Oh jee 'n O.D.?

Het is heel heet waar we nu zijn: Lake Havasu, op de grens van Arizona en California, en het is er over de 40 graden. Wàs over de 40 graden, want inmiddels is het 8 uur in de avond en een beetje afgekoeld. Gelukkig werkt de airco van ons hutje prima en is het binnen uit te houden. We gaan dadelijk buiten onze koffie opdrinken in de avond-zwoelte.

We hebben jullie verlaten bij Page, of beter, bij Glenn Canyon National Recreation Area en de camping aldaar. De camping lag er prima bij, maar het personeel was er waardeloos: zonder uitzondering vrouwelijke 200-ponders van Navajo-afkomst, die absoluut niet van plan waren vriendelijk te kijken en die met de grootste tegenzin de klanten hielpen. Heerlijk. (Tineke zegt op deze zin: "zo, die frustratie ben je ook weer kwijt" en zo is het). De internetverbinding was er navenant en ik ben daarom maar snel opgehouden met mijn pogingen om bij de verhalen ook de foto's te downloaden want dat lukte absoluut niet. Hier op de camping bij Lake Havasu is dat gelukkig beter geregeld en de foto's zijn inmiddels bijgewerkt.

We vertrokken afgelopen donderdag vanuit het Glenn Canyon enzovoort naar de Grand Canyon. De rit was niet lang, het landschap niet bijster interessant. De hele dag werd langzaam maar zeker een beetje een off-day, voor ons alletwee. (je kent misschien die plaatjes wel van "Liefde is....", wel hier is er nog een: "liefde is..., samen een off-day hebben") We kwamen bij de Grand Canyon aan vanuit het oosten. Dan kom je eerst bij Dessert View en de bekende Watchtower. Daar keken we de Grand Canyon in en bekeken en beklommen de toren, zo van, "ja, leuk, de Grand Canyon". En wat verderop wierpen we nog een blik in de Grand Canyon, weer met hetzelfde gevoel: ja hoor, leuk. Wat was dit? Een geval van een canyon-overdosis? Of gewoon vermoeidheid na al die dagen van rijden en wandelen?

Nou moet ik er wel bij vertellen dat die Grand Canyon iets bijzonders is. Je bekijkt 'm, zeker bij de eerste kennismaking, vanaf de bovenrand (rim) naar beneden. Het is als het ware een mooi plaatje. En een eindje verder weer een mooi plaatje dat erg lijkt op het vorige. Maar bovendien een bedrieglijk plaatje, want doordat je nauwelijks referentiepunten hebt, besef je niet dat je kijkt naar een grote rivier in een enorme diepte (zeker 1500 meter diep) en ook niet dat je enorm ver kijkt (zo'n 30 km). Om beter de grandeur te beseffen moet je eigenlijk afdalen in de Grand Canyon. En daar hadden we alletwee bij de eerste kennismaking nog niet heel veel zin in.

We hebben een plekje gezocht op de Mather Campground in het hart van het park en daar kregen we een prachtig plekje, maar wél weer dry, d.w.z.: zonder stroom, water, afvoer en zonder internet. 's Avonds besloten we de zonsondergang te gaan bekijken en wel te voet vanaf de camping. Nu ben ik hier zo'n 4 keer geweest maar het hele Grand Canyon Village is de laatste tijd weer zó vergroot en aangepast dat ik er absoluut geen weg meer weet en dat was te merken want we liepen behoorlijk verkeerd waren nog wel op tijd voor de zonsondergang, maar daarna wordt het heel snel donker en we moesten terug met de shuttle.

Wat fijn is het dan als je na een lange nachtrust samen vroeg wakker wordt (7.00 uur) en Tineke zeg: "Zullen we een wandeling in de canyon gaan maken?" Afdalen dus. "Zullen we meteen vertrekken?" Mij heb je meteen en zo gezegd zo gedaan. Niks eerst wassen: meteen in de kleren en vertrekken. Met de eerste bus naar het startpunt en lekker afdalen in de schaduw. En zo maakten we een heerlijke vroege wandeling naar beneden de canyon in. Eerst naar het Ooh Aah punt (ja zo heet het echt en het heeft niks met sex te maken) daarna naar de Cedar Ridge, een kleine vlakte op zo'n 450 meter diepte. Dat is nog maar krap een derde van de totale diepte maar eenmaal in de canyon krijg je een veel beter zicht op de grootsheid van de canyon en krijg je veel meer oog voor de schoonheid en de afmetingen. Prachtig. Zeker ook omdat er een vijftal condors boven ons hoofd cirkelden. Tineke heeft naar eigen zeggen iets met Condors. Als ze op aarde terug keert dan als Condor. Deze vogels voegden nog wat toe aan de schoonheid en zo werd het een prachtige dag. 

De gevoelens van de vorige dag waren helemaal verdwenen en we zijn zeer tevreden  naar de camping teruggekeerd.

Vanmorgen vertrokken. Net buiten het Nationale Park ligt een I-Max theater van National Geographic waar ze de hele dag door een breedbeeldfilm vertonen van de Grand Canyon. Die hebben we ook meegepikt. Ik bedenk nu dat het dus waarschijnlijk toch geen overdose is geweest.

Nu in Lake Havasu op een enorme camping op een eiland in het meer. Het eiland is verbonden met het vaste land d.m.v. een heuse London Bridge. Een steenrijke Amerikaan heeft deze brug gekocht in Londen, steen voor steen af laten breken en laten verschepen en hier weer op laten bouwen. Nou ja.

Het is hier een echte patsercamping met de ene camper nog groter dan de andere om over de boten maar te zwijgen.

En bloedheet.

Ja, ik had er zin in vanavond.

Groetjes.