31.05.2017 El Portal - Hume

Vandaag hebben we aardig wat over de States geleerd. In de eerste plaats: het kan hier ook verdraaid veel en hard regenen. Zeker 60 procent van de dag in de regen gereden. In de tweede plaats: ze hebben hier echt veel bomen. We rijden twee uur lang over de weg van Mariposa naar Seqouia en al die tijd staan links en rechts van de weg bomen. Nederland zou er jaloers op kunnen zijn. In de derde plaats: het land houdt met ons geen rekening. We wilden Mariposa bezoeken maar uitgerekend nu werd er groot omderhoud gepleegd aan de weg en de trail. Helaas. Gelukkig kennen we die lui een beetje, dus hadden we ons voor bereid met een alternatief: een prachtige wandeling naar een waterval, in totaal bijna 8 km. De regen gooide echter roet in het eten. 
Om de twee dagen moeten we tanken en het is altijd weer een rekenfeest hoeveel je moet tanken. Je moet je voorstellen dat wij als buitenlanders vooraf moeten betalen via je creditcard. Je kijkt dus hoeveel benzine er ongeveer in zit en er dus ook nog bij moet. Dat zijn liters. Vervolgens moet je uitrekenen hoeveel gallon (3,78 liter = 1 gallon) dat is en dan aan de hand van de prijs per gallon kun je dus uitrekenen hoeveel je moet gaan betalen. Eerst ga je naar binnen, meldt het te tanken bedrag en de man belast je creditcard met dat bedrag. Simpele methode, evenwel omslachtig. Heb je niet het bedrag gehaald dan moet je weer naar binnen en er vindt een terugstorting plaats. Je moet het maar weten en aandurven. 
In het gebied waar we nu zitten kun je geen leeuwen maar wel beren op de weg zien. Het gezelschap roofdieren is weer actief geworden na de lange winterslaap. Overal staan borden met de waarschuwing niets eetbaars in je auto te laten liggen want ze knijpen de spijlen van je auto fijn als een leeg colablikje. Nu we hier bij ons volgende overnachtingsadres zijn aangekomen geldt dezelfde waarschuwing. Ik zie vanuit het raam onze auto staan en pieker me suf of we in de grote koffer (die we in de auto achterlaten) eetbare zaken hebben opgeborgen. Verder als waspoeder kom ik niet. We wensen de herenberen dat niet toe. Nee dus.
Toen we hier, in Grant Grove aankwamen bezochten we eerst stuk natuur waarin de grote Sequoia bomen te bekijken waren. Imposante en meestal eeuwenoude bomen en de mooiste hebben een naam, b.v. naar een generaal. Of de man daar zelf blij mee zou zijn weet ik niet, meestal staan ze daar redelijk verweerd en aangetast te staan. De verrassing van de dag was voornamelijk het laatste deel ervan. De Kings Canyon is adembenemend mooi vooral het eerste deel, ruig en bibberend hoog. Jammer van die lage wolken partijen en die 'af-en-toe'  regen. De canyon was doodlopend en dus zagen we al dat moois nog een keer, van de andere kant.
Uiteindelijk kwamen we terecht bij ons onderkomen: John Muir Lodge. We werden verwezen naar een 'twee-onder-een-kap' zomerhuisje. Geheel van hout. We maken echt van alles mee en kennen nu denk wel alles: van resort tot omerhuis je. Het is maar voor een nachtje.