Country and Western, Honky Tonk, Blues, Gospel en Rock ‘n Roll; The Crossroads of Music

https://m.youtube.com/watch?v=P5G-dF3Jjk0

dit deel van de trip voert ons van music City naar music City, van Nashville naar Memphis en staat in het teken van de muziek. Moeilijk kiezen tussen Johnny Cash, of Elvis Presley en Jerry Lee Lewis of BB King. Maar het muzikale fragment is toch van The King of Rock ‘nRoll geworden, omdat die hier alles overheersend is...

Even een stapje terug, we vertrekken op 18 maart v.a de camping in Nashville met de shuttle ($10,=, roundtrip p.p.) om het centrum te bekijken. Het is zondag en giga druk, dat is mede doordat de university’s begonnen zijn met de basketbalcompetities, dan komt uiteraard de hele familie mee. Maar o.i. Is het centrum ook een echte toeristenfuik, allemaal kleine honkytonk kroegjes (vrij entree) waar je je lekker rondom kan volzuipen, alles open dus veel muziek (wel leuk!). Leuke geveltjes en uithangborden maar alleen kroegen en eettentjes. We gaan naar het Tennessee State Capitol, heel toepasselijk op een heuvel gebouwd, de tempel van de democratie. En we gaan naar het War Memorial Auditorium waar de oorlogen in Vietnam en Korea worden herdacht. Daarna bezoeken we het visitorcenter van het ijshockey stadion (Predators) waar voor de deur ook nog eens gratis hamburgers worden uitgedeeld. Dat moesten we maar niet doen, wij gaan buiten het centrum eten bij Martin’s BBQ (Tennessee style). Er staat al een aardige rij buiten, meestal betekent het dat het eten goed is (of iedereen die in de rij staat vergist zich, dat kan ook). We vergissen ons niet, heerlijk gegeten in een heel apart gebouw, diverse verdiepingen en veel muziek. Lekker en betaalbaar! We lopen door het Music City Walk of Fame Park en nemen nog een stuk vande binnenstad mee voor we met de shuttle weer terug gaan. Helaas zijn we niet zulke grote fans van Willie Nelson of Johnny Cash dat we een godsvermogen willen betalen om hun museum te bezichtigen. De volgende dag vertrekken we lekker op tijd en rijden al snel langs het Bowie Nature Park terwijl uit de speakers net All the Young Dudes van David Bowie klinkt, toeval? Vast wel, maar wel toevallig...de Interstate 40 west is de eerste weg waarvan we echt kunnen zeggen dat het wegdek goed is en de bermen schoon. Zou het eraan kunnen liggen dat hier veel “ watersheds” zijn? Voor het eerst ook dat we iemand zien die de restanten van banden (dat zijn er talloze en ook behoorlijk groot, logisch met die enorme trucks) opruimt. Wij checken in halverwege de dag bij het Graceland RV park en campgrounds. Ze zijn eigenlijk vol maar we krijgen toch een plek met water en electra (prima voor $91,=) en staan uiteindelijk op een hele mooie plek onder en tussen de bomen. Het heeft onderweg behoorlijk gegoten maar nu is het droog en het wordt behoorlijk warm. Tegenover de campgrounds ligt het enorme Guesthouse van Graceland. Vanmiddag gaan we de mansion alvast bezoeken, dat op loopafstand ligt (als de Amerikanen zeggen dat het loopafstand is, dan is dat ook echt zo. Waarschijnlijk kan je het dan ook kruipen). Behoorlijk pittige entreeprijzen trouwens, maar ja als je op bezoek wilt bij The King, moet je daar ook wat voor over hebben. De goedkoopste kaartjes zijn rond de $44,= p.p. Daarvoor mag je het huis in en de vliegtuigen bekijken, voor ons zat. Eerst een filmpje en dan met de shuttle naar het huis. Dat is behoorlijk bescheiden. Door Elvis gekocht toen hij nog maar 22 was voor $100.000,= in die tijd (1957) nog een behoorlijk bedrag. Het was ooit een landgoed en had de naam