From Coast to coast

https://youtu.be/SKX6GOmTGBA 

we blijven mobiel, hoewel dat niet altijd makkelijk is...maar daarover later meer.

Na onze ontmoeting met de walvissen en de orca’s verlaten we Moss Landing, maar we weten; we komen terug! Het is woensdag 4 april en langs de weg hier in Californië zie je overal de gewassen groeien en geoogst worden die bij ons net boven de grond komen (of nog net niet). Er zijn overal kraampjes waar je citroenen, sinaasappelen, artisjokken, kiwi’s en...aardbeien kan kopen. Voor een paar zomerkoninkjes zijn we altijd in, dus die worden gekocht. Ze zijn enorm groot en goed betaalbaar. Dan gaat het verder naar Gilroy (hoofdstad van de knoflook, die geur hangt dan ook behoorlijk in de lucht) voor de giga outlet. We slaan in bij Colombia en Northface en denken dat we zo de Californische weersomstandigheden wel kunnen doorstaan, maar ook voor thuis altijd handig. Het is hier goedkoper dan bij ons. Je moet er wel rekening mee houden dat overal nog tax bovenop komt, daar zijn wij niet aan gewend, maar als je het van tevoren weet, sta je bij de kassa niet voor een raadsel. Evengoed nog goedkoper dan bij ons hoor! We zijn op weg naar het Samuel P. Taylor State Park voor een verblijf onder de redwoods. Overal staat “ full” maar als je het niet persoonlijk vraagt, dan weet je het nooit zeker. Dus je vriendelijkste gezichtje opzetten en zeggen dat je het wel hebt zien staan maar dat je toch hoopt dat...en ja. Het lukt! We mogen op een tent groepsplaats staan (wel droog kamperen, dus zonder alles) en dat is ons best. Het is allemaal behoorlijk basic, we hebben wel een generator aan boord, maar die gebruiken we liever niet. Dat betekent dat je zuinig met je electra om moet gaan. Warm water gaat via de propaantank, we kunnen eventueel aan boord douchen (gaat prima), maar dan moet je wel je vuil water tank lozen en zorgen dat er van tevoren voldoende water aan boord is, daar houden wij meestal wel rekening mee. We betalen voor het prachtige plekje onder de gigantische bomen $35,= en dat hebben we er graag voor over. Het is s’nachts aardedonker en zo stil als in een doodskist, zo stel ik me dat tenminste voor. De volgende ochtend na het ontbijt lopen we een trail tussen de bomen en langs de rivier, daarna gaan we weer op pad. We zitten vlakbij Point Reyes, dat is het uiterste puntje bij (links boven) San Francisco ( we hadden al besloten dat we de stad niet even kort aan zouden doen, we zijn hier al een paar keer geweest en willen liever een “ echt” lang bezoek doen over een paar jaar). Het is een schitterende rit die we beginnen met een bezoek aan het visitor center, waar we, gewapend met kaarten, vandaan komen. Er wordt ons verzekerd dat bijna alle wegen te begaan zijn met een RV. Dat blijkt ook te kloppen, qua breedte, maar de weg is werkelijk verschrikkelijk slecht! Ik geloof dat alle kopjes wel 10 keer van plaats zijn gewisseld voor we boven zijn, wat een herrie, de schokbrekers van deze camper zijn alvast goed getest. Maar wat een uitzichten, magnifiek! Je kijkt de hele kustlijn langs richting Oregon en je wordt geschokt door de diepte van de kliffen die je passeert, maar je moet ook uitkijken voor de koeien die regelmatig uit hun weiland lopen. Er lopen baaien of grote slufters het binnenland in, ook daar heb je goed zicht op. We lopen vanaf de parkeerplaats naar het uitzichtpunt bij de vuurtoren en zien onderweg hertjes lekker staan grazen, geen zorg in de wereld. Er zwemmen een paar grijze walvissen voorbij, we kunnen ze goed zien blazen. Op weg naar Alaska...na dit weergaloze bezoek gaan we verder om een kampeerplek te zoeken. We zijn gewaarschuwd dat er heel erg slecht weer op komst is en dat we moeten zorgen dat we op tijd van de weg zijn. We vinden een prima plek vlakbij Bodega Bay; het regionale park Doran Beach. Omdat het slecht weer is (het regent al stevig) is hier ruimte zat. Normaal is dit park, tussen de zee en de baaien in vol met dagjesmensen en kampeerders. Dat is dan toch een beetje mazzel. Wel weer droog kamperen voor $32,= deze keer. Ik ga toch nog even het strand op voor het losbarst, hou nou eenmaal van de zee, met welk weer dan ook. Altijd even jutten hè, schelpjes, steentjes, alles gaat in de zak van mijn regenjas. De hele nacht blijft het regenen, de volgende ochtend is niet veel beter. We gaan toch nog even het