Wit zand, bomen in alle kleuren van de regenboog, rode bergen en een zwarte trein

https://www.youtube.com/watch?v=w211KOQ5BMI&feature=share

beetje (te?) hard deze keer, maar alsjeblieft hier af en toe CNN en FOX kijkt en luistert, snap je dat deze teksten nog niet achterhaald zijn. En wij draaien vaak Rage against the machine onderweg, blijf je lekker wakker!

Dinsdag 27 maart verlaten wij onze prachtige de luxe patio plek voor wat er ook mag komen gaat. Eerst maar eens kijken in of naar White Sands, wat ik alleen maar ken van een film met Willem Dafoe en natuurfilms. Ben benieuwd hoe het er in het echt uitzien. Alweer kunnen we gebruik maken van onze annual pas voor alle nationale parken en beginnen we ons bezoek aan dit park, zoals altijd, in het Visitors center. Dat is in de stijl van New Mexico, een adobe van rode klei, erg mooi van buiten en van binnen. Eerst maar eens een film kijken om letterlijk een beeld te krijgen van de geologie, de geschiedenis en de flora en fauna van dit gebied. Dat helpt om te begrijpen wat we straks zien. En ja, we weten ook wel dat deze gipsbergen geliefd zijn bij gezinnen om met je sleetje vanaf te glijden. Dat is vreemd trouwens, dat je er gewoon op mag lopen en sporen na te laten, terwijl we zo gewend zijn om geen “ footprint” na te laten. Het lijken net bergen van sneeuw of zout, maar het is inderdaad gips. Sommige planten gedijen hier evengoed (nou zo goed zien ze er nou ook weer niet uit) en ook reptielen en sommige zoogdieren kunnen hier overleven. Hoewel we geen dieren zien, komen we wel de sporen tegen in het witte zand, bijvoorbeeld de pootafdrukken van hagedissen. Wel heel vreemd en verblinden ook, je hebt absoluut je hoed en zonnebril nodig. Maar veel tijd besteden we hier niet, voor ons lijkt de ene witte berg wel erg op de andere witte berg. Wij gaan na dit bezoek verder over de interstate west 40 en maken een lange rit in de richting van Gallup. We komen onderweg in een giga file terecht omdat het opeens wel heel slecht weer is geworden. De zwarte lucht is enorm dreigend en spuugt fikse hagelbuien uit. Hierdoor is een truck gekanteld en in de berm terecht gekomen en zijn er een stuk of 4 auto’s op elkaar geknald. Wat wel een geluk is, is dat er hier meestal een brede middenberm is met gras (of wat daarvoor door moet gaan), zodat het op lijkt dat in ieder geval de mensen ongedeerd zijn. Dat is dan een voordeel voor het ontbreken van een vangrail hier, verder zou ik het niet weten want je bent ook wel erg snel op de verkeerde kant van de weg als het fout gaat. We zien ook regelmatig dat auto’s gebruik maken van die mogelijkheid om te keren (mag uiteraard niet). Onderweg zien we borden met “ don’t pick punten hitchhikers, detention facility nearby” (niet dat we van plan waren om lifters mee te nemen) en het duurt niet lang of we zien een man aan onze kant van de weg in de berm. Hij schreeuwt en zwaait met twee armen en doet alsof hij water nodig heeft, zou iemand hier nou echt intrappen? Of hebben we iemand laten uitdrogen? Toch maar liever geen risico, wij hebben genoeg enge films gezien...onderweg komen we langs veel indianenrservaten (of liever gezegd Native Americans). Comanche, Apachen, Zuni, Hopi en Navajo, er is niet veel meer over van dit ooit trotse volk. Alles wat je ziet zijn armoedige woningen of winkels waar men hun juwelen en andere toeristische spullen verkopen. Dat doet me er wel aan denken dat ik nog wat mee naar huis moet nemen als souvenir.  We arriveren na een lange dag bij Holbrook Petrified Forest KOA waar we terecht kunnen voor $38,=. Hiermee zijn we ook in de volgende staat aangekomen; Arizona en moeten we de klok weer met een uur terug zetten.

