25.05.2017 San Francisco

Om half vijf ging het luchtalarm af. Althans zo leek, midden in de nacht. Het was tijd om te gaan vliegen. De luchtbus ging om 09.50 uur van zijn plaats, dus reden we half zes al weg van huis. Er werd met alles rekening gehouden. De dag ervoor stond er nog 20 minuten file naar Schiphol en ook door de berichtgeving de laatste tijd dat de wachttijden opliepen op het vliegveld vonden we het nodig tijdig Barendrecht uit te rijden. En uiteindelijk was dat absoluut geen straf. Prachtige 'frisse' zon en flarden mist hingen over de velden. Die mist zou uiteraard later optrekken en er z ou Nederland een zonovergoten dag gegeven worden. Dit was Nederland zijn smalst. Maar hier was geen Grand Canyon bijvoorbeeld. Dat natuur fenomeen is dik 400 km lang en zou niet eens passen in Nederland.
Maar je moet meer argumenten hebben om 9000 km en dik 10 uur in de lucht te willen hangen....en die hebben we. Natuurlijk.
Het inchecken hadden we thuis al ge daan dus liepen we door naar de drop off plaats voor de bagage en daarna naar de security. Camera eruit, riem af (broek aanhouden) en jas uit. Paspoortcontrole ging geheel volautomatisch. Paspoort scannen, foto maken van je gezicht en een computer bekeek of die foto en het paspoort bij dezelfde passagier horen. En warempel, we mochten door. Na een tijd zitten ging het hek van de dam en mochten we aantreden. Plek 11a en 11b.
Off we go. Pfff. Ruim tien uur later zijn we door een dik wolkendek heen in San Francisco geland. We waren er allebei een beetje klaar mee. Maar de reis ging prima. We hadden nauwelijks turbulentie. Daarna begint dan de weg langs de security naar buiten. De heren en dames die daar dienst houden zijn niet op grapjes gesteld. Paar korte vragen als: wat kom je hier doen, wanneer ga je weer weg en wat is een Road trip worden gesteld en natuurlijk serieus beantwoord. En dan sta je officieel ergens in de Verenigde Staten in een grote hal waar je bagage langs komt. Mooi, op zoek naar de gereserveerde shuttlebus die ons naar het hotel zou brengen. Die werd op opgeroepen en samen met een aantal wildvreemden werden we gedurende driekwartier door een vietnamese bestuurder door de straten van het altijd weer drukke SF gestuurd. En uiteindelijk mochten we uitstappen. Geloof ons,  dat was zeker geen straf. En nu zitten we op de kamer en is het volge ns mijn uit zichzelf qua tijd aangepaste horloge inmiddels tien over half drie. Nederland slaapt. We gaan even wat eten en kijken wat we nog meer kunnen doen. Zijn beide knap gaar en dat is niet gek want we zijn inmiddels 19 uur in touw. En hier loopt de dag nog even verder....jawel, hier in de States duurt de eerste dag 33 uur. We zijn op pad gegaan en zochten een kleinigheid te eten. Zo kwam ook Pier 39 in zicht waar twee hotdogs op ons lagen te wachten. Meer trek hadden we ook niet, in het vliegtuig wordt je ook goed gevoed als was dat de oude kip met rijst maaltijd. Een evergreen. 
De zon scheen, het water was wild koppig en de wind trok aan. En de boulevardwereld was bevolkt met mensen van over de hele aarde. Als iemand nog binnenkort naar Japan moet, voor zijn werk of zomaar en je vindt het daar zo stil....klopt, ze lopen allemaal hier rond. Chinezen ook, Vietnamezen en anderen. En ze werken hier ook. Sommigen verkopen hotdogs voor een absurde prijs. Dat dan weer wel.