dorp bekijken, hier is Birds van Hitchcock met Tippi Hedren ooit opgenomen. Sommige van de gebouwen staan er nog, helaas regent het nu veel te hard om ook maar iets op de foto te krijgen. We drinken een lekker espressotje in een geinig tentje en gaan daarna verder langs de California 1. We moeten inmiddels goed uitkijken, er is heel veel schade aan de weg en de bergen erom heen. Veel “ rockslides” en soms water zo diep dat het, als we erdoorheen rijden, tot zelfs over het dak van de camper slaat. Een aantal weghelften zijn afgesloten en ook sommige wegen, de weg die wij volgen is gelukkig nog open. We rijden zo langzaam mogelijk, als er complete rotsblokken op de weg liggen kan je maar beter paraat zijn en op tijd kunnen remmen. We zien veel wagens met schuivers die wij thuis inzetten voor het wegschuiven van sneeuw. Ze hebben het druk! Maar ook reddingsteams en veel brandweer...de hele weg door Mendocino county is een soort steeple chase geworden. We stoppen onderweg even in Mendocino voor een lunch en om uit te rusten, het is ingepannen rijden voor Bert. We waren van plan om in van Damme State park te overnachten (voor het zulk slecht weer was) maar dat gaat nu niet door.  Ik ga uiteraard nog wel even stukjes abalone schelp zoeken...Overigens is het park gesloten. Dat zien we meer onderweg, de State en National Parks langs de kust zijn dicht vanwege de weersomstandigheden. We gaan, nog steeds op de 1, door een stuk binnenland naar de 101. En dan, ja hoor, bomen op de weg. Nu kunnen we echt niet verder. We keren om en waarschuwen de tegenliggers, komen een medewerker van CalTrans (zeg maar de Californische Rijkswaterstaat) tegen. We geven aan hem door wat er aan de hand is en dat hij er wel een paar collega’s bij nodig heeft om dit klusje te klaren. Zien nog wel een paar herten (mule deer met een zwarte staartpunt) en Wapiti’s (Elks)  in de berm, moet je dus ook nog voor uitkijken! We hebben onderweg een RV park gezien, tussen het strand en de rivier (!) die open is. We kunnen terecht voor $58,=, wel behoorlijk aan de prijs maar ja, ze hebben dan ook wel beach access hè. Het is de Westport beach RV park and campground. De hele nacht blijft het gieten, de rivier kolkt pittig maar blijft binnen de oevers gelukkig. We houden de berichtgeving op de website van CalTrans in de gaten, maar geloven niet erg in de berichtgeving. Tenslotte was wat we gisteren tegen kwamen ook niet bekend tot wij op de bomen stuitten. Als we vertrekken na het ontbijt en een korte wandeling op het strand ( het is bijna droog) vragen we aan een van de camping mensen om raad. Hij zegt dat er landslides zijn op de 1 (enige doorgaande weg, moet je je voorstellen, de A1 ontoegankelijk en geen uitwijkmogelijkheid) en dat we alleen via een plaatselijke weg kunnen. Hij zegt dat het te doen moet zijn met een RV; ‘ people do it all the time’. Dus ja, dan proberen we dat, maar wel heel voorzichtig. Branscombe Road naar Laytonville blijkt prima te doen en we pikken aan de andere kant van de berg de 101 op, pfoei! Gelukt. We volgen de Southfork Eel River, die een kolkende modderstroom is geworden en vele bomen vervoert naar waar ze niet willen zijn. Wat een schade onderweg, veel lawines en bomen om, die nou juist delen van de bergen vast moeten houden. Toch een hele mooie weg en het is overwegend droog. Langzamerhand komen we weer bij de kust van noord Californië uit. We stoppen in Garberville (vreemde plaats, met veel paradijsvogels) drinken een lekkere kop koffie met ‘iets’ erbij (de White chocolate chip cookies met raspberry komen net uit de oven) en vervolgen onze weg tot in Eureka (dat schijnt te ontdekker, hoewel er natuurlijk al indianen waren, te hebben geroepen). Weer een apart stadje, veel victoriaanse gebouwen in alle kleuren van de regenboog, een waterkant met boardwalk en haventje, een hartstikke leuk museum en veel aparte winkeltjes. Het waait pittig maar de zon schijnt weer, gelukkig. In het Clarke museum vind je cultuurhistorische zaken van zowel de oorspronkelijke bewoners als de pioniers, het is alleraardigst en gratis ook nog. Een donatie wordt wel op prijs gesteld. Hier is ook het visitor center gevestigd en de vriendelijke meneer die er werkt regelt een plek op een nabijgelegen camping. Dat wordt Shoreline RV park Eureka met full hook-up voor $47,=. Morgen verder richting Oregon.