Graceland al. Elvis zijn ouders waren niet bepaald rijk en hij is opgegroeid in een ‘ Shotgun shack”, daar zou je letterlijk een geweer in af kunnen schieten, zo klein. Dus hij wilde dat zijn ouders, zodra hij voldoende geld had verdiend, knap konden wonen. Met zijn drieen betrokken ze het landgoed en mama Gladys Love Smith richtte de benedenverdieping in, zelfs het poedel behang in het gangetje bij de slaapkamer is naar haar ontwerp. Elvis had overal tv’s staan en zat aan de eetkamertafel op de plaats die het beste zicht op de tv had.  Beneden in de kelders zie je meer van de eigen smaak van Elvis,kijk de foto’s maar. Toch viel het mij alles mee, ik had meer en groter verwacht. Maar ja, boven mochten we niet komen ( ook toen Elvis nog leefde kwam bezoek niet boven, dat was echt privé) dus wie weet hoe het er daar uitziet. In de tuin ligt de hele familie begraven, ook oma (die nadat ze gescheiden was van opa bij de familie kwam wonen) ligt daar. Zij overleefde haar kleinzoon en zoon en heeft tot 1980 op Graceland gewoond. Zeer de moeite waard dit bezoek, omdat het een tijdsbeeld geeft van Amerika en haar muzikale heldenzoon en omdat je overal de muziek van Elvis hoort. Je realiseert je dan pas, hoeveel van die nummers je woordelijk kent en hoe goed hij was. Jammer dat hij zo jong gestorven is aan de ellende die vandaag de dag heel veel inwoners van de States nu ook nog kwelt; verslaving aan drugs en vooral medicijnen. Maar op de Mansion gaat het vooral over rozengeur en maneschijn. Blij dat we gegaan zijn, we nemen nog wel wat zo kitscherig mogelijke souvenirs mee voor de thuisblijvers! Dinsdag gaan we met de Sun studio shuttle vanaf de entree bij Graceland Memphis in, uiteraard beginnen we bij de Sun studio’s. Je kan je al aanmelden bij de chauffeur die dan een plaats reserveert voor een tour ($14,= p.p.), heel speciaal deze plek. Hier kan je de historie proeven en voelen van de grote blues en rocksterren, hier kwam alles samen. Behalve dat het een tempel is van de muziekhistorie, waar je sowieso al erg blij van wordt, krijg je IN de eigenlijke studio pas echt de rillingen. Je voelt het zowat, je ruikt het, hier waren ze; Jerry Lee Lewis, BB King, Johnny Cash, Elvis Presley, Howlin’ Wolf, Carl Perkins, Roy Orbison. De muren ademen de muziek van jaren her, maar worden ook nu nog gebruikt (30 jaar geleden door U2, en nu door iets mindere goden). Nog even poseren met de microfoon van Elvis of achter het drumstel van U2 en dan stilletjes in de shuttle gaan zitten...ik zeg even niets meer en, voor wie me kent, dat gebeurt niet vaak. Hierna bezoeken we het Memphis Rock ‘n Soul Museum ($12,50 p.p.) waar de historie van de zwarte en witte bevolking uit de doeken wordt gedaan en hoe de muziek, die geboren is op de cottonfields letterlijk op de crossroads een heel nieuwe stroming werd. Alle stijlen die in de titel van dit verslag zijn genoemd werden het ooit verderfelijke Rock’n Roll, waar wij nu nog van genieten. O ja, we hebben ook nog op een wonderlijke plek gegeten in Beale Street (waar alle toeristen samen komen, maar dat vroeger een iets andere reputatie had); een tent van een kampioen worstelaar; King Jerry Lawler’s Hall of Fame. Ik had er nog nooit van gehoord (ken eigenlijk ook geen enkele worstelaar) maar best geinig ingericht (veel capes en kronen) en goede live muziek. En een heerlijke Gumbo! Zo, nog even de was doen voor we morgen vertrekken. Dit was voorlopig de laatste stad, straks wordt het natuurpark(en) in Texas. Geen idee hoe het dan zit met internet, dus hoe lang het duurt voor we weer online zijn???