Na regen komt...

https://youtu.be/6b5X6oUAXAI

voor een beetje inspiratie tijdens regenachtige dagen dit superduo!

Als wij vrijdag de 13e wakker worden en aan een nieuwe dag beginnen is de regen weer losgebarsten. We hadden geluk gisteren dat we de Haystack rock, een beeldbepalende rots hier in zee nog zo goed te zien was. Later deze reis horen we dat tijdens het noodweer waar de kust van Oregon in verzeild is geraakt (en wij dus ook), Cannon Beach onbereikbaar is geworden. De straten, die vlak langs de kust lopen zijn onbegaanbaar geworden. Wij zijn net op tijd weg. We zetten de koers uit naar Portland, iets verder in het binnenland. We trekken door het Siuslaw National Forest en volgen de East 22, een prachtige route (alweer). De uitzichten hier vervelen nooit, weer of geen weer. Er groeit veel Skunk Cabbage, ik kan me nog herinneren hoe ze ook alweer ruiken in de herfst...maar nu, zo mooi geel in bloei, zien ze er prachtig zonnig uit. We komen regelmatig enorme trucks tegen volgeladen met boomstammen, de redwoods worden aardig geoogst. Het zware transport vernield wel de wegen helaas, het is vaak uitkijken geblazen voor de “potholes” , het zijn fikse gaten! Via de Interstate 5 south bereiken we Jantzen Beach RV park vanwaar we Portland willen bezoeken. Na de laatste parks wel wat rumoeriger, maar een prima uitvalsplek voor bezoek aan Portland, wij blijven 3 nachten staan (full hook-up voor $40,=). De bus stopt vlakbij, je kan voor $5,= de hele dag reizen met alle transport die de stad biedt, allemaal Tri-Net en erg goed geregeld. We zijn onaangenaam getroffen door de vele tentjes onderweg van daklozen...jong en oud, deze dorpjes herbergen heel veel armoede en ellende. Maar ook later in de stad zie je op de stoep, waar panden leegstaan, tentjes en in portieken tref je veel menselijke hoopjes aan. Wat een narigheid! De buschauffeurs nemen regelmatig mensen gratis mee en de inwoners van Portland zien dit probleem als een grotere gesel dan wat dan ook (is de uitslag van een enquete die gepubliceerd wordt tijdens ons verblijf, er komen belangrijke verkiezingen aan.). We laten ons niet teneerdrukken, gelukkig is het vandaag droog en we stappen uit in het hart van de stad; Pioneer Courthouse Square. Dit is de plek waar veel evenementen plaatsvinden en we treffen het; er is van alles gaande. Het plein bruist van leven, er zijn kraampjes, er wordt muziek gemaakt er lopen mensen in allerlei vrolijke kleren. Het doel vandaag is om de wetenschap op de kaart te zetten, dat vindt de huidige president niet zo interessant. Er zijn Ragin’ Granny’s, er lopen mensen met borden, er wordt een March for Science gehouden. Je kan overal terecht voor uitleg rond de wetenschap van het klimaat of de groei van planten of wat dan ook, overal is wetenschap voor nodig. Wij steunen deze demonstratie van harte en brengen er aardig wat tijd door. We gaan naar de Farmers Market op het universiteitsterrein (University District), die is hier elke zaterdag en is echt de moeite van een bezoek waard. Behalve de biologische producten van de boeren uit de buurt kan je hier ook je buik vol eten met de lekkerste hapjes uit alle windhoeken van de aarde. Wij eten iets Ethiopisch, Italiaans en Indiaas. Lekker samen delen! Omdat de zon schijnt lopen we aardig wat af, we maken alleen gebruik van het OV als we een grote afstand af moeten leggen. We lopen dus door het Pearl District, ooit een verlopen buurt maar nu bewoond door mensen met iets meer geld. En dat merk je al snel, veel galerietjes en restaurantjes (overigens heb je die hier sowieso veel). We komen bij een enorme boekwinkel die een compleet “block” beslaat, ha! er wordt hier nog gelezen! Het is de Powell City of Books, ze zouden wel 1 miljoen boeken op voorraad hebben. We gaan nog langs Chinatown, maar de medewerker van het Visitor Center op Pioneer Square had gelijk; alleen de poort is nog bezienswaardig. Dan gaan we nog maar, op advies van Anthony Bourdain en mijn ANWB gids, naar VooDoo Doughnut voor een duivelse ervaring...er staat nl. een gigantische rij voor ons. Toch geinig, het is een iconische tent hier in Portland. Je kan zelfs een voodoo doll nemen (dat gaat me iets te ver, wat zit er in? Bloed?). We gaan met de lightrail terug naar de campground en hebben aardig wat Miles onder de zooltjes, wel lekker als je die calorieën bom nog moet (mag/wil?) opeten. De volgende dag heeft een bijzonder natte