regen, regen, regen, storm, ruige zee en af en toe droog met een zonnetje

https://youtu.be/Dj0drevGOgA

tijdens deze reis zijn we al langs zoveel indian tribes gekomen, van Apachen tot Cheyennes, van Navajo tot Paiute. Het wordt tijd dat we ook eens naar een gemengd indiaanse band luisteren, misschien herken je het nog?

Zondag 8 april vertrekken we vanuit Eureka langs de kust, we volgen de bijna eindeloos lange US1 langs de Pacific, het is een Scenic Byway van begin tot eind. Deze weg voert ons langs ruige zeeen en door kleine dorpen, langs weilanden en door bossen, over hoge bergen en rivieren, kortom volg deze weg en je ziet elk landschap aan je voorbij trekken dat er maar op aarde bestaat (behalve woestijn dan). We stoppen veel onderweg om op stranden te lopen en ons te vergapen aan de golven die op de rotsen te pletter slaan. We komen door het redwood National park, waar de zon bijna niet doordringt tot op de bodem. Dit is het land van Sasquatch of BigFoot en je kan je dat levendig voorstellen. De rotsen en boomstronken in de nevelige omgeving en de neerhangende mossen van de bomen maken dat je allerlei vormen ziet opdoemen. Je hoort hier geen vogelgezang, er valt simpelweg te weinig te eten voor de gevederde vriendjes die we nou juist overal op onze reis zoveel horen en zien. Ook door dit immense park (of beter parken) loopt de, inmiddels 101, maar we gaan ook een stuk door de Newton B. Drury Scenic Byway. Prima te doen met ons Leprechauntje. We kijken uit naar wapiti’s en gaan daarom naar de plaatsen waar ze vaak staan, maar helaas. En waar komen we ze wel tegen? In het gras langs de snelweg...Langs de lagunes en de oceaan jutten we (ik) veel steentjes en kleine stukjes drijfhout. Er ligt zulk mooi hout in zulke mooie vormen en kleuren, daar zou je wel meer van mee willen nemen, maar ja, de koffer hè. Onderweg hebben de stranden exotische namen zoals Manila of Samoa, aan de Humboldt bay, maar het weer is niet echt tropisch te noemen. Wij strijken voor de nacht neer in Crescent City, dat in 1964 nog getroffen is door een vloedgolf of tsunami. Je komt hier langs de kust dan ook steeds borden tegen waarop staat dat je een tsunami hazard zone betreedt (entering)of verlaat (leaving) en waar je heen moet als je onverhoopt moet vluchten voor een vloedgolf. Lekker hoor als het nou niet heel erg lekker weer is...maar dit schijnt alleen voor te komen als er een aardbeving is. Degene die Crescent City ooit trof kwam door een aardbeving in Anchorage, Alaska. Dan zie je ook weer hoever zo’n golf komt! De KOA Crescent City Redwoods heeft een plekje voor ons en is gelegen tussen de bossen. Ze hebben keurig sanitair (dit is wel 1 van de schoonste van de hele reis) en rekenen hele schappelijke prijzen, $45,= voor full hook-up. (Wij maken vaak gebruik van KOA’s vanwege de korting die we krijgen via RoadBear, onze RV verhuurder) De volgende dag is het nog steeds droog (maar niet overtuigend) maar staat de wind weer behoorlijk door, we zijn vrij snel in Oregon  en gaan eerst naar het welcomecenter Chrissey Field State Park (altijd doen!) waar we voorzien van kaarten, brochures en goede raad verder trekken. Weer stoppen we zo vaak we kunnen bij de vele stranden (vaak ook State park en geschikt voor picknicks) en, als het droog is, maken we graag een wandeling over het strand. We komen over de Thomas Creek Bridge, de hoogste brug van Oregon (345 feet), inderdaad is het een aardige kloof waar je over rijdt, we hopen maar dat de boel goed onderhouden wordt. We lunchen op het strand bij de Pistol River Scenic Area en gooien de tank goed vol in Gold beach. Dat is hier veel goedkoper dan in Californië! We gaan in Port Orford, dat is een vissersplaatsje zonder haven, dineren met een vismaaltijd bij Griffith. De schepen worden hier in en uit het water getakeld en staan op de kade opgesteld tot de volgende vaart. Er is ook een klein monument voor de zeelui die niet terugkeerden, nog in 2016 zijn er zo 3 man verloren. Daar sta je ook niet altijd bij stil, dat het vangen van vis gevaarlijk kan zijn en niet alleen voor de heren van Deadliest Catch op Discovery. We overnachten in het  statepark (heb bij het welcomecenter