Van het kerkhof van Lajitas naar de Caverns van Carlsbad

https://youtu.be/eUGOXnzn8bI

voor wie van een lekker stukje stevige muziek en oude rockers houdt...luister eerst maar even naar deze jongens.

Zondag 25 maart gaan we vanaf Lajitas het tweede deel van Big Bend bekijken, dat is het State Park dat vlak langs de Rio Grande loopt. Eerst eren we de doden van Lajitas op het kerkhofje (je zou bijna pittoresk zeggen) en nemen met smart afscheid van deze mooi gelegen campground en haar prima faciliteiten. Was wel erg warm! Gelukkig is het bewolkt en nog maar 30 graden, dat is voor de roadrunner die nog even oversteekt niet te warm. Je kan je niet voorstellen als je zo’n beestje ziet (en hoort!) dat hij zelfs slangen eet...Het State Park kan je met een flinke RV (27 ft. Is de onze,weet je nog) makkelijk doorkruisen, de weg (Texas mountain trail) loopt redelijk dicht langs de Rio Grande. Schitterende uitzichten op het water, soms op enorme dieptes en soms gewoon doorwaadbaar vanaf de oever. Maar pas op; als je oversteekt ben je zwaar in overtreding. Er staat een aardige boete op. Ik probeer me voor te stellen hoe dat dan moet, je gaat lekker een stukje zwemmen, maar mag niet over de helft? Of is de grens niet in het midden maar pas aan de andere kant? Dan moet je uitkijken met je kano dat je niet kapseist en aan de “ verkeerde” kant terechtkomt. We komen zelfs een paar hele bijzondere varkens tegen; Javelina’s. Ze lijken op everzwijnen, eten prickley pear cactussen met naalden en al en stinken als “ skunks” . We hebben ze gezien en horen eten maar niets geroken (gelukkig). Het is een schitterende, bloedstollende rit. Hoewel de weg breed genoeg en prima onderhouden is, gaat het wel vaak steil omhoog en omlaag en vraagt het bochtenwerk om een chauffeur met ervaring op Zandvoort, liefst iemand die privé les heeft gehad van Jan(tje) Lammers. Of anders wordt het gewoon heeeeel langzaam rijden. Mij kan het niet langzaam genoeg, beetje het tempo van de eenzame fietsers die we tegen komen is voor mij prima. Zeker aan de kant van het ravijn. Ook de gieren die we al een groot deel van deze vakantie (in het woestijngebied) tegen komen, zeilen prachtig mee op de wind en doen zich regelmatig tegoed aan een hapje roadkill. Er ligt zat hoor, hertjes, konijntjes, zelfs een woestijnvosje (dood en doodzonde) wordt door de dames en heren Turkey Vultures (in Texas noemen ze ze gewoon Buzzards) genuttigd en zo is het toch geen verspild leven. We blijven deze weg, de farm road, volgen tot we een Border Control tegenkomen, mijlen van de grens verwijderd. Het lijkt ook niet nodig om eerder het binnenkomende verkeer te controleren, in de woestijn lopend hou je het niet lang vol, over de gigantische bergrug kan je niet komen en de paar dorpjes die dichter bij de grens liggen zijn misschien niet interessant genoeg. Maar bij de steden moet je wel wegblijven, als illegale vreemdeling. Wij worden besnuffeld door de honden en goed genoeg bevonden, de RV hoeft verder niet gecheckt te worden.  We komen in Fort Davis bij een enorm leuke drugstore annex hotel annex restaurant terecht, waar we met veel plezier en smaak een lunch nemen.  vriendelijke mensen en heerlijk gegeten. De rest van de reis zien we, zoals altijd, het landschap steeds veranderen, maar helaas na Verhalen (mooie naam hè) niet ten goede. Het lijkt wel een deja vu, de oliekoorts heeft hier behoorlijk toegeslagen. Nog niet zo erg als bij Midland maar dat kan niet lang meer duren. Dus de wegen zijn weer enorm slecht met soms hele diepe gaten en met veel verkeer. De harde wind is ook nog wel een ding in dit woestijngebied, het bemoeilijkt je stuurmanskunst aanzienlijk, zeker als je ook nog door een truck wordt gepasseerd, pas vooral op voor de stoot wind die je krijgt! Er komt pas weer een eind aan na Loving (alweer zo’n prachtige naam), voorbij Pecos. In Amerika stuit je soms(behalve op mooie plaatsnamen) op leuke woordspelingen of teksten die iets aanprijzen (maar daarmee eigenlijk juist niet), hoe is deze: “ Cremation, my last chance for a