Tot het uiterste puntje van Amerika.

18 juli 2013.

Vanochtend werden we wakker van de generator van onze camperbuurman. We begrepen niet waarom dat ding stond te brommen, ook hij stond aan een hook up (stroom en water) Al snel bleek dat ook wij geen stroom hadden. Nou als je slaapt heb je daar geen last van. De koel en vrieskast gelukkig ook niet want die gaat dan automatisch van stroom over op (propaan)gas.

Eerst ontbijten en dan op pad. Dit keer naar Cape Flattery het uiterste noord-westelijke puntje van Amerika (op Alaska na). Vanaf Forks is het 47 mile dus niet naast de deur. De weg is goed te berijden al is die om sommige plekken erg bochtig. Dit gedeelte is een indianen reservaat en als je verder wil moet je een permit (vergunning) hebben, dus die halen wij voor 10$. Wat ons opvalt is dat de indianen hier niet zo geweldig met hun land omgaan. We dachten altijd dat ze met de natuur leefden maar cru gezegd ze maken er soms een zootje van. Jammer het is zo’n geweldig land met zoveel mooie natuur. De dorpen waar we door heen rijden nodigen helemaal niet uit om even te gaan kijken, dus gaan we door. Op het eind is een parkeerplaats en voor we aan de wandel gaan maar eerst een bakje. De trail naar het eindpunt is keurig verzorgd, over de laagten hebben ze houten bruggetjes gemaakt en op het eind een mooi uitkijkpunt.

Om je heen rotsen met kloven en grotten waar het zeewater tekeer gaat. In de verte nog een eilandje met een vuurtoren. We horen de misthoorn want het is wat nevelig. Op de rotswanden broeden weer vogels, zeekoeten, meeuwen en aalscholvers.  Onder ons zien we een aantal kajaks varen, nou zij liever dan wij. Lijkt ons niets op dat grote water te dobberen.

Na een poosje gaan we terug, dezelfde weg omdat er maar 1 weg naar Cape Flattery gaat. Op sommige plaatsen rij je langs de kunst en heb je zicht op de Strait of Juan De Fuca. Dat is het water tussen Vancouver Island (Canada) en de staat Washington. Over het water zien we in de verte weer bergen en die staan in dus in Canada. Hier komen ook walvissen en orka’s voor maar volgens ons hebben die ook vakantie. Wij zien ze vandaag niet. Nu op weg naar een ander gedeelte van Olympic NP, Sol Duc. Vreemde naam maar dat komen we wel meer tegen. We rijden tot het eind in het park en lopen dan de trail naar de Sol Duc Falls. Eerst een stuk door het bos, trouwens het is hier allemaal bos. Letterlijk en figuurlijk zie je hier door de bomen het bos niet meer. Ook hier geen kleine jongens, 50 tot 70 meter halen ze makkelijk.

Vooral sparren en bepaalde soorten coniferen. Na een half uurtje komen we bij de waterval. Deze gaat door 3 kloven heen en valt dan in de diepte. Blijft altijd een prachtig gezicht. Na een poosje gaan we terug en rijden weer richting uitgang. Onderweg gaan we nog even bij de Sol Duc River zitten en genieten van al dat stromende water. We hebben geen zin in het park te overnachten dus proberen we buiten het park een camping te vinden. Even later rijden wij langs Lake Cressent en er komt geen eind aan. Op de kaart lijkt het een meertje maar zoals zoveel in Amerika alle is groot dus ook de meren. Onze propaan tank, voor het fornuis en koelkast, moet ook bij gevuld worden. Bij een tankstation hebben ze propaan gas, dus vullen. Blijkt dat er ook een RV park bij is en ze hebben nog plek. Als we de camper gestald hebben genieten we, met een boek, nog heerlijk even van de zon.