Maart, april, niet alleen het landschap maakt het verschil

https://youtu.be/lXBbttFIVEY

om even “ in the mood” te komen, hier een nummer van een van de beste neuzen aller tijden. Over een dame en een woestijn...

Vrijdag 30 maart alweer,nog even en we zitten in april! We gaan vanaf de campground in Williams op pad naar Lake Isabella, omdat dat mooi is gelegen voor een doorreis naar de kust met een korte tussenstop bij het park der “ reuzenbomen”. Deze laatste campground gaan we wel onthouden voor een volgende keer naar de USA, dan kunnen we mooi vanaf hier een trip met de Grand Canyon Railway gaan maken, je moet nog wel wat wensen op je lijstje overhouden nietwaar? Het wordt weer een prachtige rit door het steeds veranderende landschap. We beginnen in een bergachtig gebied met veel bos (vooral dennen), passeren Lake Havasu (ook een mooie plek om eens te verblijven) en steken de Colorado River over. Dat is al de 3e rivier van betekenis; we hebben de Missisippi al overgestoken en de RIO Grande, deze machtige rivier komt erbij op ons lijstje (is toch wel wat anders dan de IJssel, hoewel ook mooi).we passeren de grens van Californië (alweer een andere staat), gelukkig is de Pacific time hetzelfde als de mountain time van Arizona, het tijdsverschil met thuis is nog steeds 7 uur. Het lijkt wel sciencefiction, wij in het verleden jullie in de toekomst. De enorme grote Mohave woestijn ligt in San Bernardino county en is niet alleen een gortdroge woestijn, maar ook mooi. Dat komt doordat het geen vlak “ niets” is, maar er zijn veel bergen (soms in de verte) en veel afslagen naar de alom bekende route 66. Ook de treinen gaan links en rechts langs je heen met enorm veel wagons en (zee) containers, een stuk of 3 locs voor en nog een paar achter en rijden maar. Dus je hoeft je niet te vervelen. Let wel even op dat je tank vol zit, onze RV rijdt 1 op 4 (dat gaat dus best wel lekker en zeker als je een beetje pittig rijdt) en we moeten toch even bijtanken. In Californië is de benzine sowieso duurder ($1,= minimaal) maar in de Mohave ben je gelijk blut ($2,= meer). Een gewaarschuwd mens telt voor 2!  We gaan van bergen met bomen naar woestijn naar weer bergen naar hoogvlaktes, want Lake Isabella is werkelijk schitterend gelegen in een alpien gebied. Hoewel die vlieger niet helemaal op gaat, want je ziet ook veel Joshua Trees onderweg en allerhande cactussen, onderweg veel roofvogels. De red tailed hawk laat zich regelmatig zien, maar ook de gieren zijn letterlijk niet van de lucht. Op de allerlaatste benzinedampen bereiken we de Lake Isabella/Kern River KOA in Weldon, godzijdank gaat het laatste stukje bergaf, anders hadden we echt een serieus probleem gehad. Overigens hebben we dat evengoed, want komen we hier ook weg? Alle dorpen hebben best veel kerkjes, maar een benzinepomp hebben we niet gezien. De eigenares van de campground zegt dat er amper een mile (1,6 km) verder te tanken valt. Trouwens, wat een geweldig leuke campground is dit! Veel zorg besteed aan de inrichting en het sanitair is dik in orde, vanaf de plek kan je diverse trails lopen en je zit dicht bij het schitterende meer. We zitten midden in de Alta Sierra en door de nabijheid van de Kern River is het hier groen zat, veel farms maar weinig anders te doen dan de great outdoors. Daarom wordt de saloon op de campground ook graag bezocht door de inboorlingen die dan ook behoorlijk lazerus vertrekken. Ach, het is bijna Pasen en iedereen is hier erg begaan met een “ Happy Easter”, eindelijk een dag vrij.. wij gaan de volgende dag het Sequioa National Forest in en genieten van de omgeving. Uiteraard veel bos en berg en rivier en ravijn, als je een klein beetje angstig bent aangelegd (ik durf bijvoorbeeld nog niet eens een achtbaan in) dan is het wel een beetje eng. Maar de wegen zijn hier goed begaanbaar( de Amerikanen nemen echt geen risico met al die rechtszaken die gelijk aangespannen worden) ook met een RV. We rijden, wandelen, lunchen op een van de vele picknick grounds ( er zijn ook heel veel campgrounds waar je “ droog” kan kamperen) en genieten van de rafters op de stroomversnellingen van de Kern River. Schitterend! Omdat de doorgaande wegen nog niet zijn vrijgegeven (het is tenslotte nog maart en de sneeuw is nog maar net weg) gaan we terug naar Lake Isabella ($39,=) voor nog een nachtje genieten van de omgeving en de gastvrijheid. O ja, het devies hier is: “Don’t squat on your Spurs . Nee, dat lijkt me ook niet wijs...als we de volgende dag op pad gaan naar de nieuwe bestemming is