Nelson the Navajo

Nelson the Navajo.

Het zal ongeveer zo’n 25 jaar geleden zijn dat ik voor het eerst, en tot gisteren ook voor het laatst, Monument Valley bezocht. Het was in mijn herinnering  blijven hangen als een primitieve maar ook een beetje een sacrale plek. Er was een klein gebouwtje waarvandaan jeeps vertrokken waarin  je je voor veel geld kon laten rondrijden door de indianen, die toen ook al, dit gebied in beheer hadden. Wij vonden dat toen veel te duur en zijn (dwaas) met onze toenmalige camper zelf de route gaan rijden over die verschrikkelijke slechte weg. Om maar met dat laatste te beginnen: die weg is nog net zo slecht als toen. Maar voor de rest is er veel veranderd. Op de plek van dat kleine gebouwtje is nu een enorm hotel verrezen met daarvoor eveneens een enorm parkeerterrein en ernaast een nieuw Visitors Centre. Het was er ook een drukte van belang op dat totale complex. Maar goed: The times they are a’changing , zong Bob Dylan toen al en dat is nog steeds zo. We hadden al snel besloten de Primitive Campground te nemen voor $ 10,- (die is er nog) zodat we pontificaal aan de rand van de Valley stonden met niets meer dat ons gezichtsveld hinderde dan één à twee kleine tentjes. Daarna gingen we ons eens oriënteren op de rondritten. Op het parkeerterrein stond een hokje met het opschrift ‘Tourinformation’ dat duidelijk nog dateerde van vóór de tijd-van het grote-nieuwe-parkeerterrein om het zo maar eens aan te duiden. En het zal wel zó gaan dat verschillende “ondernemers” om de beurt dat hokje mogen gebruiken om hún waar te verkopen. En het zal wel zó zijn dat wij toevallig bij Nelson terecht kwamen. Zijn achternaam heeft ie niet genoemd maar hij was overduidelijk een Navajo (spreek uit Návaho) daarom noem ik ‘m maar Nelson the Navajo. Nelson had maar twee varianten in de aanbieding: de korte route voor $ 70,- en de lange route voor $ 75,- per persoon. Dat je bij de concurrenten voor minder terecht kon vertelde Nelson natuurlijk niet en zo besloten wij dan maar de lange route te nemen maar dan wel de laatste van de dag omdat de sunset de valley extra mooi kleurt. Als kleine ondernemer had Nelson natuurlijk gehoopt nog twee mensen te kunnen strikken zodat hij “vol” zou zijn met zijn 4-wheeldrive car, maar dat lukte niet zodat op het afgesproken tijdstip bleek dat we een Private Tour hadden zoals Nelson het zelf, toch lachend, aanduidde.

En dat was toch niet verkeerd. De goedkopere versies, door Nelson denigrerend aangeduid als “company cars” zaten in grote open bakken en scheurden door het stoffige landschap dat het een lust was maar dan vooral voor de chauffeurs. Nelson was rustig, liet ons alle uithoeken van de Valley zien en vertelde soms aardige verhalen en soms wat onzin. “Ja we hebben hier nog veel meer verhalen, maar die mag ik niet vertellen. Die zijn geheim”.

Monument Valley is nog steeds mooi, maar het is er wel enorm druk geworden. Op een uitstekende rots laat men nog steeds een indiaan op een paard opdraven, net als 25 jaar geleden, maar er omheen is het een kermis van verkopers, particuliere auto’s en heel veel toeristen. En dat is jammer. De plek wordt er een beetje mee ontheiligd. Ook de Primitive camping was onrustig en druk. Niet zo zeer door het aantal mensen dat er kampeerde, maar meer door de draaiende generatoren, de lampen, de autodeuren enzovoort.

Toch hebben we uiteindelijk de zon rustig onder zien gaan over de valley. Onze camper stond zó opgesteld dat we vanuit ons slaapkamerraam keken op die beroemde bergen van Monument Valley en zo zagen we vanmorgen vanuit ons bed de eerste rode gloed weer verschijnen rond die opstekende vingers. Prachtig. We zijn gauw opgestaan en hebben de zon opgewacht tot ie helemaal tevoorschijn kwam.  

Na het ontbijt zijn we verder gereden richting Page. Aldaar weer een attractie onder beheer van de Navajos: Antelope Canyon. Ik had daar foto’s van gezien en wilde dit beslist zien. Ook hier gold: prachtig maar erg druk. Het is een zeer grillige hele smalle canyon, die met de juiste lichtinval, prachtige kleuren oplevert en daarmee prachtige foto’s. Iedereen weet dat, van die lichtinval en wil dus op hetzelfde uur met dezelfde verplichte tour mee. Ook hier de procedure: je wordt ingeladen in terreinauto’s, dan een heel eind over slechte wegen naar de ingang van de canyon gereden, waar je er samen met je gids door heen loopt en weer terug. Het hele traject in de canyon zelf is maar een paar honderd meter lang, werkelijk prachtig, maar stervensdruk. Iedereen wil daar de (alweer) dramatische plaatjes schieten dus je ziet er alleen maar fotograferende mensen. Het was er nogal donker en je had er eigenlijk een statief nodig waardoor alleen die foto’s lukken die naar boven in de richting van het licht zijn genomen. Maar tóch: schitterend mooi.

Daarna een camping gezocht in Page. Gelukkig (dank zij Tineke) niet de eerste de beste genomen (een lelijke vlak langs de weg) maar wat verder gevraagd en zo terecht gekomen in Glenn Canyon National Recreation Area; ja, namen verzinnen kunnen ze hier wel; alwaar we op een wat hoger gelegen camping staan en aldus uitkijken op het prachtige Lake Powell. Schitterend uitzicht. We hebben besloten hier een dagje langer te blijven en gaan proberen een vaartocht te maken op de Colorado River. Geen idee of dat gaat lukken, maar we zien wel.

Internetten is hier ingewikkeld. Hebben op onze plek geen verbinding elders op de camping wel. Heb dit verhaal dus “op voorraad” geschreven en ga het straks elders proberen over te sturen.

Groeten.