Death Valley

Om 6 uur opgestaan, 7 uur weg en om 7.15 uur reden we over de US 178 Death Valley National Park in. Eigenlijk is dit de fraaiste route, omdat die dicht langs het grootste deel van de zoutvlakte voert. Na twee passen dalen we dan ook af naar die vlakte. En voor het eerst komen we mee dan 80mtr onder de zeespiegel. Het landschap is opnieuw totaal anders dan we ooit eerder zagen, maar het is weer groots en meeslepend. De feitelijke vallei is over grote delen wit van kleur, het lijkt op ijs. Water is er nauwelijks meer. Op het diepste punt is de zoutvlakte met een steiger toegankelijk gemaakt en kun je een eind op de zoutvlakte lopen.

Op de rotsen langs de vlakte is een bordje bevestigd: Sea Level, het zit akelig hoog. Heel bijzonder.

Verderop kun je met de auto een stuk de zoutvlakte inrijden over een gravelweg. Je staat dan op een parkeerterrein middenin een met een reuzenploeg omgeploegd land dat echter, als je voelt, keihard is, stenig en vooral zout. Wit van de zoutkristallen die onder invloed van regen, wind en zon hun vreemde vormen aannemen en zo wordt dit zo’n bizar landschap.

Na het bezoek van het uitzichtpunt Zabriski Point gaan we naar het (tijdelijke) visitorcenter voor meer informatie. Aansluitend drinken we koffie in de Ranch die bij het visitorcenter ligt. Je vraagt je af wie er in dit soort accommodaties verblijft in deze verpletterende hitte. Want heet is het inmiddels wel geworden. Zeker 40 graden. Gelukkig waren we vroeg op pad, dat heeft wel geholpen. We verlaten het park over de US 190 langs spectaculaire zandduinen, echt zand en echt duinen alleen helemaal geen water. Ook weer heel bijzonder.

De route vervolgt via een heel stel fraaie passen door een vooral kaal en leeg land. Als we Yosemite naderen zitten we weer hoog, boven de “omgekeerde” boomgrens, er zijn dus weer bomen. Overnachten doen we aan het begin van de US 120, de weg door het park, bij Mono Lake in het plaatsje Lee Vinning. Morgen ons laatste park; Yosemite.