Vervolg cruise

Vervolg Juneau ’s middags aangekomen in Juneau en daar zijn we van boord gegaan. Dit is de hoofdstad van Alaska en enkel bereikbaar per boot of vliegtuig. Dat zegt genoeg van het plaatsje. We zijn met de kabelbaan (ja, ook ik) naar boven gegaan en daar een mooie korte wandeling gemaakt. Eerst langs het visitor center en de Eagle opvang. Hier zat een Amerikaanse adelaar die raak geschoten was en daardoor niet meer in het wild kon leven. Jammer voor haar maar gelukkig voor ons, want zou konden we dit enorme beest van dichtbij bewonderen. Na de wandeling terug met de kabelbaan naar het stadje en daar nog even rondgelopen. Skagway. Dit stadje was de volgende dag onze aankomsthaven. Het weer was helaas totaal anders, miezerig en mistig. Dat verhoogde de sfeer van desolaatheid nog. Al waren er ook hier vrolijk gekleurde huisjes, de eenzaamheid was niet ver weg. Je kon je hier voorstellen dat je 8 maanden ingesneeuwd was en daarna 4 maanden met 2 cruiseschepen per dag. Tom en Alexandra hebben ‘s middags een treinreis gemaakt door de bergen. Ze vonden het erg mooi. Terug aan boord is het altijd zoeken naar wildlife in en rond het water. We hebben verschillende zeehonden en dolfijnengroepen gezien. Toen we in de verte orka’s zagen was onze dag goed. Glacier bay Deze dag was de hele dag op zee en wel in het Nationale Park Glacier. Om in dit park te mogen varen hebben maar enkele cruisemaatschappijen toestemming. Waaronder dus Holland America Line. Op aanraden van Anne hebben we deze cruise genomen, die daadwerkelijk zover tussen de gletsjers gaat. ’s Morgen vroeg stond ik om kwart voor 7 op de boeg van dek 3. Dus vooraan op het schip laag bij de vloedlijn. Hier stond ik met ongeveer 50 mensen. En het was doodstil. Zoals je in een mooie kerk een natuurlijk zwijgen hebt, zo was het ook hier. Een mooie heldere ochtend, koud maar droog en een ongelofelijke mooie omgeving. De zee had een blauw groene kleur, helder en doorschijnend. Dezelfde kleur als in het caribisch gebied, alleen als je er hier in viel was je door de kou binnen drie minuten dood. De heuvels waar we langs voeren waren de ene keer kaal en de andere keer bebost. Met daar achter een bergketen vol sneeuw. Rond half negen kwamen er rangers aan boord van het Nationale Park om lezingen en uitleg te geven en een indianenvrouw met uitleg over de cultuur. Hiervoor was in het Crow’s Nest (boeg bovenste verdieping met grote uitkijkramen) extra stoelen gezet en koffie. Dit zat ’s morgens al vol. Geen punt. Het was droog dus terug naar de boeg van dek drie. Hier waren ondertussen meer mensen aangekomen. De meesten met verrekijkers en telelenzen. Er zat een ranger op de brug, die vertelde van hoe het park was ontstaan en wat er onderweg allemaal te zien was. Het begon met berggeiten, dat zijn dus geiten met een behoorlijk wit teddyjasje aan. Ik had ze zelf uit mezelf nooit ontdekt. Die ranger vertelde op een bijzonder prettige manier een hoop informatie, dus niet op zijn Amerikaans met een berg cijfers, maar meer verhaaltjes. We zijn dicht langs gletsjers gevaren die tot in het water reikten. Af en toe vielen hier brokken vanaf wat een hoop gedonder gaf. De ranger feliciteerde ons met tot nu toe de mooiste dag van het seizoen. De dag ervoor was het zo mistig dat je de oever niet kon zien. Het heeft even geregend, maar doordat de zon op de rug zat was het toch lekker warm. De ijsschotsen die ronddreven in het heldere water gaven het een surrealistisch geheel. Langs de kant hebben we beren zien lopen met kleintjes, maar weer: als het niet gezegd zou zijn hadden we ze gemist. Terwijl ik met nog tien anderen lag te luieren op dek drie en de rest van de familie aan het sporten was zag ik in de verte walvissen spuiten. Het waren er zeker een stuk of tien. En toen kwamen er en een paar vlak langs de boeg. Sierlijk glijdend door het water en ja hoor, daar zagen we de karakteristieke staart vervolgens sprongen ze een paar keer moeiteloos uit het water. Wat was dat mooi. Naast me stond een Amerikaan die helemaal gek werd. Heb ik er foto’s van? Op een zie je een staart en verder niets, ik heb eerst met mijn mond open gestaan om dat in te wisselen voor een grote grijns. Gelukkig heeft de rest van de familie dit alles ook gezien. Er bleven veel walvisbewegingen maar vooral in de verte. ‘s avonds bij het eten deed nog een dolfijnengroep hun showtje voor ons raam. De afsluiting van een perfecte dag.