ook meteen een boekje meegenomen met alle State Parks in Oregon) Cape Blanco Lighthouse. Self registration (envelop invullen en geld erin doen) electra en water voor $24,=. Heerlijk stil, onder de dennen en aan de oceaan. De zon schijnt nog dus we gaan op de klif nog even genieten van het uitzicht, geen walvis te zien maar wel een boomvalk, ook mooi! S’ochtends heeft de regen ons weer bereikt en gaan we verder op pad, nog steeds over de 101, we stoppen bij Face Rock Creamery voor ambachtelijk gemaakte kaas enzo, maar het valt ons een beetje tegen. Je ziet wel achter glas hoe ze de kaas maken, maar het ziet er toch wel erg als een fabriek uit. Zullen wel strenge hygiene maatregelen zijn, net als bij ons. Toch wel aardig om even wat mee te nemen of iets te eten. Wij nemen de beach loop drive, het regent inmiddels pittig en waait ook lekker, om te kijken naar de papegaaieduikers op de rotsen. Maar die laten zich niet zien, zeker een beschut plekje gevonden. Niet getreurd, er is zat ander moois te zien! We maken een uitstapje naar het Coquille Lighthouse (er zijn vele vuurtorens langs deze kust), wandelen door het duingebied hier en spotten een paar zeearenden! Iets verderop, in Coos Bay gaan we naar het railroad museum, lopen de boardwalk langs de haven (waar je kennis kan nemen van de geschiedenis van de omgeving) en eten uiteraard vis. De scallops (sint jacobsschelpen) zijn onwijs lekker, maar de kabeljauw is ook niet slecht. Als je deze kusten aandoet en je houdt van vis en schaal of schelpdieren, dan zit je goed! Wij gaan weer overnachten in een State park, Sunset beach deze keer. Hoewel er van zon weinig sprake is, helaas. Ook weer zelf registration en $31,= deze keer. Nog even op het strand kijken naar de getijdenpoeltjes, het is eb, altijd leuk om te kijken wat er in zit. Zee-Anemoontjes of garnaaltjes of krabbetjes...De volgende dag regent het dat het giet en dat heeft het de hele nacht ook al gedaan. Er wordt wel gesurfd en dat is leuk om naar te kijken, dat gaat heel anders dan bij ons. Ze wachten net zo lang tot er een goede golf komt en pakken die dan met het surfboard. Kan wel eens duren, maar de golven zijn ook vaak wel wat hoger dan bij ons. We gaan nog naar Simpsons Reef maar er is geen zeeleeuw te zien en op Cape Arago waaien we weg, rijden dus maar. Nog verder naar het noorden, we passeren Charleston waar enorme bergen oesterschelpen liggen en de mooie Mc.Cullough Memorial Bridge (beetje art nouveau) uit 1936, en stoppen in het leuke Florence. Regenjassen aan en lopen maar tot aan de Siuslaw River waar we bij Mo’s een voortreffelijke (ja hoor) vismaaltijd nuttigen. We checken in de regen in bij Waldport/Newport KOA voor een full hook-up ($46,=), met uitzicht over de baai, dat is te zeggen, als er uitzicht zou zijn. Jammer want het is een schitterende locatie...donderdag 12 april vertrekken we ( uitgeluid door een hagelbui) nog verder noordelijk. Eerst naar het Newport Marine and Science Museum, vlakbij het Oregon aquarium. Echt heel leuk en een aanrader om heen te gaan. Gratis en voor niks wordt je door enthousiaste vrijwilligers ontvangen en krijg je alle uitleg die je wilt bij de diverse uitstallingen. Er zijn poeltjes waar je de anemoontjes mag voelen (alleen de tentakeltjes), lekker hoor. Voelt kleverig aan de menselijke vingers maar een vis is zodanig verdoofd dat hij opgenomen kan worden als voedsel. Ook info over verantwoorde visserij en hoe je bijvoorbeeld  Dungeness krab (ja van Discovery) vangt of neem een kijkje in het aquarium met de octopus. Bijzonder aardige plek om te genieten en kennis op te doen. Het is gelukkig redelijk droog (wel af en toe een bui), wij gaan verder genieten van de  omgeving en zoeken een plek bij Cape Kiwanda RV resort ($60,=) aan het strand bij de Pelican Brewery. We kennen deze plek van een eerder bezoek, lang geleden. Je loopt hier vanaf de camping zo het strand op, gaat lekker eten aan de overkant bij de brouwerij en neemt er, natuurlijk, ook een biertje bij. Nog ff het strand op, genieten van ondergaande zon in zee achter de kenmerkende rots en dan je bed  inrollen aan de overkant in je rijdende huis. Nu maar hopen dat het droog is vanavond!