De volgende dag zijn we er weer vroeg uit, dat krijg je met dat verschuiven van die klok steeds. Maar maakt niet uit, want dan kan je ook mooi vroeg op pad. We hebben blijkbaar een koudegolf meegenomen, s’nacht was het -3 en de kachel werkt bijna niet. Dat is dan ook meteen een van de redenen waarom je zo’n wegbrengertje goedkoper kan huren, dan zijn de kinderziektes eruit voor de camper verhuurd wordt aan volgende klanten. We nemen contact op met Road Bear en spreken af dat we in de loop van de dag langs gaan bij een reparateur in Flagstaff, dat ligt op onze route. Maar eerst naar Petrified Forest National Park, je raadt het al de annual pass heeft  de investering al terug verdiend. We beginnen bij het versteende woud, deze miljoenen jaren oude bomen zijn ooit in silica houdend water terecht gekomen en niet verrot maar versteend, of beter ver-edel-steend. In alle kleuren van de regenboog liggen de ooit enorme reuzen, nu soms nog redelijk heel, maar vaak ook stukken stam of zelfs in steen-houtsnippers (ja, ik weet dat ik niks mee mag nemen). Ongelooflijk wat prachtig om te zien en wat vreemd om je te realiseren dat je hier staat te midden van een meer dan eeuwen oude landschap, nu woestijn maar ooit bos. Dit park heeft niet alleen deze stenen reuzen te bieden maar ook Blue Mesa een landschap van bergen met overwegend blauw tinten en verderop, de painted Desert in groenen en rood oranje kleuren. Zulke kleuren kan de mens niet bedenken en zijn niet in foto’s te vangen, dat kan alleen maar een slap aftreksel van de werkelijkheid worden. Dit park heeft ook een deel van de route 66 binnen zijn grenzen en de Santa Fe Railroad gaat er dwars doorheen. Een bezienswaardigheid is de Painted Desert Inn uit 1924 en in die tijd een geliefde pleisterplaats voor reizigers met mooie muurschilderingen, nu geheel gerenoveerd. Er staat in een van de ruimtes een oude Navajo dame die zelf gemaakte sieraden verkoopt en dat komt nou goed uit! Uiteraard wordt er wat gekocht om mee terug naar huis te nemen. We hebben veel langer in dit park doorgebracht dan in eerste instantie de bedoeling was, maar het was dan ook prachtig weer om veel te lopen en onze ogen uit te kijken. We zijn mooi op tijd bij Paul Evert’s RV Country om de verwarming te laten maken en daarna naar de KOA Flagstaff/Grand Canyon een mooie plek op een boomrijke campground te bezetten. (Full hook up voor $38,=)

Het heeft snachts weer een tikkie gevroren dus we zijn blij dat de verwarming het weer goed doet.we hebben er uiteraard ook voor gezorgd dat we de wateraansluiting niet hebben gebruikt en de waterheater aan laten staan om ervoor te zorgen dat we geen bevroren leidingen op lopen. Het is alweer donderdag 29 maart! De tijd gaat altijd te snel, zo veel te zien in zo weinig tijd, keuzes maken is altijd lastig! De keus voor vandaag is gevallen als aperitiefje op Wallnut Canyon National Park. Dit is een canyon met loodrechte wanden die ooit bewoond is geweest (van 1065 tot 1250) door de Sinagua (zonder water dus), dit waren indianen die ooit op de vlucht zijn geslagen voor een vulkaanuitbarsting (Sunset Crater) en beschutting vonden in de wanden van deze canyon. De wanden aan zowel de noord als zuidzijde werden ingebruik genomen en gaven bescherming tegen de harde winden die dit gebied (ook nu nog) teisterden, gaven koelte in de zomers en hielden de warmte vast in de winter. De al aanwezige grotten werden aangepast tot woningen en er werd o.a. Mais verbouwd op de klifranden, ze waren zgn. Dry farmers, dus konden zonder veel water gewassen cultiveren. Je kan hier de klif in en een prachtige route lopen of van boven af de canyon in kijken, de grotwoningen zijn ook goed te zijn vanuit het Visitors center. Dit toont de inventiviteit van de mens en hoe hij weet te overleven in alle omstandigheden. Het wordt tijd voor de moderne mens en die gaan we maar eens zoeken in Sedona. We gaan hiervoor een werkelijk schitterende rit maken over de US 89a, die leidt door het Cococino Forest en langs Oak Creek, nemen veel haarspeldbochten, maken steile klimmetjes en afdalingen. Rode rotsen begroeid met bomen laten je met elke bocht een nieuwe ansicht zien. En dan kom je uit blijde moderne mens in Sedona, mooi gelegen in het dal, vol toeristische winkels en restaurants, gonzend van gezelligheid. Nou even een stukje lopen, koffie drinken en genieten van de omgeving en dan weer verder met onze RV naar de volgende stop; Williams. Williams is een stadje op de route 66 waar je de oude pioniersgeest nog kan voelen en waarvandaan de Grand Canyon Railroad vertrekt. Daar staat de locomotief te pronken in glimmend zwart. Je kan hier een roundtrip bezoeken voor $67,=, daar doe je dan 8 uur over met tijd voor een bezoek aan de Grand Canyon. En in het stadje zelf is voldoende route 66 te proeven, ook leuk! Als je een fan. Bent van cowboyfilms, sla dan het John Wayne museum niet over. Echt gewoon leuk om hier rond te lopen en te genieten van wat  niet meer is maar een geliefde herinnering is geworden. Het is voor ons wel mooi zo, wij gaan maar eens naar de KOA Williams/Circle Pine voor een fulltime hook up ($45,10). Morgen gaan we weer de woestijn door richting Californië!