smoking, hot body” ? Is het nou reclame voor of tegen crematie of voor of tegen roken? Zeg het maar. Inmiddels hebben we mountain time en gaat de klok een uur terug, het verschil met Nederland is nu 7 uur. We kunnen op de KOA van Carlsbad terecht voor $48,=, volgens mij best aan de prijs voor een “ overflow” plek zonder water, rioolaansluiting of kabel en op de parkeerplaats, maar ja, je bent wel blij dat je een plek hebt. We hebben tenslotte niks gereserveerd (lesje!). De camping is op zich dik in orde, we staan wel dwars op de woestijn en de harde wind. S’Nachts worden we wakker geschud, we zijn er even niet gerust op, maar we halen de ochtend met de RV in tact. En die ochtend starten we met een bezoekje aan de plaatselijke StarBucks, niet alleen voor de espresso en cappuccino (die hier goed betaalbaar is) maar ook voor de goede WiFi, beter dan op de campground. Lekker ff appen met thuis en op FB vrienden vervelen ( voor zover ze wakker zijn dan). We gaan de grotten van Carlsbad bezoeken, dat was nl. de bedoeling van ons verblijf hier. De grotten zijn gelegen in een National Park (dus de annual pas komt weer goed van pas) en je kan toegang krijgen via het visitor center, via de “ natural entrance” (lopen) of met de lift. Ook de entree van de Caverns zijn voor een houder van een pas van de nationale parken gratis. We gaan met de lift en gaan tegelijk met een aardige meneer met een opmerkelijke tekst op zijn shirt naar beneden. Je kan er van vinden wat je vindt, maar wij Nederlanders hebben wat moeite met zulke uitingen van liefde voor wapentuig (toch?). Deze meneer denkt nou juist dat wij niet helemaal lekker zijn, dus het is maar net wat je gewend bent en hoe je het bekijkt. De grotten zijn spectaculair, nog nooit zulke grote druipsteen grotten gezien die bovendien zo makkelijk toegankelijk zijn gemaakt. Enorme zalen en curieuze structuren, soms lijkt het wel een elfenland en soms verwacht je monsters te voorschijn te zien komen. Er hangen “ lakens” van de plafonds en er zijn hobbit woningen gebouwd. Wonderlijk mooi en enorm van afmetingen. Je loopt hier makkelijk minimaal een uur of twee rond. De grotten zijn tussen maart en oktober ook de woning van een hele zooi vleermuizen. Als je op de goede tijd komt, kan je in het “ bat flight amfi theater” plaatsnemen en ze uit de grotten zien vliegen. Dat moet mooi zijn! Bij ons eigen vertrek uit de grotten wacht een onwelkome verrassing; de liften zijn stuk. Er zit niets anders op dan naar boven te lopen, een stijging van 800 ft.over een lengte van 1.4 mile. Hoe dat moet met de mensen die gewoon ECHT niet zo’n end kunnen lopen (en die waren er genoeg, te oud, te zwaar, slecht ter been) weten we niet echt. Onderweg horen we een paar jonge Amerikanen zeggen dat; “ A lot of people come here from far away to see this, and it is right next to our doorstep” waarop ik zei; “ We come all the way from Holland to see this!” Dat vonden ze geweldig, vooral toen Bert er ook nog even eraan toevoegde; “ Unfortunately your  president fucked up the elevators!” Lachen die gasten, het waren waarschijnlijk geen aanhangers van Trump. Toen we boven waren hebben we brandweer zien staan en verschillende parkrangers met volle bepakkingen naar beneden zien gaan, om mensen te helpen. Was best wel trots op ons, maar als we dit van tevoren hadden geweten waren we er vast niet in gegaan. Toch...heel erg de moeite waard! De reis verder deze dag heeft ons langs farms met pecannoten bomen (weet nu ook hoe die eruit zien) gebracht, door nog meer woestijn en wind en stofwolken, door het mooie Lincoln National forest, langs boerderijen met prachtige black angus koeien, langs heuvels en riviertjes, voorbij een kudde wapiti’s en door de Sacramento mountains met de skigebieden in en om Cloudcroft. Net zolang tot we konden (nu wel gereserveerd) inparkeren op onze prachtige plek (de luxe patio) op KOA White Sands/Alamogordo. Jezus wat een mooie plek, met lui zitje en gas BBQ! Full hook up voor $41,70, dat is niet gek.

Morgen naar White Sands en dan naar andere oorden...