Van Port Hardy naar de Yukon deel 1

Wat een tijd om op te staan, douchen en dan onderweg naar de pier voor de ferrie naar Prince Ruppert. Op tijd aan gekomen 05:30 uur en dan begint het lange wachten met allerlei bureaucratische handelingen die een eeuwigheid duren. Dan maar even een broodje eten.  BC ferries zou eens een werkbezoek moeten brengen aan Noorwegen, daar weten ze echt wel wat een vlotte inscheping is. Uiteindelijk vertrokken we met een half uur vertraging met nog geen derde van de capaciteit aan boord. De mist beloofde niet veel goeds maar toe deze in de ochtend optrok en de zon ging schijnen was het prachtig.

We hadden stoelen gereserveerd in de Aurora Lounge en zaten op de eerste rij, waardoor we een prachtig uitzicht over het water hadden. Het varen langs de eilanden leverde prachtige uitzichten op, maar we hoopten natuurlijk Orca’s of Walvissen te zien , helaas niets van dit alles, twee zeeotters en een adelaar in gevecht met een meeuw waren de enige attracties, zelfs geen beren. Maar het landschap was super.

Na het middaguur meerden we af in Bella Bella waar ongevee 6 individuen en twee auto’s moesten ontschepen, ook hier weer veel gedoe na ruim een uur konden we weer verder.

Wat doe je zoal de hele dag op ee schip, een beetje lezen, een koffietje halen, wat eten en even shoppen. Wandeling maken over dek 5, 6 en 7. De zon liet zich af en toe zien en dan was het heerlijk om buiten te zijn. En we bleven maar speuren naar die grote zoogdieren. In de Aurora lounge leidde dat regelmatig tot grote hilariteit als iemand weer iets dacht te zien. Iedereen schoot overeind pakte zijn camera en keek elkaar vragend aan waar en wat????

Met de vijf in de klok werd het tijd voor een alcoholische versnapering. Helaas dit waren ze vergeten mee te nemen. Over de service op BC ferries kunnen we boekdelen schrijven en dan zullen we hen ook laten weten. Het uitgebreide buffet aan boord was dicht en bleef dicht, regelmatige sluitingen van het restaurant en zeer beperkte menu keuzes. Als je dan ook nog eens om in plaats van 23:30 om 01:00 de boot kan verlaten kan je iets gaan vinden van de prijs kwaliteits verhouding.

We moesten in het donker nog twintig minuten rijden naar de camping, waar natuurlijk iedereen sliep. Met een zaklantaarn maar een plek gezocht en gaan slapen. Om 6 uur werd ik ruw gewekt door een stem die hé you there, een draaiende v6 motor, drie mannen die hun visboot achter hun auto wilden hangen. Sorry Sir but it is the tide you know. Met wat gemanouvreer kon de boot toch achter hun auto gekoppeld worden en konden wij nog even van de nachtrust genieten. Om 10.30 gingen we op weg voor deel 4 van ons avontuur de Great Northern Circle Route.

Van Prince Ruppert tot Terrace rijden we langs de Stikine river met op de achtergrond wederom indrukwekkende berglandschappen.

Bij Terrace rechts af richting Nisga’a Highway deze oude corridor tussen de Skeena en Nass, hier leefden en leven de Nisga’a en de Kitsumkalum tribes. In 1700 vonden meer dan 2000 de dood door een lavaeruptie uit de aarde. De lava velden zijn te bezoeken en te betreden maar met in je achterhoofd dat dit heilige grond is van de First Nations, zij vragen dan ook dit gebied met eerbied te betreden en niets mee te nemen omdat hier in de lava 2000  van hun voorouders zijn begraven.

De route ongeveer 150 km totaal vormde een discussie tussen Anneke en mij ik zei dat hij “paved“ was, Anneke zei nee gravel road. Na 100 km wisten we het beide was waar, we besloten om de laatste 50 km toch maar te rijden en dat hebben we geweten in de camper zat het stof zelfs tussen ons ondergoed in de kastjes. Komt nog bij dat wij een verkeerde afslag namen en na 3 km op een smalle weg moesten keren, wat uiteindelijk zonder kleerscheuren lukte maar toen kwam er zo een Canadeesche truck met boomstammen aan van de andere kant. 500 meter langzaam achteruit waar een inham was, hierin manoeuvreren en een leuk gesprek aangaan met de truck chauffeur die zij collega’s via de radio inseinde dat wij naar beneden kwamen zodat we dit huzarenstukje geen twee keer hoefden te doen, bravo Anneke. Ik stond buiten voor het extra oog en de stof zat tussen mijn bilnaden. Wij wilden avontuur nu dit was er echt een. Uiteindelijk kwamen wij veilig bij Cranberry Junction aan en via de Cassiar Highway(37) bereikten we Meziadin Lake Provincial Park. Met een plek aan het water prachtig. Na het volledig soppen van het interieur inclusief alle kastjes en het uitkloppen van de kleding waren we toen aan een kampuur met een glaasje wijn. Goed beschermd tegen de muggen konden we zo lekker nog even buiten zitten.

Vrijdagochtend zijn we op tijd op pad gegaan naar Stewart en Hyder. Vanaf Highway 37a hadden we een schitterend uitzicht op Bear Glacier. Zorgwekkend is het afkalven van de glacier. Hij kwam vroeger tot aan de weg. Op weg naar Stewart zagen we onze 6e beer een lichtgekleurde grote Grizzly, helaas er zat een truck achter ons zodat we niet konden stoppen. In Stewart zagen we een aantal oude gebouwen uit het begin van 1900 de lokale community probeert ze op te knappen. Stewart heeft een open zeeverbinding via een fjord en is daarmee Canada meest noordelijke ijsvrije haven. We vervolgden onze weg en plotseling waren we in Hyder dit was niet de bedoeling om daar met de camper te komen dus omdraaien maar dat betekende voor de locale Canadese immigratie officer dat wij technisch gezien in Alaska en dus USA waren geweest, paspoorten en vaccinatie certificaten laten zien. Vragen beantwoorden etc. We hadden ook de arrivecan app opnieuw moeten invullen voor het niet doen kregen we een waarschuwing. Flauw van al deze poespas hebben we Hyder achter ons gelaten en hebben onze lunch genoten aan de voet van Bear Glacier. Op de terugweg zagen we beer nummer 7, een Black Bear, we konden keren en hebben hem niet gestoord tijdens het eten maar wel goed op de foto kunnen zetten.

Terug op de camping zag de buurman mij met een vuistbijl een blok hout bewerken en zei: Ik zie dat je veel te hard moet werken en leende zijn grote zware bijl uit zodat ik weer wat hout voor het kampvuur kon maken, want de stukken die we hadden gekocht waren redelijk fors.

Morgen hebben we geen campground gereserveerd we zullen zien waar we terecht komen in ieder geval noordelijk van Meziadin Junction en aangezien er maar 1 weg is langs de cassiar Highway.