Terug in British Columbia

Het landschap en de vegetatie veranderen als we van Watson richting Fort Nelson rijden. Voorlopig is de koers Oost.

Liard River Hot Springs het lijkt wel Jurrasic Park. Het park is omringd door hekken die onder stroom staan om de beren te weren. Er zijn hier een aantal incidenten geweest omdat bezoekers beren zijn gaan voeden, waar zit je verstand vragen wij ons dan af.

Langs de Highway voldoende beren maar ook Bisons gezien. Er komt een camper met een Duits kenteken de camping oprijden. Ze hebben hun eigen camper in Hamburg op de boot gezet naar Halifax en verblijven 5 maanden in Noord Amerika. Naar hun zeggen loont het als je langer dan 8 weken verblijft.

Na een wandeling en de koffie zijn we naar de hot springs gegaan. Een houten plankier van 800 meter brengt je er vanaf de parkeerplaats van de camping.

Het water is tussen de 37 en 40 graden en ruikt naar carbid. Er zijn nu kleedkamers, toiletten en kastjes waar je je handdoek in kunt leggen. Na de lunch ga ik mijn laptop opladen in het cafė tegenover de camping, alles beter dan twee uur het lawaai van de generator. Als ik van de camping afloop zijn er aan de rechterkant van de weg op 5 meter afstand Bisons aan het grazen. Ik besluit de weg over te steken, terwijl ik hun nauwlettend in het oog houd, langs hen heen naar het cafė loop. Ik mag daar mijn laptop en de reserve accu van mijn foto toestel opladen. Buiten is er enig rumoer, er is een vrouwtjes Bison met een pas geboren jong bij de groep gekomen. De mannetjes staan op scherp om een ieder die het kalf probeert te benaderen op de horens te nemen. Na 2 uur ga ik maar eens kijken, het spel duurt nog steeds voort en ik besluit met een Duits koppel de weg over te steken en naar de ingang van de camping te komen door heel rustig te lopen, twee grote mannetjes kijken ons aan en lijken toestemming te geven dat wij verder mogen. We bereiken op een veilige manier de camping.

We gaan voor het eten nog even op pad, boven bij de Hot Spring loopt het water via terrassen naar beneden, met een speciale bloemen vegetatie. Niet alles is al in bloei maar de natuur blijft fascineren. Het kampvuur wordt weer opgestookt want we hebben grote lams kebab spiezen. Om acht uur wordt het ons te dol buiten ondanks het vuur, citronella en sterke muggenspray worden we lek geprikt. De camper in, deuren en ramen met horen open.

Het week-end gaan we op bezoek bij Jan Bosmann, ook hem hebben we al zeker 20 jaar niet gezien. Het is van hier naar Prince George nog 1200 kilometer, morgen eerst maar naar Fort Nelson en misschien nog wat verder. Anneke vermaakt zich ondertussen kostelijk met haar e-reader.

Nu weer een oude tot camper omgebouwde Duitse brandweer auto met een Nederlands kenteken gezien. Twee gepensioneerde medewerkers uit de gehandicaptenzorg hebben de camper laten verschepen naar Mexico en reizen twee jaar rond. Hun vorige reis duurde vijf jaar door Afrika met een tot camper omgebouwde vrachtwagen. Toch ontzettend leuk al die verschillende mensen en hun avonturen.

Het heeft vannacht geregend en het weer ziet er niet best uit dit is jammer want laaghangende wolken onttrekken de bergen aan ons zicht. Langs de weg is een kleine kudde van ongeveer 10 bisons met jonge kalfjes aan het grazen, we blijven expres even staan. De pasgeborenen rennen heen en weer onder het toeziend oog van de mannetjes. Na het rennen heb je dorst en dan ga je maar even bij moeder langs om wat te drinken. Het weer wordt er niet beter op maar de weg langs Munch Lake is een lust voor het oog. Vlak voor Nelson wil een eland de weg oversteken maar houd in als hij ons ziet en hoort. Geduld wordt beloond en we kunnen een jong exemplaar op de foto zetten.

Vroeg iN de middag bereiken we Fort Nelson via onze nieuwe app weten we een gratis sani-dump te vinden. De app is ons aangeraden door Nederlanders die jaren achter elkaar op pad zijn op verschillende continenten, een aanrader: iOverlander .

Het is al een poos droog maar zo een 100 km voor onze eindbestemming van vandaag Buckinghorse River begint het te plenzen. Als we aankomen is het droog en schijnt het zonnetje. Het is een BC campground met zelfregistratie dus keurig geld in de enveloppe en parkeren maar.

Aan het begin van de accesroad is een restaurant, Ieder een hamburger maar geen jus op de friet aub. Dit laatste heet hier Poutine en dat wil je echt niet. De eigenaar lijkt erg stug maar ontdooit als we met hem in gesprek komen. Hij heeft geen WiFi en soms jammen ze de telefoon als een chauffeur van zo een grote truck echt even ongestoord 24 of 48 uur wil rusten. Het dichtstbijzijnde stadje is meer dan twee uur hier vandaan.

Morgen weer een nieuwe dag. We komen dan langzaam weer in de ‘bewoonde’ wereld en aan het eind van de Alaska Highway. Het laatste deel van de Alaska Highway tussen Fort Nelson en Dawson Creek is weinig interessant, we slaan na 2,5 uur rijden af naar Highway 29 langs de Peace River. Ze zijn daar HW29 aan het vernieuwen en bezig twee bruggen te maken, het landschap en de uitzichten zijn prachtig. We nemen het oponthoud op de koop toe. We zijn vandaag gestopt op een war groter BC park: Moberly Lake. Het zonnetje schijnt en zijn benieuwd naar de mooie zonsondergang die is voorspeld. Zaterdag hebben we nog een uur of vier te gaan naar Prince George.