Van zout naar goud

25 juni 2013.

Prima camping, alles lekker schoon. Lekker geslapen en de zon weer in zicht. Dit is een camping waar veel mensen komen die van vissen houden. Gisteravond waren er een stel vis aan het schoonmaken op een speciale plaats en daar zaten de zeemeeuwen op te wachten.

We vertrekken naar Mono-lake. Het is een onnatuurlijk blauw gekleurd meer. Op het informatiepunt wordt uitleg gegeven hoe dit zo komt. Het is een meer zonder af- en toevoer van water. Het is te vergelijken met het grote Salt Lake meer. Bestaat uit heel zout water. Als zeemeeuwen er in zwemmen hebben ze moeite om hun pootjes in het water te houden. Alles drijft dus heel gemakkelijk. Zoutafzetting aan de randen van het meer. De stad Los Angeles heeft het water (of de waterrechten) opgekocht en daardoor is het peil van het meer gezakt. In dit meer zitten verschillende ondergrondse bronnen en die zijn langzaam verdroogd. Dat levert mooie rotsformaties op. Die noemen ze tufa’s.

Het schijnt puimsteen te zijn. Het voelt heel wreed aan en is scherp. In het meer zijn nog bronnen actief, dat kunnen we zien. Het water is beslist niet drinkbaar en er leeft niets in behalve algen, larven van vliegen en kleine garnaaltjes. En die worden weer door een bepaalde soort vogels opgegeten. Mooi, maar wij willen wel koffie. En daarvoor rijden we naar een ander uitzichtpunt en gaan heerlijk in de zon op de klapstoeltjes zitten. Nou ja, zitten….er groeien mooie bloemen. Foto!

Op weg naar Bodie, een echte spookstad. Hier is tijdens de goudjacht een heel dorp gebouwd en ook weer verlaten. Er bloeien allemaal blauwe irissen. Prachtig. Ook zien we twee hele grote kuddes met schapen met een herder en een ezel. Dat zal zijn vervoermiddel wel zijn denken wij. Klaas wist dat het laatste stuk naar Bodie een zogenaamde dirt-road was. Dat is een weg zonder asfalt, alleen zand en stenen. Officieel mogen we daar met een gehuurde camper niet eens overheen, maar ja, het zou maar 3 mile zijn (ongeveer 5 km), dus we wagen het er op. Nou, niet best! Gelukkig rijdt Klaas maar wat een rit! De achtbaan op de kermis is er niets bij. Over die drie miles hebben we meer dan 25 min. gedaan. Maar…de moeite waard. Inderdaad allemaal houten huisjes, afgetimmerd met platgeslagen conservenblikjes en een kerk en een school etc. En allemaal oude blikjes liggen gewoon te roesten. Je kon echt zien dat de mensen gewoon vertrokken zijn, in veel huizen stonden nog allemaal spullen. Dat vond ik wel leuk om te zien. Huizen waren gewoon van dubbele laag planken getimmerd ertussen in krantenpapier. Behang op een laag tengel en dat was het. Houten wc’tjes buiten. In dit spookstadje praten Klaas en ik fries tegen elkaar. Een mevrouw luistert en zegt: are you Dutch? Ja dus, nou zij heeft friese voorouders. Ze heet van Dijk. Ik ook. Haar man komt er bij en die zegt Hoe is ‘t? Het enige nederlands wat hij nog kon spreken. Ze zijn op leeftijd en worden door hun kleinkinderen pake en beppe genoemd. Hij heeft vroeger een boerderij in Californiȅ gehad. Wat is de wereld toch klein. Volgende keer zullen we beter oppassen als we iets in het fries zeggen!

Een aantal uurtjes hebben we hier rondgekeken en na een hapje in de camper is Klaas weer aan de beurt voor de achtbaan. Dan is de camper is vreselijk ding. Het wiebelt en schommelt en rammelt…..en gewone auto’s halen ons in en laten een enorme stofwolk achter zich. En toch heeft het charme zo’n spannende rit (achteraf zeggen we dat)!

Nu gaan we naar Lake Tahoe. Een behoorlijk stuk. De landschappen wisselen zich af, het ene moment bergen en even later groene weiden met vleeskoeien. Ook lange stukken waar helemaal niets te beleven is. Ineens staat er midden op de weg een persoon met een stopbord. Wegwerkzaamheden. Lang wachten en dan verder. In ons land zouden ze een mobiel stoplicht neergezet hebben. Onderweg doen we boodschappen bij een gigantisch grote Walmart. We eten er ook gelijk even, reuze handig. Benzine is hier(Nevada) veel voordeliger dan in Californiȅ, dus tanken. Het laatste stuk is ook weer een hoogtepunt en dan letterlijk. We moeten nog een hoge berg-pas over bijna 2,5 km hoog. Nou de camper is vandaag in training geweest en de chauffeur ook dus het is geen enkel probleem. Wel blij dat we er waren deze keer. Maar…..op deze camping wel zo’n mooi plekje, maar een toestand om er te komen. Iemand van de camping gaf aanwijzingen en dat was maar goed ook. Achteruit met die grote bak inparkeren op een schuin naar onderen lopend stukje bergrug!! Midden tussen de bomen. Niet zo leuk is het enorme hangslot en de stalen balken over de afvalcontainers. Tegen de beren! Hm….en nu moet ik nog slapen????