ongeluk? Door de hele staat Utah zie je bordjes waarop gewaarschuwd wordt voor dit soort calamiteiten. Alles is kurkdroog. Er is niet veel voor nodig om de boel te doen ontvlammen. We reden langs soms metershoge vlammen. De hitte was in de auto te voelen. Wow. Achteraf bleek dat we zo'n beetje de laatsten waren die er door mochten. De weg werd daarna afgesloten.
Omdat we wat vroeger waren dan gepland maakten we een klein ommetje naar Cedar Breaks National Monument, een totaal onbekend natuurfenomeen. Maar erg mooi. Het is een soort Bryce Canyon op dieet. Indrukwekkend.
Het Best Western hotel waar we nu zitten is heel erg goed. Een kamer waarin je elkaar bijna kwijtraakt iedere keer, en een bijhorend restaurant waar de kelner zo attent is dat je bijna als vanzelf een tweede glas wijn besteld. Ja, het is goed toeven hier. We komen nog niet naar huis. En wat het mooie is? De temperaturen liggen op of rond de 20 graden. Eindelijk....