De Euromast, op en neer

We werden vanmorgen wakker met een bekend geluid; het tikken van de regen op ons dak. De voorbode voor een dag minder weer? We helpen jullie uit de droom; ja, maar niet zo erg dat we Bryce Canyon niet konden gaan bezoeken. Ontbijt naar binnen werken en wegwezen dus.

De US12 bleef ook de komende vele kilometers haar reputatie van de vorige dag waarmaken. Een schitterende route met veel afwisselende landschappen. De RV kampbeheerder had ons bij aankomst al direct gewezen op een eerste mogelijke wandeling in Bryce Canyon National Park die naar zijn zeggen vrijwel onbekend zou zijn en waar ook geen bekendheid aan gegeven werd omdat er zo weinig parkeerruimte is: Mossy Cave. Met zijn aanwijzingen vonden we deze plek probleemloos en de parkeerruimte had nog net een plekje voor ons. Na een kop verse, eigen koffie gingen we op pad naar de Cave. Een mooie korte wandelroute waar vooral de stromende beekjes, de waterval en inderdaad een onverwacht mossige grot de belangrijkste ingrediënten van waren. Leuk om te zien omdat vooral al dat vocht in dit klimaat (hoewel dat weer vandaag dus niet echt meezat) onverwacht was.

Vervolgens door naar Bryce. De RV gestald en met de gratis pendelbus naar het visitor center. Altijd goed om mee te beginnen, dan heb je een beeld met wat er te doen is en hoe het werkt. Bovendien stroomde de regen vrijwel constant en was dit een lekkere droge plek. Na de informatieve film (echt Amerikaans altijd, kom de DVD’s maar eens bij ons bekijken) weer in de regen met de bus naar Bryce Point, het uiterste deel van de parkroute. Voor het verrassingseffect was de bus voorzien van matglas (of waren de ramen door de regen beslagen?) en dat werkte toen we uitstapten. Het regende toen net niet meer en na een 100mtr hadden we vol zicht op Bryce Canyon; WAUW!!!!!

Zeiden we onlangs nog dat er geen top drie van natuurparken te maken was, nu hebben we in elk geval een kandidaat voor een plek in de top drie. Zo ongelofelijk fraai en dat ondanks het miezerige weer waardoor het zicht flink werd belemmerd. In de zon is dit werkelijk verpletterend!

Maar ook ondanks de laag hangende wolken (terwijl je daar ruim 2500mtr hoog zit) besloten we toch de rimtrail (een smal pad langs de rand van de canyon) te gaan lopen. Je kunt steeds daarvan delen doen en dan eventueel besluiten om met de bus verder te gaan. Uiteindelijk hebben we een groot deel van de rinmtrail gelopen, ruim vijf kilometer over een een smal onverhard pad, met hier en daar behoorlijke  hoogteverschillen. 

Daar waren we op een punt waar de Navajo Trail ons lokte. Het weer was wat opgeknapt, dus toch de uitdaging maar aangegaan. Slechts 2,2km lang, maar wel 168mtr omlaag de kloof in en dus ook weer ruim 168mtr omhoog, de kloof uit (en dat is dus de Euromast op en neer, inclusief de extra opzettoren!) en alles over een behoorlijk smal pad zonder hekjes en zo.

Een spectaculaire wandeling door nauwe kloven tot onder in de canyon, waar vandaan je weer spectaculaire uitzichten op de canyonranden hebt.

Na de klimpartij nog een kilometer gelopen naar de General Store in het park, een soort kampwinkel waar altijd wel wat eenvoudigs te eten is te vinden. Vervolgens weer met de bus naar het parkeerterrein.

En nu weer op naar Zion, het volgende national park. Daar moet het weer volgens de kenners beter zijn, maar we zien het nog niet. Vlak voor Zion de RV gestald voor de nacht, morgen verder.