het nogmaals genieten van de omgeving, het valt ons op dat er overal river acces is, je kan zo met je bootje op verschillende plekken het water in, echt zo eenvoudig! Of je kampeert gewoon vlak aan het meer, met je voorwielen in het water (echt!), mag allemaal. Maar niet vervuilen, dat kost je een aardige duit. Daarom (weer zo’n mooie); “ Woodsy the owl says, give a hoot, don’t pollute!” Ja hoor, je komt overal aardige teksten tegen hier, hou ik van. De prachtige route voert nog door een heel groot stuk Sequoia National Forest en langs de Kern River, ongehoord mooi. Onderweg wordt er daarom vaak gestopt voor foto’s. En dan maak je vaak kennis met de makkelijk toegankelijke Amerikanen, deze keer met een paar Chinezen uit Los Angeles. Als Bert in een zeer geanimeerd gesprek zich laat ontvallen dat de Nederlanders de Chinezen van Europa zijn (vanwege de handelsgeest en het op de penning zijn) is het helemaal hilarisch. Gaan we nog eens verder? Het landschap veranderd en wordt wat (sub) tropischer; er zijn veel palmbomen maar ook amandel bomen en pistachenoten bomen en citrus of avocado’s en veel wijnvelden en..opeens, weer ja-knikkers! Gadver, is er weer een olieveld ontdekt? Hoop maar dat het bij deze redelijk kleine blijft! In de omgeving van Paso Robles zijn de echte grote wine estates te vinden en kan je overal wijn proeven, met een amandeltje erbij. Niet als je moet rijden alstublieft. Wij komen terecht (voor de 3e keer sinds we met een RV door de USA trekken) in het State Park Morro Bay. Dit is een heel apart, beschermd gebied, een zgn. Estuary. Hier ontmoet het zoute water van de zee het zoete water van de rivier en dat zorgt voor een heel bijzonder natuurgebied. We nemen een late lunch bij het Bayside Café (zeer aan te raden) en lopen een stuk langs het jachthaventje en door het natuurgebied, zien de eerste kolibrie van deze vakantie (deze soort eet de nectar van de dennen), bezoeken het pittoreske museum en vallen de golfers lastig die een balletje proberen te slaan. Prachtig golfterrein hier ook en de plek waarvandaan de Monarch vlinders elk jaar hun lange vlucht door het land maken. De gieren nestelen zich in de bomen boven de campground, dus wij kunnen ook wel te bedde. Deze campground is best duur ($48,=),zeker gezien de staat van het sanitair, maar je betaalt hier voor de locatie en die is het waard. Ja, en dan gaan we echt verder naar de kust, daar zijn we nu echt aan toe. Als je aan zee woont, heb je blijkbaar toch die heimwee naar de zilte lucht en de oceaan die alles verbindt. Maar we gaan rustig aan en doen eerst een heerlijk bakkie in downtown Morro Bay bij Sun and Buns Bakery en gaan dan over de boardwalk langs het water en de winkeltjes lopen. Er is hier een deel dat Dutchman’s Landing heet, maar ik heb geen idee waarom (ga ik nog wel opzoeken uiteraard). Er is een restaurant dat elke dinsdag krab (as much as you can eat) serveert en het afval uit de krabbenvallen wordt gedoneerd aan een grote zeeleeuw. Wat een tanden! Ook ottertjes zijn te zien in de haven en de (niet zo grote) zeeleeuwenkolonie ligt heerlijk te zonnen tussen de kanoënde mensen. Met dit heerlijke weer geen straf om lekker lang te kijken en te kletsen met wie je maar tegenkomt. Iedereen is zeer geïnteresseerd in het waarom je zo lang op vakantie kan en waar je vandaan komt en waar je heengaat en en en; “ Safe Travels!” Is niet van de lucht. Als laatste gaan we nog naar de otterkolonie bij het strand vlakbij de rots en genieten daar van de otters met hun jongen. Er zitten ook een paar nesten van “peregrine falcons” ofwel slechtvalken in het Nederlands en dat vertaald zich weer in het Amerikaans naar “ bad ass falcons” volgens de onderzoeker die daar zit. Ja, mooie naam eigenlijk wel voor dit snelste dier op aarde, dit bommetje van energie. Kom op, verder! Over de camino real ( de weg die de Spanjaarden ooit volgden door Amerika) komen we langs een giga militair complex (California Home Guards, camp Roberts), eten een burrito en een taco in King City en bereiken via Castroville (the artichoke center of the world) eindelijk de zee bij Moss Landing. Hehe, we checken in voor 2 nachten voor ($130,=) gaan over het strand lopen en zien de walvissen in de verte, lopen door het kleine centrum en hebben weer eens een geanimeerd gesprek in the New Shakespeare Sanctuary, nemen een heerlijke maaltijd bij Phil’s fishmarket and Eatery (Fish and chips van heilbot en echte crabcakes). Morgen op walvisvaart met Sanctuary Cruises! Maar daar moeten jullie nog even op wachten.