start, dus we zoeken een droge activiteit. Dat wordt het Portland Art Museum, dat is het oudste van zijn soort aan de westkust van de USA en dateert al van 1892. Er zijn Europese meesters van de schilderkunst te bewonderen, de Aziatische kunst is sterk vertegenwoordigd (prachtige samoerai!) maar wij komen vooral voor de Native American Art, zowel de historische werken als de moderne. Een bijkomend cadeautje is de grote tentoonstelling van Laika, de animatie studio’s die vooral bekend staan voor de “stop-motion” poppenkunst. Alle stukken worden handgemaakt, alle kleding, huizen, poppen, noem maar op, letterlijk alles! En dan elke millimeter beweging apart beeldje voor beeldje vastleggen. Dit is inderdaad ook Kunst met een grote K. Omdat Bert vandaag jarig is, wil hij graag Japans eten en dat doen we bij Afuri (genoemd naar de berg waar vlakbij de Ramen vandaan komt, ik begrijp dat het zuivere -smelt- water van die berg oorspronkelijk gebruikt werd voor de bouillon?). Heerlijk! Van de dumplings tot de ramen, alles heeft een verfijnde smaak. Happy Bertday! We bezoeken nog de Portland Saturday Market in de Old Town, maar het weer is te slecht om te slenteren tussen de kraampjes. Er zijn veel mensen die ook niet slenteren vandaag, de “ From Brew to Bridge Run” wordt gehouden. Het minste dat we kunnen zeggen is dat ze niet oververhit zullen raken vandaag. Overigens heeft Portland wel een paar prachtige bruggen! Maandag de 16e vertrekken we, weer met veel buien en wind voor een mooie rit langs de Columbia River, we willen zo lang mogelijk in Oregon blijven en kiezen voor het volgen van het spoor van Lewis en Clark; zij hadden in 1803 de opdracht gekregen om een bevaarbare route te vinden over de Colombia River tot aan de Grote Oceaan. Ik zal de lezers het hele verhaal besparen (Google de heren zelf even),maar je kan je misschien voorstellen wat een queeste dat was. De rivier was toen nog niet zo voorzien van dammen, zoals nu, en nog heel wat woester. We bezoeken het Columbia River Maritime Museum en leren veel over de Coast Guard, de Cannery’s (zalm), het weer en de zeestromingen en de oorlog (vooral de Pacific). Het gebied waar de rivier de zee ontmoet is berucht als “ Graveyard of the Pacific” . Het “ “crossing the bar’ is niet zonder gevaar, er zijn bijzonder sterke stromingen waardoor veel schepen zijn gezonken. Wij gaan overnachten bij Fort Stevens State Park (full hook-up voor $34,=) en genieten van de stilte en het donker. We hebben alleen wel gezellige buren met een accordeon, waarbij ook meegezongen wordt. Het yeehaw! wordt veel gehoord, hahaha! Grappig toch? Dinsdag de 17e is het droog, yes! We gaan eerst het strand op voor een kijkje bij 1 van de gestrande schepen hier, de Peter Yredale ligt met haar kiel omhoog uit het zand te vergaan (als ze niet al vergaan was). Daarna bezoeken we Battery Russel, dat is een fort waar een “ verborgen kanon of batterij” was waarmee de mond van de rivier verdedigd kon worden. Helaas werden ze in 1942 aangevallen door een Japanse onderzeeboot, dus nog voor de oorlog verklaard was. Dat kwam pas na de aanval op Pearl Harbor. Ook gaan we naar het fort Stevens, wat door veel vrijwiligers op orde wordt gehouden en waar zich een kleine tentoonstelling bevindt in de War Games Building. Ook hier waren veel soldaten gelegerd om de monding van de rivier te verdedigen, net als aan de overzijde van de rivier, en er staan nog wat kanonnen om het beeld wat te verlevendigen. Het terrein spreekt voldoende tot te verbeelding, alles wordt goed aangegeven en als je op de uitkijkpost gaat staan heb je een goed zicht over de oceaan en de rivier. Het fort was operationeel van de burgeroorlog tot vlak na de WOII. We steken na deze geschiedenisles de rivier over en hebben een goed zicht op “ The Bar”, de brug oversteken naar Washington is een beleving op zich. Lekker end en mooie uitzichten! Nog een kleine detour via de loop 100 die leidt naar Cape Dissapointment, maar dat wordt inderdaad een kleine teleurstelling want we kunnen de RV nergens kwijt. We stoppen onderweg nog voor een kleine wandeling bij het Willapa Bay National Wildlife Refuge en genieten verder van de mooie rit tussen de Sloughs (ik denk slufters) en door het mooie landschap via de 101. S’avonds gaan we te bedde bij KOA Bay Center/Willapa Bay en dromen lekker van de kolibrie’s die hier lustig rondvliegen! O ja, had ik al gezegd dat de zon schijnt?